Ευπώλητο παραμυθόδραμα. Πανεπόπτης (αλλά όχι απολύτως) τριτοπρόσωπος αφηγητής, με χιούμορ, εμβρίθεια, αυτοσαρκασμό και διάχυτη ειρωνεία που ποτέ δεν απευθύνεται στα πρόσωπα ή στον αναγνώστη, αλλά καθορίζει το φίλτρο της οπτικής. Αν κυκλοφορούσε στα αγγλικά και διαφημιζόταν σωστά, θα μπορούσε να έχει μεγάλη απήχηση στο διεθνές κοινό. Η Ελληνική Αρχαιότητα, η Ελλάδα της Κρίσης με τις ομορφιές και τις αδυναμίες της. Ανατολή και Δύση, σμίγουν σε αυτή τη φτενή λουρίδα γης με τα μοσχοβολιστά βότανα, τις ακαταμάχητες νοστιμιές και τον πανταχού παρόντα, αδάμαστο Έρωτα. Κρυμμένοι τάφοι, μυστικά και ψέματα, φόνοι εν βρασμώ ψυχής και παραγνωρισμένοι αρχαιολόγοι-εξερευνητές… Ακόμα κι ένας …κόκορας πρωταγωνιστεί ως ακούσιο πειραματόζωο στον νυν υπέρ πάντων αγώνα. Χιούμορ κι επεξεργασμένη ιδιόλεκτος, πλούσιες διηγήσεις κι εκλαϊκευμένη επιστήμη, επεξηγηματικότητα με απλότητα κι ανάλυση που οδηγεί πάντα σε σύνθεση αποδεκτή κι εύπεπτη. Αυτό το βιβλίο έχει πολλά από τα κλισέ του είδους, αν και τα παρωδεί διακριτικά –ή ευθέως– ο νεοεμφανιζόμενος συγγραφέας του. Οι περιγραφές δεν είναι όμως τόσο λακωνικές όσο απαιτούν τα εμπορικά στερεότυπα κι ο υποδόριος σαρκασμός προσδίδει στο ύφος μιαν απροσδόκητη λογοτεχνικότητα που μόνον στα αστυνομικά ευρείας καταναλώσεως συναντάμε. Δραματικά κωμικοί διάλογοι, πλήθος παραπομπών κι αναφορών σε όλες τις Τέχνες, αλλά κυρίως στην ελληνική λογοτεχνία, στα συν του πονήματος. Διαβάζεται με ενδιαφέρον κι αφήνει μια γλυκόξινη γεύση στο στόμα, σαν κινέζικο φαγητό που δεν επιβαρύνει τον λιπώδη ιστό… Λογοτεχνία φυγής σε όλο της το μεγαλείο. Απρόβλεπτες τροπές της πλοκής που δεν συμβαίνουν ούτε στα μυθιστορήματα κι αίσιον τέλος. Τόσον αίσιον που θα θέλαμε κι εμείς ένα για τη μίζερη ζωή μας. Όμως ο συγγραφέας, ως γιατρός, έχει απομυθοποιήσει τον θάνατο, αν και δεν έχει συμφιλιωθεί μαζί του, αφού παντού υποφώσκει το άγχος, το παράλογο κι άρνηση του τέλους αυτού που λέμε Φως κι Έρωτας και Ζωή.