Ένα φιλολογικό μυστήριο

Ο Νίκος Χρυσός, ο οποίος έχει σπουδάσει Βιολογία αλλά και σκηνοθεσία, κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη λογοτεχνία με ένα παράξενο μυθιστόρημα που συνδυάζει την αγάπη για τη λογοτεχνία με το μυστήριο.

Ο Χρήστος είναι δημοσιογράφος και κριτικός λογοτεχνίας. Μεγάλη του αγάπη είναι η συλλογή παλιών βιβλίων. Ακόμα κι αυτό, όμως, φαίνεται να μην τον συγκινεί πια, αφού προσπαθεί να ξεπεράσει το χωρισμό του από τη γυναίκα που αγαπά. Σε μια συνέντευξη με έναν ανερχόμενο συγγραφέα best seller ακούει για πρώτη φορά την αναφορά σε ένα ξεχασμένο ποιητικό κίνημα της δεκαετίας του ’50: τους Lost Lo. Αυτή η αναφορά του κινεί το ενδιαφέρον, καθώς κανείς ποτέ δεν έχει ακούσει κάτι  για αυτό το κίνημα και τα μέλη του. Ξεφυλλίζοντας τη βιβλιοθήκη του ανακαλύπτει στις τελευταίες σελίδες κάποιων παλιών βιβλίων στίχους κάποιων ποιητών που υπογράφουν με τα ονόματα των ποιητών του Lost Lo. Παρέα με τους φίλους του Κάστρο και Γιάννη προσπαθεί να εντοπίσει κι άλλα βιβλία που να έχουν την ίδια υπογραφή στην τελευταία σελίδα. Παράλληλα, ο εκδοτικός οργανισμός στον οποίο ανήκει η εφημερίδα που εργάζεται ετοιμάζει την έκδοση ενός λευκώματος για αυτούς τους ποιητές. Τα βιογραφικά στοιχεία που δίνονται για τους ποιητές -οι δύο είναι αγγλικής και ο άλλος κυπριακής καταγωγής-, δεν φαίνεται να τον πείθουν. Συνεχίζει την έρευνά του, αλλά κάποιοι προσπαθούν να τον εμποδίσουν. Υπήρχε πραγματικά αυτό το ποιητικό κίνημα ή είναι μια κατασκευή του εκδοτικού οίκου για να έχει εύκολο κέρδος;

Η αφήγηση εναλλάσσεται ανάμεσα στον Χρήστο και σε μια παρέα νέων αντρών της δεκαετίας του 1950. Ο βασικός άξονας είναι η αναζήτηση του Χρήστου, ενώ η δευτερεύουσα ιστορία έρχεται να δώσει στοιχεία στον αναγνώστη για το πού θα κινηθεί η έρευνα του πρωταγωνιστή. Κάθε κεφάλαιο έχει για επικεφαλίδα έναν στίχο από κάποιο ποίημα που αποτελεί εισαγωγή στο κομμάτι της ιστορίας που παρουσιάζεται.

Ο συγγραφέας στήνει μια ιστορία μυστηρίου όπου στον πυρήνα δεν βρίσκεται ένα έγκλημα, αλλά μια χαμένη ποιητική ομάδα, μια χαμένη παρέα φίλων που έπαιρνε ανάσα από την ποίηση. Στο κέντρο βρίσκεται η λογοτεχνία και το βιβλίο ως συντροφιά της ψυχής, ως καταφύγιο τη στιγμή του πόνου ή της χαράς, ως μέσο έκφρασης. Ο πρωταγωνιστής είναι βυθισμένος στον πόνο του χωρισμού, αφήνει τις ημέρες να τον προσπερνάνε, αλλά στο τέλος το βιβλίο και το μυστήριο για αυτή την ομάδα θα αποτελέσουν τη σανίδα σωτηρίας του, το χέρι που τον τραβάει και τον σπρώχνει να συνεχίσει να ψάχνει, όχι γιατί ή αλήθεια θα αλλάξει κάτι, αλλά γιατί οι στίχοι είναι η φωνή μιας ψυχής που θέλησε να ακουστεί. Μπορεί οι στίχοι να μιλάνε στην ψυχή πολλών, η φωνή όμως θα ανήκει πάντα σε έναν!