Ο Κώστας Λυμπουρής γεννήθηκε στη Λευκωσία της Κύπρου, υπηρέτησε ως φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση, φτάνοντας στον βαθμό του λυκειάρχη. Είχε πλούσια δράση στη συνδικαλιστική οργάνωση των καθηγητών και στον Σύνδεσμο Ελλήνων Κυπρίων Φιλολόγων, στην προεδρία του οποίου υπηρέτησε για εφτά χρόνια. Διηγήματά του δημοσιεύτηκαν στα λογοτεχνικά περιοδικά Ύλαντρον, Πόρφυρας, Νέα Ευθύνη, Η λέξη, Νέα Εποχή και Άνευ. Εξέδωσε τις συλλογές διηγημάτων «Προσωρινά Κλειστό» (Πλανόδιον, 2006), «Για μια μικρή παύλα» (Κέδρος, 2011), και «Των ημετέρων άλλων» (Παράκεντρο, 2014). Με την τελευταία του αυτή συλλογή πήρε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με τη συλλογή «Των ημετέρων άλλων» εισαγόμαστε σε έναν κόσμο που κινείται στο περιθώριο. Αυτόχθονες και αλλοδαποί αλληλεπιδρούν, αναμειγνύονται, έρχονται σε δράση και αντίδραση, επικοινωνούν, συμβιώνουν. Πρόκειται για 14 διηγήματα με διαφορετικές ιστορίες. Η ιστορία του Αφρικανού ταξιτζή ο οποίος επιλέγει να ακούει κατά τη διάρκεια των διαδρομών ποιοτική ελληνική μουσική. Αυτή, του υπέρβαρου Ρώσου Βλαντιμίρ ο οποίος συνήθιζε να δίνει φιλοδώρημα στους οδηγούς ταξί ανάλογα με τη μουσική που αυτοί άκουγαν κατά τη διαδρομή. Άλλη ιστορία είναι αυτή της Βιετναμέζας οικιακής βοηθού και του Ρουμάνου σαξοφωνίστα που αναστατώνει το μικρό χωριό που τον φιλοξενεί. Αναφέρονται και περιπτώσεις αλλοδαπών που δρουν ακραία και επιθετικά, όπως ο Γεωργιανός μαφιόζος ο οποίος έφτασε στο σημείο να απειλήσει τον διπλωμάτη που είχε ευεργετήσει την οικογένειά του. Κάποιες ιστορίες συγκινούν, όπως αυτή του κωφάλαλου αλλοδαπού μαθητή και αυτή του φοιτητή Ατνάν από τη Σρι Λάνκα ο οποίος ενώ σπούδαζε εργαζόταν σε ορθόδοξο κοιμητήριο. Δε λείπουν και οι χιουμοριστικές ιστορίες, όπως αυτή με τους ξένους ποδοσφαιριστές μιας κυπριακής ποδοσφαιρικής ομάδας και αυτή της κηδείας του Νιγηριανού εγκληματία Αχμέτ. Ο τόπος όπου διαδραματίζονται οι ιστορίες είναι η Ελλάδα και η Κύπρος. Στα μισά διηγήματα η υπόθεση διαδραματίζεται στην Κύπρο και στα υπόλοιπα στην Ελλάδα (κυρίως στην Αθήνα). Εξετάζεται η αλληλεπίδραση του ελληνικού με το ξένο στοιχείο. Ο αλτρουισμός απέναντι στους ξένους απαντάται στις ιστορίες του διπλωμάτη, του οδηγού του λεωφορείου με τον κωφάλαλο αλλοδαπό μαθητή και της γυναίκας στην ουρά για το συσσίτιο. Άλλων η στάση είναι επιφυλακτική και άλλων ρατσιστική και επιθετική.
Σε γενικές γραμμές στα διηγήματα κυριαρχεί ως θέμα ο ανθρωπισμός. Ο ανθρωπισμός και η αποδοχή της ετερότητας βάλλονται από συμπεριφορές ρατσισμού, στάσεις μισαλλόδοξες, και από απόρριψη του διαφορετικού. Η γραφή του συγγραφέα είναι ρεαλιστική. Στα διηγήματα «Πιρόγα» και «Τσέχικη Μπύρα» υπάρχει η εθνική/φυλετική ετερότητα, όπου ο Αφρικανός ταξιτζής και η αλλοδαπή οικιακή βοηθός αντιμετωπίζονται ως κατώτερα όντα. Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις αποδοχής της ετερότητας. Η γιαγιά Πηνελόπη στο διήγημα «Ελένη η Βιετναμέζα» αποδέχεται την αλλοδαπή υπηρέτρια και δημιουργεί μια φιλική σχέση μαζί της. Επίσης, στο διήγημα «Χιτζάμπ» ο λυκειάρχης αντιμετωπίζει την Παλαιστίνια μαθήτρια με ανθρωπιά. Στο διήγημα «Ο Σαξοφωνίστας» η επιφυλακτική στάση των χωρικών για τον Ρουμάνο μηχανικό και σαξοφωνίστα τελικά αίρεται και οι κάτοικοι τον αποδέχονται και απολαμβάνουν τη μουσική του. Η εθνική διαφορετικότητα αντιμετωπίζεται ως ευκαιρία για εμπλουτισμό της πολιτισμικής κληρονομιάς.
Από την άλλη μεριά, ο συγγραφέας στο διήγημα «Συσσίτιο» παρουσιάζει τη ρατσιστική στάση μιας ομάδας Αθηναίων. Έτσι, η Ήρα , πρώην υπάλληλος βιβλιοπωλείου και ένα από τα χιλιάδες θύματα της οικονομικής κρίσης, απέναντι σε μια ρατσιστική συμπεριφορά προς έναν μουσουλμάνο φωνάζει: «Μην τον αγγίξεις, μωρέ, γιατί θα σου βγάλω τα μάτια. Ένα πλάσμα του θεού είναι, ένα πλάσμα που πεινάει. Ένας άνθρωπος είναι μωρέ. Εσύ τι είσαι;» (σελ. 145). Στο «Κόκος ο Βούδας», στην περίπτωση του κωφάλαλου παιδιού, παρατηρούμε την κοινωνική ετερότητα.
Η συλλογή διηγημάτων «Των ημετέρων άλλων» είναι ένας ύμνος στον ανθρωπισμό και στη διαφορετικότητα, επίκαιρο θέμα στις μέρες μας, που και τα δύο καταπατούνται βάναυσα. Αποδομούνται ρατσιστικά στερεότυπα και προκαταλήψεις και εξυψώνεται ο άνθρωπος.