Ο δυτικός κόσμος κατατρύχεται ανέκαθεν από μια αρχαία άλλα κραταιή έμμονη με τη σεξουαλικότητα της ισλαμικής κοινωνίας. Κυρίαρχο σύμβολο στους μύθους που έχει εξυφάνει η Δύση για τη φιληδονία των μουσουλμάνων είναι το χαρέμι. Προκατειλημμένη από τις δικές της μορφές απόλυτης μοναρχίας, η Ευρώπη έπλασε έναν μύθο ανατολίτικης τυραννίας, εντοπίζοντας την πεμπτουσία της στο χαρέμι του σουλτάνου. Το οργιαστικό σεξ έγινε συνώνυμο της φαύλης εξουσίας.

Οι Ευρωπαίοι δικαίως είδαν το χαρέμι ως κεντρική αρένα της πολιτικής. Η θεμελιώδης όμως δυναμική του χαρεμιού δεν ήταν το σεξ, αλλά οι ενδοοικογενειακοί μηχανισμοί εξουσίας. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το σεξ (η ερωτική επιθυμία, η ερωτική πράξη) δεν ήταν κινητήρια δύναμη μέσα στο σουλτανικό χαρέμι∙ ήταν όμως απλώς μία από τις πολλές δυνάμεις, και μάλιστα όχι ιδιαίτερα σημαντική.

Το σεξ για τον οθωμανό σουλτάνο, δεν θα μπορούσε να είναι καθαρή απόλαυση, διότι είχε βαρύνουσα πολιτική σημασία. Τα επακόλουθά του (ή τεκνοποίηση) επηρέαζαν τη διαδοχή στο θρόνο, δηλαδή την ίδια τη συνέχιση της δυναστείας· δεν ήταν λοιπόν κάτι που θα το άφηναν στην τύχη. Το σεξ στο σουλτανικό χαρέμι διεπόταν κατ’ ανάγκη από κανόνες, και η δομή του χαρεμιού αποσκοπούσε εν μέρει να διαμορφώνει, και άρα να ελέγχει, το προϊόν της σεξουαλικής δραστηριότητας του σουλτάνου. Οι ερωτικές σχέσεις του σουλτάνου με επίλεκτες γυναίκες από το χαρέμι εντάσσονταν σε μια περίπλοκη πολιτική δυναστικής αναπαραγωγής. Το γεγονός αυτό αντικρούει την απλοϊκή αλλά ακατάλυτη αντίληψη ότι οι γυναίκες του χαρεμιού αποκτούσαν ισχύ σαγηνεύοντας τους σουλτάνους με τα θέλγητρά τους. Στην πραγματικότητα, η εξουσία τους εκπορευόταν από πολλές πηγές, που δεν εξαντλούνταν στη σουλτανική κλίνη.

Στο πολύ ενδιαφέρον βιβλίο της Λέσλη Π. Πηρς –καθηγήτριας Ιστορίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης– αναπτύσσονται δύο ευρύτερες θεματικές. Η πρώτη αμφισβητεί την ιδέα ότι ο έμφυλος διαχωρισμός, κατά κοινή αποδοχή ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της παραδοσιακής ισλαμικής κοινωνίας, καταδίκαζε τις γυναίκες σε ρόλους ήσσονος σημασίας στον οίκο. Αντίθετα, υποστηρίζει ότι ο διαχωρισμός των φύλων επέτρεψε τη διάρθρωση μιας ιεραρχίας ανάμεσα στις γυναίκες σύμφωνα με το κύρος και την εξουσία της καθεμιάς, ανάλογης με την ανδρική. Η δεύτερη θεματική του βιβλίου αφορά τη φύση της οθωμανικής ηγεμονικής εξουσίας. Σύμφωνα με μία από τις θεμελιώδεις προϋποθέσεις για την ανάληψη της εξουσίας στον ισλαμικό κόσμο, ο ηγεμόνας, που συμβολικά νοείται ως διάδοχος του Προφήτη Μωάμεθ, πρέπει να είναι άνδρας. Οι γυναίκες εντάσσονταν αρμονικά σε μια εξίσου ζωτικής σημασίας λειτουργία, τη διαμόρφωση της δημόσιας δυναστικής εικόνας. Μάλιστα υπήρξαν περιπτώσεις κατά τις οποίες οι γυναίκες της δυναστείας απολάμβαναν μεγαλύτερη δημόσια προβολή ακόμα και από τον ίδιο τον σουλτάνο.

Η Λέσλη Π. Πηρς αναδεικνύει τις μεταβολές στον χαρακτήρα του οθωμανικού κράτους και της οθωμανικής κοινωνίας κατά τον 16ο και 17ο αιώνα, οι οποίες συνετέλεσαν στην ενεργή συμμετοχή των γυναικών στις διάφορες αυτές εκφάνσεις της ηγεμονικής εξουσίας.