«Αυτός ο σιωπηλός άνθρωπος δεν ήταν σιωπηλός από όρκο, μήτε γιατί δεν είχε τίποτα να πει∙ ήταν σιωπηλός γιατί αυτά που ‘χε να πει, κι ήταν πολλά γιατί ήταν φλύαρο το μυαλό του, δεν τα είχε πει σε κάποιον, και προτιμούσε να τα λέει σκυφτός, γραμμένα δηλαδή, και να τα βγάζει στο παζάρι για όσα μόνο του εξασφάλιζαν το φαγητό και τον κλήρο του από ήσυχο ύπνο» («25 Ιανουαρίου – ένα  καλοκαιρινό διήγημα», σελ. 53-54)

Μεταφραστής, πεζογράφος, σεναριογράφος, σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους, είναι μερικές μόνο από τις ιδιότητες του Αχιλλέα Κυριακίδη (Κάιρο,, 1946). Έχει μεταφράσει Χόρχε Λουίς Μπόρχες, αλλά και νεώτερους ισπανόφωνους συγγραφείς, Γάλλους συγγραφείς (όπως τον Ζωρζ Περέκ στο εμβληματικό «Ζωή: οδηγίες χρήσεως»), Αμερικανούς καθώς και ιταλόφωνους συγγραφείς. Το ύφος του είναι πλέον αναγνωρίσιμο στους αναγνώστες του, κυρίως εκείνων των μεταφρασμένων βιβλίων του –πάνω από 100, διαβάζουμε στο «αυτί» της παρούσας έκδοσης: μακροπερίοδος λόγος, πλήρης πληροφοριακού φορτίου, επεξεργασμένη, πλούσια γλώσσα. Τα θέματά του, ακόμη κι αν εκκινούν από το πραγματικό (την «περισκοπική παρατήρηση», όπως ευφυώς γράφει σε ένα κείμενο αυτής της συλλογής), «απλώνονται», ανοίγονται στο φανταστικό, το  ασυνήθιστο, το παράδοξο, απρόσμενο ή απροσδόκητο. Ο Αχιλλέας Κυριακίδης, ως συγγραφέας, μοιάζει να κινείται σε δρόμους, διαδρομές που έχει διανύσει, διανύει χρόνια τώρα, μέσα από τα κείμενα μεγάλων λογοτεχνών με τα έργα των οποίων έχει ασχοληθεί επί μακρόν (του Μπόρχες, κυρίως) και που μας έχει γνωρίσει, έχοντας διαμορφώσει, ωστόσο, ένα δικό του, προσωπικό και άκρως ενδιαφέρον, σε ό,τι μας αφορά, στιλ.

Τα 12 διηγήματα που περιλαμβάνονται στο «Μουσείο των τύψεων» μας χαρίζουν το καθένα ξεχωριστή αναγνωστική απόλαυση. Στο ομώνυμο διήγημα, ο αφηγητής προσπαθεί να εξιχνιάσει το μυστήριο ενός πίνακα που περιλαμβάνεται στα εκθέματα του Μουσείου των Τύψεων ενός βαθύπλουτου Αμερικανού επιχειρηματία. Στο παρακείμενο, «Η λέσχη της μυστικής μελαγχολίας»,  το αστυνομικό στοιχείο συνδυάζεται με τη …μεταφυσική. Στο προηγούμενο, «The Ender», μαθαίνουμε την ιστορία ενός επιμελητή εκδόσεων που άλλαζε το τέλος των μυθιστορημάτων (και πλήρωσε το τίμημα γι΄ αυτό), ενώ στο επόμενο, «25 Ιανουαρίου», το υπερβατικό και πάλι κυριαρχεί. Στο διήγημα «Ο Τζόρτζι στο κτήμα», όπου Τζόρτζι και πάλι ο Αργεντίνος συγγραφέας, παρακολουθούμε ένα γοητευτικό “work in progress” (έργο εν προόδω) – και δεν είναι το μοναδικό αυτής της συλλογής και των αναφορών της. Στο διήγημα «Με τον Φούνες» ο αφηγητής συναντάει τον κεντρικό χαρακτήρα του διηγήματος του Μπόρχες «Φούνες ο μνήμων» και η κατάληξη αυτής της συνομιλίας είναι το λιγότερο συγκινητική. Στα «Κτερίσματα» διαβάζουμε μια πολύ όμορφη ιστορία για τη μνήμη και ένα επεισόδιο του περουβο-βολιβιανού Πολέμου της Δίψας. Στο «Casting» παρακολουθούμε μια ευφάνταστη παρέλαση λογοτεχνικών ηρώων. Το «Διαβάζοντας το υστερικό κέντρο της Αθήνας», παρά τον μακροσκελή τίτλο του, είναι επιδέξια άσκηση στη μικρή φόρμα. Ιδιαίτερα μας άρεσαν τα μεγαλύτερα σε έκταση διηγήματα, «Φάλαινες και αναισθητικά», μια βιαστική περιήγηση, όπως τη χαρακτηρίζει ο Κυριακίδης στην ιστορία του Κρίστιαν Γκρέινβιλ, ενός Αμερικανού διανοούμενου, alter ego του Αργεντινού, και το σπουδαίο «Εξωφρενικό αριστούργημα» για τον ιδιότυπο σκηνοθέτη του αμερικανικού κινηματογράφου  Φρεντ Μπάτον. Τέλος, το «Βιογραφικό σημείωμα», το ακροτελεύτιο της συλλογής περιλαμβάνει κυρίως ονοματεπώνυμα συγγραφέων, τίτλους βιβλίων, δίσκων, τραγουδιών, που συνδέθηκαν προφανώς με τον συγγραφέα σε κάποια στάδια της ζωής του και τον διαμόρφωσαν.