Ακόμα ένα μυστήριο για τον Πουαρό

Μπορεί να κοντεύει ένας αιώνας από την πρώτη δημόσια εμφάνιση του Ηρακλή Πουαρό στα λογοτεχνικά σαλόνια, αλλά ο θαυμασμός των φανατικών αναγνωστών δεν φαίνεται να κοπάζει. Τηλεοπτικές σειρές, κινηματογραφικές μεταφορές και νέες εκδόσεις καθιστούν φανερή την προτίμηση του αναγνωστικού κοινού για τις περιπέτειες του πανέξυπνου Βέλγου ντετέκτιβ. Και είναι ένα ευτύχημα τα γεγονός ότι η δράση του εμπλουτίζεται με νέες περιπέτειες γραμμένες από τη Βρετανίδα Sophie Hannah. Μετά «Το έγκλημα με υπογραφή» και το «Κλειστό φέρετρο», ήρθε η ώρα για το «Μυστήριο των τριών τετάρτων».

Η ιστορία ξεκινά τη στιγμή που ο Πουαρό επιστρέφει στο σπίτι του έπειτα από το μεσημεριανό του γεύμα. Μια εξαγριωμένη γυναίκα τον περιμένει έξω από την πόρτα του σπιτιού του και ζητά να μάθει για ποιο λόγο της έστειλε γράμμα με το οποίο την κατηγορεί για τον φόνο του Μπάρναμπας Πάντι, τον οποίον δεν γνωρίζει καν. Φυσικά, ο Πουαρό εκπλήσσεται καθώς ούτε αυτός γνωρίζει αυτό το άτομο και ουδέποτε έστειλε το συγκεκριμένο γράμμα. Και οι εκπλήξεις συνεχίζονται, καθώς μέσα στο σπίτι του τον περιμένει ένας άνδρας, ο οποίος ισχυρίζεται ότι έλαβε μια παρόμοια επιστολή. Τα επόμενα δύο άτομα που εμφανίζονται και ισχυρίζονται ότι έλαβαν την ίδια επιστολή, θα αρχίσουν να ρίχνουν λίγο φως σε ένα κομμάτι του μυστηρίου, δηλαδή στο ποιος ήταν ο Μπάρναμπας Πάντι. Πρόκειται για έναν υπέργηρο πλούσιο άντρα, ο οποίος πνίγηκε στην μπανιέρα του και ο θάνατός του χαρακτηρίστηκε ατύχημα. Μήπως δεν ήταν; Ποιος θα μπορούσε να επιθυμεί τον θάνατο ενός τόσο ηλικιωμένου ανθρώπου και πώς κατάφερε να προχωρήσει στο έγκλημα σε ένα σπίτι όπου υπήρχαν άλλα τέσσερα άτομα; Και οι παραλήπτες των γραμμάτων είναι ένοχοι ή μήπως κάποιος τους χρησιμοποιεί για να καλύψει τα ίχνη του; Ο Ηρακλής Πουαρό, με τη βοήθεια του επιθεωρητή της Σκότλαντ Γιαρντ Έντουαρντ Κάτσπουλ, καλείται να εξακριβώσει τι ακριβώς έχει συμβεί.

Εάν έπρεπε να ξεχωρίσει κάποιος δύο κυρίαρχα χαρακτηριστικά των μυθιστορημάτων της Agatha Christie όπου τον πρωταγωνιστικό ρόλο κρατά ο Βέλγος ντετέκτιβ, πιθανόν αυτά να ήταν η ατμόσφαιρα και ο χαρακτήρας του ίδιου του Πουαρό. Είναι πολύ ευχάριστο το γεγονός ότι η Sophie Hannah επέδειξε εξαιρετική ικανότητα στη δημιουργία και των δύο: κατάφερε να κατασκευάσει ένα μυθιστόρημα όπου η υψηλή κοινωνία και τα μυστικά της δημιουργούν μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και νοσηρότητας, ενώ παράλληλα πέτυχε να σκιαγραφήσει με τέτοια επιτυχία τον γεμάτο εμμονές (με τη σειρά, την τάξη, κ.λπ.) και ευστροφία ντετέκτιβ που είναι σαν να μετακόμισε απευθείας από τις σελίδες κάποιου μυθιστορήματος της αρχικής δημιουργού του. Το μυστήριο που βρίσκεται στο επίκεντρο της ιστορίας είναι πρωτότυπο και εξαιρετικά ενδιαφέρον, ενώ η σταδιακή αποκάλυψη στοιχείων, αντί να οδηγεί κοντά στη λύση του, απομακρύνει τον αναγνώστη από αυτήν μέσα από συνεχόμενες ανατροπές. Πραγματικά πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο whodunit μυθιστόρημα που θα ικανοποιήσει ακόμα και τους πιο απαιτητικούς θαυμαστές της Agatha Christie.