Εκεί που άρχισαν όλα  

Σε ποιόν να πουληθώ;

Ποιό θηρίο να λατρέψω;

Α.Ρεμπώ

Ο Αδόλφος Χίτλερ λατρεύτηκε σαν ημίθεος αλλά και μισήθηκε ως η ενσάρκωση του Απόλυτου Κακού. Στην παιδική ηλικία της αινιγματικής αυτής προσωπικότητας με τον ισχυρό μαγνητισμό επικεντρώνεται ο Αμερικανός συγγραφέας και δημοσιογράφος Νόρμαν Μέιλερ («Οι γυμνοί και οι νεκροί», «Οι στρατιές της νύχτας», «Η μάγισσα τέχνη») στο πρώτο του μετά από χρόνια μεγάλο μυθιστόρημα «Το Κάστρο στο Δάσος».

Το βιβλίο ξεκινά με την αληθοφανή υπόθεση ότι η γέννηση του Χίτλερ προήλθε από ένα ”δράμα του αίματος”, όπως αποκαλείται στα γερμανικά η αιμομιξία, ενώ έκπληξη για τον αναγνώστη αποτελεί η ταυτότητα του αφηγητή: είναι ο προσωπικός δαίμονας του μικρού Αδόλφου. Οι παρεμβάσεις του υπό την καθοδήγηση του Μαέστρου -δηλαδή του ίδιου του Πρίγκηπα του Σκότους- διαμορφώνουν το οικογενειακό περιβάλλον και τις πρώτες εμπειρίες του παιδιού έτσι ώστε να ενισχυθούν εκείνες οι τάσεις στον χαρακτήρα του που θα δημιουργήσουν αργότερα τον ”Φύρερ”.

Η πλοκή εξελίσσεται σε δύο άξονες. Από τη μια μεριά είναι η ψυχαναλυτική θεωρία του Φρόιντ που αναδεικνύει σε καθοριστικό παράγοντα την σχέση με τον πατέρα και θεωρεί την libido ως την κινητήριο δύναμη στην διαμόρφωση της προσωπικότητας- εξ ου και οι αναλυτικές περιγραφές της σεξουαλικής ζωής της οικογένειας Χίτλερ. Παράλληλα, το μεταφυσικό στοιχείο κυριαρχεί ερμηνεύοντας την Ιστορία ως σκακιέρα της κοσμικής σύγκρουσης ανάμεσα σε άγγελους και δαίμονες, με πιόνια τις ανθρώπινες ψυχές.

Το πυκνογραμμένο κείμενο έχει τη μορφή χρονικού, χωρισμένου σε 14 βιβλία και έναν επίλογο. Η γλώσσα είναι ταυτόχρονα ωμά ρεαλιστική και λυρικά ποιητική- συνδυασμός δύσκολος, αλλά ένας λογοτέχνης του μεγέθους του Μέιλερ κατορθώνει να δημιουργήσει ένα υψηλού επιπέδου αποτέλεσμα που οδηγεί τον αναγνώστη στα βάθη της ανθρώπινης ψυχής, ενώ η μετάφραση αποδίδει άρτια τόσο το ύφος όσο και το περιεχόμενο της αφήγησης.

Αν και ο Μέιλερ ανήκει σαφώς στους διανοητές της Αριστεράς, δεν κάνει προπαγάνδα. Την πολιτική του άποψη για τον ναζισμό αποκωδικοποιεί η σκηνή-κλειδί στο μέσον του βιβλίου : ο πατέρας του Χίτλερ αποκτά ένα ”καθαρόαιμο” κουτάβι και αποφασίζει να σκοτώσει τον γέρικο ”ημίαιμο” της οικογένειας οδηγώντας τον στο δάσος. Ο σκύλος αντιμετωπίζει με αξιοπρέπεια το μαχαίρι που βυθίζεται στην καρδιά του, κοιτώντας στα μάτια τον δολοφόνο του- το ζύγιασμα του ισχυρού με τον αδύναμο είναι συγκλονιστικό.

Η σκόπιμη σκληρότητα οδηγεί πάντοτε στην πτώση, αυτό είναι το μήνυμα του συγγραφέα. Γιατί αυτό που κρίνει την έκβαση των γεγονότων δεν είναι η βιολογική ανωτερότητα ούτε η θέση ισχύος: είναι η εσωτερική δύναμη που μόνο η Αγάπη δημιουργεί.