«Η φιλοδοξία μας δεν έχει όρια,

 η απληστία μας καταβροχθίζει τα πάντα, ο πόθος της

εκδίκησης είναι ανελέητος και το μίσος φλογερό…» (σελ.548)

Ο Ουμπέρτο Έκο γεννήθηκε στην Αλεσάντρια του Πιεμόντε το 1932. Από το 1975 έχει την έδρα του καθηγητή της Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, ενώ από το 1988 είναι πρόεδρος του Διεθνούς Κέντρου Μελετών Σημειωτικής στο Πανεπιστήμιο του Σαν Μαρίνο. Έχει σπουδάσει Μεσαιωνική Φιλοσοφία και Λογοτεχνία. Το πρώτο του μυθιστόρημα, «Το όνομα του ρόδου»,  τιμήθηκε με το βραβείο Strega το 1981, ενώ πούλησε εκατομμύρια αντίτυπα σε όλο τον κόσμο. Άλλα έργα του είναι «Το εκκρεμές του Φουκώ», «Μπαουντολίνο», «Το νησί της προηγούμενης ημέρας», κ.ά.

Στο νέο μυθιστόρημά του, όπως ο ίδιος ο Έκο δηλώνει στο τέλος του βιβλίου, ο μόνος φανταστικός ήρωας είναι ο πρωταγωνιστής Σιμόνε Σιμονίνι, αν και ο παππούς του ήταν υπαρκτό πρόσωπο. Όλοι οι υπόλοιποι ήρωες, εκτός από μερικές δευτερεύουσες μορφές, υπήρξαν πραγματικά πρόσωπα και είπαν και έκαναν όσα αναφέρονται στο μυθιστόρημα αυτό. Ο Σιμόνε Σιμονίνι είναι αποτέλεσμα ενός κολάζ ατόμων που υπήρξαν στην πραγματικότητα. Όσα πράττει έχουν συμβεί αλλά όχι από  έναν μοναδικό άνθρωπο της εποχής εκείνης αλλά από διάφορους ανθρώπους. Η ιστορία διαδραματίζεται τον 19^ο αιώνα στο Τορίνο, στο Παλέρμο και στο Παρίσι. Ο πρωταγωνιστής μας είναι Τορινέζος και κληρονομεί από τον παππού του, που ανήκε στη βασιλική φρουρά, τον αντισημιτισμό και το μίσος. Το μίσος του στρέφεται προς τους επαναστάτες, τους Καρμπονάρους, τους Ρεπουμπλικάνους, τους Γάλλους, τους Ιησουίτες, τους Μασόνους, τους σατανιστές, τους Γερμανούς. Ο Σιμόνε Σιμονίνι, συμβολαιογράφος, γίνεται ένας από τους καλύτερους πλαστογράφους της εποχής του. Κατασκευάζει πλαστά έγγραφα, πλαστές διαθήκες και συμβόλαια. Πλαστογραφεί γράμματα, δημιουργεί ντοκουμέντα που εξυπηρετούν συγκεκριμένους σκοπούς και συνεργάζεται με τις μυστικές υπηρεσίες, κρατικές και παρακρατικές, της Ιταλίας, της Γερμανίας, της Γαλλίας, της Ρωσίας και της Πρωσίας με αντάλλαγμα τη χρηματική αποζημίωση.

Το μυθιστόρημα ξεκινά με τη μορφή ημερολογίου και ξεδιπλώνεται έτσι η ιστορία μέχρι το σημείο που ο πρωταγωνιστής σκοτώνει έναν αβά, ο οποίος στη συνέχεια παρουσιάζεται να γράφει στο ημερολόγιο του Σιμονίνι αναφέροντας τις πράξεις και τα γεγονότα που δεν θυμόταν ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Ο πρωταγωνιστής μας εμφανίζεται να είναι ένας άνθρωπος με διπλή προσωπικότητα που δεν θυμάται όλες τις πράξεις του. Δολοπλοκεί, κατασκοπεύει, δολοφονεί, πλαστογραφεί έγγραφα με σκοπό τα χρήματα. Μέσω της πολυποίκιλης δράσης του Σιμονίνι, ο συγγραφέας ανατρέχει στην εκστρατεία των 1.000 του Γαριβάλδη στη Σικελία, στις σφαγές της Παρισινής Κομούνας, στις μυστικές αδελφότητες και στις αποκρυφιστικές οργανώσεις, στους ελευθεροτέκτονες, στους σατανιστές, στους Καρμπονάρους, στους Ματσίνι, στους Ιησουίτες, στην υπόθεση Ντρέιφους, στις μυστικές υπηρεσίες των χωρών της εποχής εκείνης και αποκαλύπτει το πολιτικό παρασκήνιο, την πολιτική συνωμοσία και τη διαφθορά. Το κεντρικό θέμα της ιστορίας είναι το έργο στο οποίο αφιερώνεται ο Σιμονίνι και που επρόκειτο να επηρεάσει όλη την Ευρώπη εναντίον των Εβραίων. Το έχει ονομάσει «Το κοιμητήριο της Πράγας» και βασίζεται στα Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών, μια σειρά από έγγραφα που ο ίδιος κατασκεύασε και αναφέρονται σε μια μυστική συνάντηση που πραγματοποιήθηκε από 12 γηραιούς ραβίνους όλων των εβραϊκών κοινοτήτων στο εβραϊκό νεκροταφείο της Πράγας. Παρουσιάζει τους Εβραίους να σχεδιάζουν πώς θα ανατρέψουν όλες τις κυβερνήσεις του κόσμου και πώς θα κερδίσουν την απόλυτη εξουσία.  Στην πραγματικότητα η συνάντηση αυτή  πιστεύεται ότι είχε εφευρεθεί από τον Γκέντσε, έναν πραγματικό Γερμανό κατάσκοπο και πλαστογράφο. Εδώ, όμως, ο Έκο, στο μυθιστόρημά του χρησιμοποιεί τον Σιμονίνι ως εφευρέτη και τον Γκέντσε ως κάποιον Γερμανό που αντέγραψε το πλαστό αυτό έργο του Σιμονίνι προκειμένου να κερδίσει χρήματα. Τα έγγραφα αυτά θα τα χρησιμοποιούσαν οι Ρώσοι για να πετύχουν την εκδίωξη των Εβραίων από τη χώρα τους και θα αντάμειβαν αδρά τον Σιμονίνι.

Το μυθιστόρημα αυτό του Ουμπέρτο Έκο είναι ένα μυθιστόρημα για την παρανοϊκή συνωμοσία και την πολιτική διαφθορά που επικρατούσε τον 19^ο αιώνα και σήμερα μοιάζει να είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο. Οι θεωρίες συνωμοσίας εξυπηρετούσαν και συνεχίζουν να εξυπηρετούν τα παιχνίδια των κρατών. Ο αναγνώστης που δεν γνωρίζει την ευρωπαϊκή ιστορία του 19^ου αιώνα θα δυσκολευτεί να παρακολουθήσει τα γεγονότα, αλλά αξίζει τον κόπο να ανατρέξει σε κάποιες πηγές και να απολαύσει με περισσότερη γνώση έπειτα το μυθιστόρημα αυτό. Η πλούσια ιστορία των χαρακτήρων, η αριστοτεχνικά κατασκευασμένη πλοκή του και ο χωρίς επαναλήψεις λόγος του συγγραφέα με τη μεστή και γρήγορη αφήγηση γεγονότων και πράξεων, κατοχυρώνουν τον τίτλο του έπους. Μέσα από το μίσος και τον αντισημητισμό από τα οποία εμφορείται ο ήρωας του, ο Σιμονίνι,  ο Ουμπέρτο Έκο καταδικάζει το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία που οδηγούν στον πόλεμο και στη βία. Επίσης, μας προβληματίζει και μας ωθεί στο να αμφιβάλλουμε και να μην δεχόμαστε άκριτα τις πληροφορίες και τις ειδήσεις που καθημερινά μάς παρέχονται.