Όταν η ηγουμένη της μονής της Παναγίας του Ελέους στην ισπανική σιέρα, η Μαρία Ινές, μαθαίνει από τη δόκιμη Λουθία για την ύπαρξη ενός νεογέννητου μωρού σε μια παλιά δερμάτινη βαλίτσα που κάποιος άφησε στα σκαλοπάτια της μονής, σκέφτεται πως αυτό είναι ένα θαύμα, ένα σημάδι του Θεού ότι τη συγχωρεί για το θανάσιμο αμάρτημα που διέπραξε όταν ήταν πολύ νέα, πριν ακόμα αποφασίσει να φορέσει το ράσο. Ο ερχομός του μωρού θα τη μεταμορφώσει σε μια σκληρή μητέρα, αποφασισμένη με κάθε τρόπο να προστατέψει το νεογέννητο – και να το κρατήσει στο μοναστήρι. Απέναντί της θα σταθεί η μοναχή Άννα που την ανταγωνίζεται και έχει πεισθεί ότι η ηγουμένη έχει καταληφθεί από το διάβολο. Οι έρευνές της θα την οδηγήσουν χωρίς να το περιμένει στην αποκάλυψη της προέλευσης του μωρού.

Στο απομονωμένο από τον υπόλοιπο κόσμο μοναστήρι, όπου ζουν έξι μοναχές στη διάρκεια των πρώτων δεκαετιών του (περασμένου) αιώνα, τοποθετεί το νέο μυθιστόρημά του ο Πάνος Καρνέζης. Ανδρική παρουσία δεν υπάρχει, μόνο ο επίσκοπος ανεβαίνει μια Κυριακή το μήνα στη μονή, για να εξομολογήσει τις μοναχές και να τελέσει τη Θεία Λειτουργία. Αλλά κι αυτός είναι έτοιμος να τις εγκαταλείψει και να διορίσει στη θέση του έναν κακομούτσουνο νεαρό ιερέα. Από το σημείο αυτό και μετά η πλοκή αποκτά όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον, για να κορυφωθεί στο τέλος.

Το θέμα του βιβλίου είναι κατ΄αρχήν κοινότυπο (μια κλειστή κοινωνία όπως αυτή των γυναικών μοναχών, ηλικιωμένων και νεαρών, τόσο διαφορετικών μεταξύ τους), αλλά έχει πολλές στροφές και απρόσμενες εξελίξεις. Η μοναστική ζωή μπορεί να μοιάζει μονότονη, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι. Υπάρχει η μνήμη, η ενοχή και η προσπάθεια για εξιλέωση, η φιλοδοξία, το πάθος, η αφοσίωση, η αμαρτία και η συγχώρεση. Αυτοί που αποδεικνύονται οι πιο δυνατοί είναι εκείνοι που δεν έχουν δόλο στην ψυχή τους (η νεαρή Μπεατρίθ, ο Ματέο). Το Κακό (όποια έννοια κι αν του προσδώσει κανείς) υπάρχει, αλλά μπορεί να γεννήσει το Καλό – και μπορεί, επίσης, να υπάρξει μεταμέλεια.

Η πολύ καλή ανάπτυξη της ιστορίας και της πλοκής, χωρίς εμφανή κενά και αληθοφανής, σε κάνει τελειώνοντας το ένα κεφάλαιο να θέλεις να προχωρήσεις αμέσως στο επόμενο. Κατά τα άλλα, το βιβλίο είναι γραμμένο απλά, μια ικανότητα που, αν μη τι άλλο, μαρτυρεί ταλέντο.