Μια ακόμα σκοτεινή ημέρα για τη Φρίντα Κλάιν

Το δεύτερο αστυνομικό βιβλίο με ηρωίδα τη Φρίντα Κλάιν είναι γεγονός. Μια έκδοση που γνωρίζω ότι πολλοί περιμένανε. Μεταξύ αυτών κι εγώ.

Μια κοινωνική λειτουργός επισκέπτεται σ’ ένα διαμέρισμα του ανατολικού Λονδίνου μια ψυχικά διαταραγμένη γυναίκα. Εκεί θα ανακαλύψει το πτώμα ενός άνδρα σε προχωρημένη σήψη. Τα στοιχεία του είναι δύσκολο να ταυτοποιηθούν. Τότε ο επιθεωρητής Κάρλσον ζητά τη βοήθεια της ψυχοθεραπεύτριας Φρίντα Κλάιν, προκειμένου να βρουν την άκρη του νήματος.

Καθώς η Φρίντα προσπαθεί να συλλέξει στοιχεία για τον άντρα που βρέθηκε στο διαμέρισμα, επισκέπτεται την ψυχικά διαταραγμένη γυναίκα προσπαθώντας να διεισδύσει στους λαβύρινθους του μυαλού της και να βρει πληροφορίες. Για την αστυνομία, όμως, δολοφόνος είναι η διαταραγμένη γυναίκα και η υπόθεση θα οδηγηθεί στο αρχείο. Για τη Φρίντα ο δολοφόνος κυκλοφορεί ελεύθερος και είναι αποφασισμένος με κάθε τρόπο να καλύψει τα ίχνη του…

Το δεύτερο βιβλίο των Nicci French που μεταφράζεται στα ελληνικά –το πρώτο ήταν το “Blue Monday” και κυκλοφόρησε από τις ίδιες εκδόσεις–, αποτελεί μια συνέχεια εξίσου καλή με την αφετηρία. Γραμμένο σε τρίτο πρόσωπο και σε γλώσσα μεστή, αποδίδει μια ατμόσφαιρα σκοτεινή αλλά και ρεαλιστική. Δεν είναι λίγες οι φορές που, κατά την ανάγνωση, νομίζεις ότι περπατάς στους δρόμους του Λονδίνου.

Στο ίδιο μήκος κύματος και η σκιαγράφηση της ηρωίδας με πλούσια στοιχεία από την καθημερινότητα και τη ζωή της, πέρα από τους ασθενείς και τα εγκλήματα, καθώς η Φρίντα Κλάιν στοιχειοθετείται ως μια προσωπικότητα άκρως αληθινή, ώστε καθ’ όλη την έκταση του κειμένου να δίδεται η αίσθηση ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο οικείο και γνώριμο στον αναγνώστη. Η πλοκή είναι εξαιρετική με αποτέλεσμα σε κανένα σημείο του βιβλίου ο αναγνώστης να μην μπορεί να προβλέψει την έκβαση της υπόθεσης ή την ταυτότητα του δολοφόνου.

Ένα από τα στοιχεία που μου έκανε εντύπωση είναι ότι η ιστορία δεν είναι τελείως αποκομμένη από το πρώτο βιβλίο. Μολονότι το “Tuesday’s gone” διαβάζεται ως αυτοτελές αστυνομικό μυθιστόρημα, ωστόσο εκείνοι που έχουν διαβάσει το “Blue Monday” θα καταλάβουν τη σύνδεση ανάμεσα στα δύο βιβλία. Γι’ αυτό και πρότασή μου είναι να τα διαβάσετε με τη σειρά έκδοσής τους στην Ελλάδα.

Τολμώ να πω ότι το “Blue Monday” ήταν από τα καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα που διάβασα το 2012. Και το “Tuesday’s gone” διεκδικεί ανάλογη θέση για το 2013. Πάντως, αν το πρώτο βιβλίο των Nicci French σας ενθουσίασε, τότε το δεύτερο θα σας μαγέψει!