Το σκοτεινό μου ευαγγέλιο γράφω

καθώς φοβάμαι πως υπήρξα

ποσότητα αμελητέα

στο υγρό στοιχείο του κόσμου.

(σελ. 9)

Ο Κυριάκος Χαρίτος, που σημείωσε μεγάλη επιτυχία με το παιδικό βιβλίο «Φον Κουραμπιές εναντίον Κόμη Μελομακάρονη» (Μεταίχμιο 2009) και από τότε έχουν μεσολαβήσει τα βιβλία «Το βιβλίο των δικών σου Χριστουγέννων» (Μεταίχμιο 2010), «Το τραγούδι του ύπνου» (Μεταίχμιο 2014) και «Ο μικρός Μανού και το φεγγάρι» (Ποταμός 2014), επανέρχεται στα λογοτεχνικά δρώμενα με την ποιητική συλλογή που φέρει τον τίτλο «Το επί ματαίω».

Μια λιθογραφία της παρακμής στη σύγχρονη «ακμάζουσα» και καταναλωτική κοινωνία, το ευαγγέλιο του Κυριάκου Χαρίτου αποτελεί μια καθίζηση στα λύματα που βρωμίζουν τον άνθρωπο εν συνόλω ή κατά μόνας. Ποιήματα στα οποία εκλείπουν τα σημεία στίξεως, προσδίδοντας την εικόνα της συμπαγούς και ακέραιης συλλογής, όπου το κάθε ποίημα ξεχωριστά βάζει το λιθαράκι του στον σχηματισμό της μεγάλης  –λυπηρής και, δυστυχώς, αληθινής– εικόνας που στοιχειώνει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο.

Η παρακμή ως βίωμα, η ασφυξία ως συναίσθημα και το βλέμμα προς τα πάνω συνθέτουν τρόπον τινά την ποιητική συλλογή του Κυριάκου Χαρίτου. Αφού κοιτάζουμε την άβυσσο για ώρα, καθώς διαβάζουμε τους στίχους του Χαρίτου, έπειτα έρχεται το αδιέξοδο και η ματαιότητα για το τέλος του δρόμου που επιφυλάσσει έναν τοίχο θεόρατο, που διαρκώς ανυψώνεται από όσα σάπια τον χτίζουν αδιαλείπτως. Και ο νοών άνθρωπος στέκει στο αδιέξοδο, προσπαθώντας να βρει κάπου ν’ ακουμπήσει μήπως και αντέξει. Νοσταλγία, μνήμες, επιστροφή σε όσα συγκροτούν και επαναφέρουν την ακεραιότητα που από καιρό έχει χαθεί.

Κι όταν πλέον κραυγάσεις μέσα στους τοίχους που σε περικυκλώνουν, αλλά δεν θα σ’ ακούσει κανείς, στρέφεσαι προς τον μόνο ανοιχτό ορίζοντα, τον ουρανό, αποζητώντας την επαφή με το θείο. Μια επαφή που προσδοκά την απελευθέρωση και τη λύτρωση. Όταν δεν μπορείς να κοιτάς την άβυσσο άλλο, κοίτα αλλού και ίσως μια πνοή ελευθερίας σε διαπεράσει.

Οι στίχοι του Κυριάκου Χαρίτου είναι ντυμένοι από σκληρό ρεαλισμό, αλήθεια, κοφτές λέξεις που αποτυπώνουν σαθρές εικόνες, και η μετάβαση από τη διαπίστωση της παρακμής στη ματαιότητα της πραγματικότητας αποτελεί μια θλιβερή συνειδητοποίηση.

Ποίηση που κόβει σαν μαχαίρι, ειλικρινής, σαν ένα μικρό ευαγγέλιο για όποιον θέλει να σηκώσει το κεφάλι.