Βικτωριανή Βαρκελώνη

Αν αγαπάτε τον συνδυασμό του μυθιστορήματος εποχής με ένα σκοτεινό μυστήριο στον πυρήνα του, τότε είναι βέβαιο ότι θα απολαύσετε «Το μυστικό του Βεσάλιου», που κυκλοφόρησε το 2015 και ήδη μεταφράζεται σε είκοσι γλώσσες. Στη βικτωριανή ως προς την αισθητική και την οπτική τής αφήγησης Βαρκελώνη του 1888, λίγο πριν τα εγκαίνια της Διεθνούς Έκθεσης στην οποία η άρχουσα τάξη έχει επενδύσει πολλά, στις φτωχογειτονιές εξαφανίζονται νεαρές γυναίκες και οι σοροί τους ανακαλύπτονται φριχτά παραμορφωμένες. Ο τρόμος στοιχειώνει την πόλη, και δεν αργούν να φουντώσουν οι φήμες ότι η παλιά κατάρα του «Μαύρου Σκυλιού», ενός αιμοβόρου πλάσματος από την Κόλαση, έχει πέσει πάνω στους κατοίκους της.

Μέσα σε αυτό το βαρύ κλίμα, ένας νεαρός καθηγητής της Οξφόρδης επιστρέφει για την κηδεία του γιατρού πατέρα του, έχοντας εγκαταλείψει τη Βαρκελώνη χρόνια πριν μετά από μία φριχτή οικογενειακή τραγωδία. Μαζί με έναν σχεδόν περιθωριακό αλλά δαιμόνιο δημοσιογράφο και έναν φοιτητή της ιατρικής που κρύβει το δικό του μυστικό, θα εμπλακούν στην καταδίωξη του δολοφόνου, αλλά και στην αναζήτηση ενός παλιού χειρογράφου που διασώζει ένα χαμένο έργο του πατέρα της σύγχρονης ανατομίας, του Φλαμανδού Ανδρέα Βεσάλιου (1514-1564).

Από τα παραπάνω, που είναι τα βασικά μόνο της πλοκής, σίγουρα θα καταλάβατε ότι πρόκειται για ένα μυθιστόρημα που θα σας κρατήσει ξάγρυπνους μέχρι τη λύση του μυστηρίου, και οφείλω να ομολογήσω ότι εξαιρετικά επιτυχημένα ο συγγραφέας θα σας παραπλανήσει αρκετές φορές, οδηγώντας σας σε λάθος συμπεράσματα σχετικά με την ταυτότητα του δολοφόνου (και δεν είναι καθόλου εύκολο να το πετύχει κάποιος αυτό με τους σταθερούς αναγνώστες αστυνομικών ιστοριών…) Αλλά πέρα από την αστυνομική πλοκή, ο Λιουμπραγάτ είναι μία αποκάλυψη και ως προς την καλή γραφή του, αλλά κυρίως ως προς το στήσιμο του σκηνικού των ακραίων γεγονότων που συμβαίνουν στην πόλη: ακολουθώντας προφανώς τη σχολή του Ντίκενς, ζωντανεύει τις φτωχογειτονιές της, τους περιθωριακούς που έχουν τη δική τους κοινωνία και τους δικούς τους νόμους, ακόμα και τους υπονόμους της, ένα τεράστιο δίκτυο από υπόγειες σήραγγες και στοές που αποτελούν έναν άλλο κόσμο, κάτω από την επιφάνεια.

Οι χαρακτήρες του μυθιστορήματος είναι πολλοί και αποδίδονται επίσης με τέχνη ώστε να εντυπώνονται στη μνήμη ως ανθρώπινοι και όχι χάρτινοι ήρωες, και οι «κακοί» του είναι πραγματικά αξιομίσητοι για τα όσα διαπράττουν. Στα υπέρ, και το γοτθικό στοιχείο του κειμένου, με το αινιγματικό χειρόγραφο που θα σας κάνει σίγουρα να αναρωτηθείτε αν μπορεί ένα τέτοιο έργο πράγματι να υπάρχει… Το γιατί χαρακτηρίζω αυτό το στοιχείο γοτθικό, θα το καταλάβετε διαβάζοντας το βιβλίο, αλλά και αναζητώντας στο διαδίκτυο το έργο του Βεσάλιου «De humani corporis fabrica libri septem« («Περί της κατασκευής του ανθρώπινου σώματος, επτά βιβλία») και τις εντυπωσιακές εικονογραφήσεις του.

Το συνολικό αποτέλεσμα είναι ένα καλοδουλεμένο μυθιστόρημα δράσης και μυστηρίου, που ο αναγνώστης το απολαμβάνει μέχρι την τελευταία του σελίδα.