Ένας μαύρος πίνακας με νούφαρα

Ο Michel Bussi έγινε παγκοσμίως γνωστός με το βιβλίο του υπό τον ελληνικό τίτλο «Το κορίτσι της πτήσης 5403» (Κέδρος 2015). Πλέον κυκλοφορεί στα ελληνικά και το μυθιστόρημά του με τον εξαιρετικό τίτλο «Τρία μαύρα νούφαρα».

Βρισκόμαστε στο Ζιβερνί, στον αγαπημένο τόπο του Μονέ. Ένας κάτοικος βρίσκεται νεκρός. Ο επιθεωρητής Σερενάκ με τον βοηθό του Μπεναβίντες σπεύδουν στη σκηνή όπου ο άντρας κείτεται νεκρός στην όχθη του ποταμού. Δολοφονία ή αυτοκτονία; Τα σημάδια στο πρόσωπο και το σώμα του νεκρού φανερώνουν ότι πρόκειται για δολοφονία.

Οι έρευνες ξεκινούν και ο Σερενάκ, που δεν κατάγεται από το Ζιβερνί, πρέπει να διεισδύσει στη ζωή και στο παρελθόν των κατοίκων. Τα στόματα δεν ανοίγουν εύκολα, ενώ κάποιες φωτογραφίες του νεκρού άντρα με πέντε διαφορετικές γυναίκες στέλνονται στο αστυνομικό τμήμα από άγνωστο αποστολέα. Ταυτόχρονα, μια φήμη ότι έργα του Μονέ βρίσκονται ακόμα στο Ζιβερνί κάνει ακόμα πιο ομιχλώδες το τοπίο.

Ο Σερενάκ θα γνωρίσει την όμορφη δασκάλα που εμφανίζεται σε μια από τις φωτογραφίες. Δεν θα αργήσει να την ερωτευτεί για την εμφάνισή της, τον αέρα που αποπνέει, αλλά και για το ότι μπορεί να μοιραστεί μαζί της την αγάπη του για τη ζωγραφική. Η γνωριμία τους έχει σκαμπανεβάσματα, καθώς και οι έρευνες της αστυνομίας παραμένουν άκαρπες.

Παράλληλα, ένα μικρό κορίτσι που έχει ταλέντο στη ζωγραφική, επιχειρεί να ξεπεράσει την τεχνική του Μονέ, απαθανατίζοντας τα νούφαρα ακόμα πιο ζωντανά από τον ιμπρεσιονιστή ζωγράφο. Όμως, δύο φόνοι θα ταράξουν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά της.

Μια περίεργη ατμόσφαιρα καλύπτει το Ζιβερνί. Μια γριά, που προσπαθεί να περνά απαρατήρητη, βλέπει τα πάντα, γνωρίζει τα μυστικά που κρύβονται πίσω από τις κουρτίνες των σπιτιών κι είναι έτοιμη πλέον να προβεί σε αποκαλύψεις.

Όταν διάβασα το βιβλίο «Το κορίτσι της πτήσης 5403» θεώρησα πως επιτύγχανε την τέλεια σύνθεση: λογοτεχνία, μυστήριο, ρομαντισμός. Με το βιβλίο «Τρία μαύρα νούφαρα» προσθέστε και τις ιστορικές αναφορές, εν προκειμένω στον Μονέ και τον ιμπρεσιονισμό, και θα λάβετε ένα ακόμα αριστούργημα από τον Michel Bussi κατά τι καλύτερο.

Η εισαγωγή του βιβλίου είναι άκρως ενδιαφέρουσα, από τις πιο θελκτικές και εμπνευσμένες που έχω διαβάσει. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, με εξαίρεση τα σημεία του κειμένου που αφορούν τη γριά ηρωίδα. Στα συγκεκριμένα τμήματα η αφήγηση γίνεται σε πρώτο πρόσωπο που εν πολλοίς λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος των σελίδων που προηγούνται με εκείνες που έπονται. Η ροή του κειμένου είναι γρήγορη με αμείωτο ενδιαφέρον λόγω των γρήγορων εναλλαγών σε πρόσωπα και σκηνικά της πλοκής.

Κάθε κεφάλαιο είναι και μια ημέρα που δομικά αποτελείται από μικρότερες ενότητες. Οι διάλογοι είναι εξαιρετικοί, σε αρκετά σημεία ενέχουν τη θέση πρόζας, αφήνοντας να διαφανεί ο χαρακτήρας των ηρώων. Η πλοκή είναι ένα κομψοτέχνημα, αριστουργηματικά πλασμένη, με προσεκτικές πινελιές, συνθέτοντας έναν πανέμορφο πίνακα. Οι χαρακτήρες του Bussi είναι πειστικοί, εθιστικοί, ανθρώπινοι και ρεαλιστικοί που θαρρείς πως διαφορετικοί άνθρωποι έχουν γράψει τον κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά. Επίσης, ο συγγραφέας χρησιμοποιεί παρομοιώσεις που συνάδουν με την ατμόσφαιρα και το ύφος του κειμένου. Οι περιγραφές του Ζιβενζί είναι τόσο ζωντανές, που πραγματικά τελειώνοντας το βιβλίο αναζήτησα στο διαδίκτυο εικόνες του συγκεκριμένου τόπου.

Αν σε όλα αυτά προσθέσετε ότι το βιβλίο έχει λάβει πέντε λογοτεχνικά βραβεία, μεταφράζεται σε δώδεκα χώρες και έχει και ένα εξαιρετικό εξώφυλλο, φερμένο από το εξωτερικό, τότε αντιλαμβάνεστε ότι πρόκειται για ένα βιβλίο που αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε, όχι μία, αλλά περισσότερες φορές.

Θεωρώ ότι το βιβλίο «Τρία μαύρα νούφαρα» είναι ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς.