Η Δήμητρα Κολλιάκου γεννήθηκε στην Αθήνα το 1968. Σπούδασε Κλασσική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου. Δίδαξε Θεωρητική Γλωσσολογία στο Πανεπιστήμιο του Newcastle (1995-2010) και τώρα εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Paris Diderot (Paris VII). Έχει γράψει μυθιστορήματα, νουβέλες και διηγήματα. Τιμήθηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα “Jim Wilson” από το ΕΚΕΒΙ, με το Athens Prize for Literature του περιοδικού «(δε)κατα» και με το βραβείο μυθιστορήματος του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών.

Μετά την απόλυση του Σαμ από το Πανεπιστήμιο, η Νεφέλη μετακομίζει με το παιδί τους σε ένα άλλο σπίτι στο Νιούκασλ, ενώ ο Σαμ αναχωρεί για τη Βαρκελώνη όπου υποτίθεται ότι έχει βρει δουλειά ως δάσκαλος αγγλικών σε ένα ιδιωτικό σχολείο, ενώ στην πραγματικότητα, έχοντας απορριφθεί λόγω υπερβολικών προσόντων, επιστρέφει κρυφά στην Αγγλία και εγκαθίσταται σε μια διπλανή πόλη. Η Ελληνίδα Νεφέλη γνωρίζεται με την εξηντάχρονη γειτόνισσά της, Μάριον Μπελ, η οποία της συστήνεται ως «συλλέκτρια νεφών» και αναπτύσσει μια σχέση φιλίας με τον δεκάχρονο Νικόλα (ή Νίκολας). Ενώ ο Σαμ προσπαθεί να τελειώσει το αρχινισμένο εδώ και καιρό μυθιστόρημά του, μια «δυστοπία» επιστημονικής φαντασίας, η Μάριον δίνει στη Νεφέλη να διαβάσει το χειρόγραφο του πεθαμένου πατέρα της που είχε σταλεί με τον βρετανικό στρατό να πολεμήσει στην Κρήτη την άνοιξη του 1941.

Στο βιβλίο υπάρχουν τρεις ιστορίες: αυτή που εκτυλίσσεται στον παρόντα χρόνο των δύο βασικών ηρώων, μία «εγκιβωτισμένη» που αναφέρεται στο παρελθόν και μία τρίτη που εξελίσσεται παράλληλα με την πρώτη και θα μπορούσε να είναι μια εικόνα του μέλλοντος. Η διασύνδεση μεταξύ των τριών ιστοριών είναι οργανική και συνεχής στο μυθιστόρημα: ο Σαμ και η Νεφέλη περνούν αυτό που θα λέγαμε μια «κρίση» στο γάμο τους η οποία μπορεί να καταλήξει στο διαζύγιο, ο Νίκολας, που έχει αρχίσει να υποψιάζεται αυτό που οι γονείς του δεν λένε, δεν μιλά στον πατέρα του, τσακώνεται με τη μητέρα του, βρίσκει καταφύγιο στη γειτόνισσα και «γράφει» ιστορίες για σύννεφα. Οι ήρωες του μυθιστορήματος του Σαμ είναι οι παραλλαγμένοι ήρωες του γιου του, που λατρεύει (και διαβάζει μόνο) τον Χάρι Πότερ – άραγε στην προσπάθεια να ξανασυνδεθεί μαζί του; Ο Σαμ «κουβαλάει» επίσης μια πίκρα για την άδικη απόλυσή του: δεν ήταν αρκετά καλός, σύμφωνα με τις προδιαγραφές των μάνατζερ που διοικούν τα Πανεπιστήμια και που, με τη συνεργασία «προθύμων» πανεπιστημιακών, υλοποιούν την πολιτική της συρρίκνωσης των ανθρωπιστικών σπουδών στη Βρετανία και αλλού. Γι’ αυτό, μάλλον, οι ήρωές του είναι δυστοπικοί, ταγμένοι εν αγνοία τους σε έναν αγώνα που εξυπηρετεί άλλα συμφέροντα, ανήμποροι, παρ’ όλη την εξυπνάδα και τα ταλέντα τους να ανακόψουν την πορεία των πραγμάτων. Η Νεφέλη, από την άλλη, προσπαθώντας να ισορροπήσει(;) τους ρόλους της γυναίκας, της μητέρας και της συζύγου, ακόμα και της κόρης απέναντι σε μία μητέρα βυθισμένη στη θλίψη (για τους δικούς της λόγους) που ζει στην Ελλάδα της οικονομικής (και γενικότερης) δυσπραγίας, διαβάζει το δακτυλόγραφο του πατέρα της Μάριον με ενδιαφέρον που ξυπνά η ανάμνηση ενός παππού τον οποίο δεν γνώρισε και που μπορεί να συναπαντήθηκε με τον Ντέμιαν Μπελ πριν πεθάνει. Ενώ ο Νικόλας αγκιστρώνεται στην ιστορία του Χάρι, και μετατρέπεται, από αθέλητος παρατηρητής σε «καταλύτη» της δράσης. Τελικά, μόνο η Μάριον Μπελ μοιάζει να μένει αυτό που ήταν: την ώρα που η Νεφέλη τραμπαλίζεται ανάμεσα στη συμπάθεια και τη ζήλεια για τη γειτόνισσά της, που μπορεί να της έχει «κλέψει» την αγάπη του παιδιού της, εκείνη μένει σταθερή σ΄ έναν κόσμο που σπαράσσεται, εσωτερικά και εξωτερικά.

Πολλά είναι τα θέματα που θίγονται σε αυτό το μυθιστόρημα, ανάμεσά τους -εκτός από όσα αναφέρθηκαν- η ενοχή και η προδοσία που διαπλέκονται σε διάφορα επίπεδα μέσα στο βιβλίο: ενοχή για τη Νεφέλη, που είχε μια σύντομη σχέση μ΄ έναν συμπατριώτη της το καλοκαίρι στην Ελλάδα –αλλά και για τον Σαμ, ο οποίος αισθάνεται πως «πρόδωσε» τον παιδικό του φίλο που πνίγηκε σε σχολική εκδρομή. Προδοσία για τον Ντέμιαν Μπελ και τους συμπατριώτες του από τους ανώτερους αξιωματικούς στη Μάχη της Κρήτης. Η αφήγηση είναι τριτοπρόσωπη, εκτός από το ιστορικό ντοκουμέντο, όπου είναι πρωτοπρόσωπη. Οι δύο βασικοί χαρακτήρες διαγράφονται αδρά όσον αφορά τα εξωτερικά τους χαρακτηριστικά, αναλυτικά όσον αφορά τις εσωτερικές τους διεργασίες, ιδίως η Νεφέλη, μια ακατάπαυστη μηχανή παραγωγής σκέψεων, πολλές φορές αντιφατικών, παρορμητική σαν Ελληνίδα κάποιες φορές και γι΄ αυτό αυτολογοκρινόμενη (στο κείμενο της Κολλιάκου δεν υπάρχει ούτε ένα στερεότυπο). Γενικά, θέσεις, παραδεδεγμένες αντιλήψεις και στάσεις τοποθετούνται, αμφισβητούνται και επανέρχονται, παράλληλα με τη διεξαγωγή της δράσης, σαν ένας κύκλος που ποτέ δεν τελειώνει αλλά κάθε φορά ξεκινά από ένα διαφορετικό σημείο για να φθάσει(;) κάπου αλλού. Αυτή η δυναμική, μαζί με την τεχνική του μυθιστορήματος, τη διασύνδεση των ιστοριών και των επιμέρους στοιχείων στο εσωτερικό τους, την απρόσμενη εξέλιξη της πλοκής, το ενδιαφέρον των επιμέρους ιστοριών και βέβαια την ακρίβεια της γλώσσας, όπως έχει ειπωθεί από καταλληλότερους αναγνώστες και βιβλιοκριτικούς, είναι από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτού του πολύ καλού, αν όχι εξαιρετικού, μυθιστορήματος.