Το παραμύθι της πραγματικότητας

Ο Παναγιώτης Χατζημωυσιάδης γεννήθηκε το 1970 στα Γιαννιτσά και ζει στην κοινότητα Δυτικού του δήμου Πέλλας. Είναι καθηγητής και εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Έχει ασχοληθεί και με το εκπαιδευτικό βιβλίο, ενώ αυτό είναι το τρίτο του μυθιστόρημα.

Το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα μυθιστόρημα, στο οποίο η υπόθεση εξελίσσεται κάθε βράδυ, που ο αφηγητής αφηγείται στο παιδί του το παραμύθι του ύπνου. Ο ήρωας του παραμυθιού, ο οποίος ταυτίζεται με τον αφηγητή, είναι ένας απόστρατος της αεροπορίας που εργάζεται πλέον σε τηλεοπτικό κανάλι, παρουσιάζοντας το δελτίο καιρού. Η ζωή του δεν παρουσιάζει κάτι το εξαιρετικά ασυνήθιστο: παντρεμένος με ένα παιδί, χτίζει ένα σπίτι σε ένα καλό προάστιο της Θεσσαλονίκης, αγωνιά για τη δουλειά του, ενώ οι σχέσεις με τη γυναίκα του είναι σχεδόν τυπικές. Η καθημερινότητά του κυλά, όπως κάθε ανθρώπου που «λούζεται» την ανυδρία της ζωής του, με άγχος και δυσκολίες, ώσπου μια νεαρή υφισταμένη του αναταράσσει για λίγο τα στάσιμα νερά της ζωής του. Ακόμα και όταν τα πράγματα δείχνουν να βαίνουν προς το καλύτερο, έρχεται μια βροχή και, όπως πάντα, καλύπτει κάθε προσπάθεια ανάδυσης προς την επιφάνεια.

Στο «Παραμύθι του ύπνου» ο εγκιβωτισμός υπάρχει με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Σε κάθε κεφάλαιο (βράδυ) έχουμε το διάλογο μεταξύ του αφηγητή και του παιδιού του, ως εισαγωγή, κάτι που δημιουργεί στον αναγνώστη την αίσθηση του παραμυθιού, μολονότι δεν πρόκειται για παραμύθι, αλλά για την πεζή πραγματικότητα. Η αφήγηση γίνεται σε τρίτο πρόσωπο, ενώ η γλώσσα είναι απλή, αφήνοντας κατά σημεία να διαφανεί καυστικότητα. Το μεγαλύτερο ατού του βιβλίου είναι η χειμαρρώδης ροή του. Από την πρώτη στιγμή σε παρασέρνει στο γρήγορο ρυθμό, ενώ το ύφος του συγγραφέα διαφαίνεται λιτό και απέριττο. Οι διάλογοι είναι περιεκτικοί και η εξέλιξη της ιστορίας μπορούμε να πούμε πως είναι στημένη άρτια. Από ‘κει και πέρα η υπόθεση δεν παρουσιάζει καμιά πρωτοτυπία –πέραν του τρόπου με τον οποίο παρουσιάζεται στον αναγνώστη–, αφού για παρόμοιες ιστορίες έχουμε ακούσει ή διαβάσει πολλά. Επίσης, σημειώνουμε ότι, ενώ η ροή είναι ακατάπαυστη, δεν υπάρχει κορύφωση ή έντονα σημεία στο κείμενο. Σαν να έχουμε, δηλαδή, μια ευθεία γραμμή, που απλά την διατρέχουμε πιο γρήγορα.

Το μυθιστόρημα του Παναγιώτη Χατζημωυσιάδη είναι ένα ενδιαφέρον κείμενο για τον «ύπνο» που απλώνεται στη ζωή όλων των ανθρώπων, παρουσιάζοντας την αγωνία και την πάλη τους να ξεφύγουν από το βροχερό τοπίο και να αντικρίσουν τον ήλιο κατάματα.