Ένα από τα ωραιότερα θεματικά λευκώματα που κυκλοφορούν. Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες αρχετυπικών μανάδων, δημιουργούν στη συνείδηση του αναγνώστη πολύχρωμα ουράνια τόξα γεμάτα ειρήνη, γαλήνη κι ανθρωπιά. Αυτός δεν είναι άλλωστε ο σκοπός της Τέχνης;

Ο Κώστας Μπουμπουρής, αφοσιωμένος στον βίο και στο έργο του φωτογράφου Κώστα Μπαλάφα, εξιστορεί σε αυτό τον τόμο, με γλαφυρό κι έντονα συναισθηματικά φορτισμένο τρόπο, την περιπέτεια του νεαρού μέλλοντος φωτογράφου της Εθνικής Αντίστασης, όταν αποχωρίστηκε τη μάνα του σε τρυφερή ηλικία (ήταν μόλις έντεκα ετών), σε μια τοποθεσία έξω από το χωριό Χόσεψη (Κυψέλη) της Άρτας, με την ονομασία «Το Κουντρί» (εξ αιτίας μιας μάλλον αδιάφορης πέτρας που βρισκόταν εκεί).

Μέσα όμως από την αφήγηση, σχολιάζοντας εμμέσως πλην σαφώς τις υπέροχες ασπρόμαυρες φωτογραφίες του Μπαλάφα και άλλων καλλιτεχνών, περνάει όλη η τυράγνια του λαού μας για ψωμί, δικαιοσύνη κι ελευθερία.

Τώρα, που είναι πάλι επίκαιρο το άγχος για τον επιούσιον, η αγωνία για την επόμενη μέρα, η ανασφάλεια γι’ αυτά που το μέλλον θα φέρει, ας γυρίσουμε πίσω με αγάπη στη ζεστασιά του ανθρώπινου βλέμματος, στο αγαλμάτινο της ανθρώπινης φιγούρας όταν σμίγει με ζώα και στοιχεία της Φύσης για να εξασφαλίσει το μεροκάματο.

Οι εκδόσεις “Ν. & Σ. Μπατσιούλας” πραγματοποίησαν έναν εκδοτικό άθλο με αυτό το καλαίσθητο βιβλίο. Είναι τόσο πιστά τυπωμένες οι φωτογραφίες με τις ερεβώδεις φωτοσκιάσεις τους, είναι τόσο συναρπαστικό το κείμενο, τόσο ωραία μοιρασμένο σε κεφάλαια, και σε χαρτί αρίστης ποιότητας, που είναι κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη.

Φόρος τιμής στην αιώνια Μητέρα, που θυσιάζεται για τα παιδιά της, μα πάνω απ’ όλα φέρει κι εξασφαλίζει την απαραίτητη στοργή στον σπόρο της Ζωής, στην Ιδέα της Ελευθερίας, χωρίς την οποία δεν ανθίζει κανένα λουλούδι, δεν εργάζεται καμιά μέλισσα.

Μέσα από τα βάσανα και τις δυσκολίες της ζωής το τρυφερό θήλυ μετατρέπεται σε πέτρινη φιγούρα αντοχής, επιμονής κι υπομονής. Οι φωτογραφίες με τις μαυροφορεμένες γυναίκες στα βουνά, στις λίμνες, στο γνέσιμο, σέρνοντας ένα μουλάρι, κρατώντας ένα παιδί, κοιτώντας πέρα από την Αιωνιότητα, εντυπώθηκαν ανεξίτηλα στη μνήμη μου.