Ευχή: να σε ερωτεύονται αυτοί που ερωτεύεσαι

ή

Οι εφιάλτες δεν γνωρίζουν μέρα

Ο Αιμίλιος Βάρνας γεννήθηκε το 1974 στη Θεσσαλονίκη όπου ζει και εργάζεται. Σπούδασε Ιταλική Φιλολογία και αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο.

Ο συγγραφέας, στο βιβλίο του με τον τίτλο «Τριαντάφυλλα και φράουλες», έχει για ήρωες  τέσσερις άνδρες που τους ενώνει άλλοτε ο έρωτας και άλλοτε η φιλία, καίτοι το μίσος και η αποστροφή έχουν και αυτά τη θέση τους σαν παρακμή του έρωτα. Κεντρικός ήρωας είναι ο Αιμίλιος που ερωτεύεται τον Βούλγαρο Άνχελ. Ο Ανδρέας και ο Μίλτος είναι το άλλο ζευγάρι της παρέας. Όλοι όμοιοι μεταξύ τους και συμπληρωματικοί δηλώνουν τη διαφορετικότητά τους, πλήρεις αισθημάτων και αμφιβολιών.

Ο Αιμίλιος Βάρνας έχει επιλέξει να παρουσιάσει την ιστορία του έτσι που κάθε κεφάλαιο να  ηχεί σαν το άνοιγμα και το κλείσιμο μιας φωτογραφικής μηχανής. Στιγμιότυπα του έρωτα, θα έλεγε κάθε αναγνώστης. Τέσσερις άνδρες, η φιλία, ο έρωτας και ξανά η φιλία. ένα σώμα εύθραυστο, του Αιμίλιου, έτοιμο να διαμελιστεί και μια καρδιά ανοιχτή έτοιμη να ερωτευθεί. Συμπρωταγωνιστής στην ιστορία το κινητό που κινεί ή παύει την επικοινωνία και ο καιρός που σαν σκηνικό αντανακλά τις συναισθηματικές καταστάσεις των ηρώων, που άλλοτε καίει με υψηλές θερμοκρασίες και άλλοτε με αστραπές και πυκνή ξαφνική βροχή, σαν μπόρα, ξεπλένει τα πάντα. Άνθρωποι, αισθήματα, καιρικά φαινόμενα, ήχοι φωτογραφικής μηχανής και ανάλογη μουσική υπόκρουση, αποδεικνύουν πως όπου είναι Μαέστρος ο έρωτας, τότε όλα συμμετέχουν. Και όλα αυτά στη Θεσσαλονίκη, μια πόλη σκοτεινή, γεμάτη κρυψώνες και δρομάκια, έτοιμη να στεγάσει και να κρύψει την ιδιωτική ζωή των ηρώων. Τι ήταν ο Άνχελ για τον Αιμίλιο; Μια ακόμη διαφορετική επιλογή ή μήπως ήταν η επιθυμία να ερωτευθεί για μια ακόμη φορά τη ζωή και να παίξει μαζί της όπως παίζει και με το θάνατο;

Μέσα από περιγραφές και εικόνες ο συγγραφέας μάς παρουσιάζει το πρόσωπο μιας κοινωνίας μισερής, όπου έρωτας και πάθος συνυπάρχουν, χωρίς την απόλυτη αποδοχή των ηρώων για τις προσωπικές τους επιλογές, που  θέλουν ενίοτε να την φωνάξουν στο κοινό, υποδυόμενοι αυτό που δεν είναι. Πόνος, εγκατάλειψη, προσπάθεια, απογοήτευση, δόσιμο, κατηγορίες και, τέλος, παραδοχή. Είμαι ερωτευμένος, μαζί σου. Και  τότε αρχίζουν οι λάθος κινήσεις. Είναι λάθος να αγαπάς και να το εκφράζεις; Ίσως ναι, όταν ο άλλος δεν ανταποκρίνεται. Και η ασθένεια της κατάθλιψης κάνει την εμφάνισή της φέρνοντας την πλήξη και την απογοήτευση. Και τότε ο ήρωας πάσχει, από αυτήν ή από τον ανικανοποίητο έρωτά;

Ωστόσο, νικητής είναι ο έρωτας που εισχωρεί στο πνεύμα, στο σώμα και την καθημερινότητα των ηρώων διαμορφώνοντας όχι μόνο αυτήν αλλά και τον ψυχισμό τους. Άλλος πουλιέται, άλλος προσφέρεται και άλλος πονά. Και ποιος μπορεί να κρίνει τον έρωτα ή να τον καταδικάσει;

Ο Αιμίλιος Βάρνας κάνει την πρώτη του συγγραφική προσπάθεια με ενδιαφέρουσα γραφή, δοσμένη με πάθος. Παράλληλα μικρές, κοφτές προτάσεις δίνουν ρυθμό και ζωντάνια στο κείμενο, ενώ δημιουργούν στυλ γραφής, οι πρώτες λέξεις της αρχικής πρότασης κάθε κεφαλαίου να  γίνονται η επικεφαλίδα του στις φωτογραφικές εικόνες της ζωής των ηρώων που ακολουθούν.  Η ταχύτητα είναι επίσης παρούσα στη  γραφή αποτυπώνοντας την εξέλιξη, ενώ τονίζει  παράλληλα τη στασιμότητα και την αναμονή. Ταυτόχρονα ο θάνατος παραμονεύει κάθε στιγμή, μέσα από το εύθραυστο σώμα του Αιμίλιου που πονά παντού κι όμως θέλει τόσο έντονα να ενωθεί και να παραδοθεί. Ένας έρωτας βασανιστικός που πληγώνει ακόμη και ηθελημένα τον ήρωα.

Τι προδιαγράφει άραγε τη διαφορετικότητά μας; Η παιδική ηλικία, τα γονεϊκά πρότυπα ή μήπως τα γονίδιά μας;

Ασαφής, εντούτοις, παραμένει  ο Αιμίλιος Βάρνας ως προς τι έχει μεγαλύτερη σημασία στον έρωτα. Ο χρόνος που διατίθεται; Η συχνότητα της επαφής; Η έκφραση των συναισθημάτων με λέξεις ή η αλήθεια  που εκφράζεται μέσα από όλα αυτά;

Και μπορεί ο έρωτας να γίνει Θάνατος; Η απάντηση είναι, ΝΑΙ!!!