Through the valley of the shadow of death

ΟΚ, ξέρω τι θα πείτε: άλλο ένα βιβλίο φαντασίας σε συνέχειες, όπως είναι η λογοτεχνική μόδα τελευταία. Και ξέρω επίσης τι θα σας απαντήσω: έχετε δίκιο, αλλά αυτό (όπως και τα υπόλοιπα του είδους που κατά καιρούς παρουσιάζω), είναι ένα καλό βιβλίο φαντασίας σε συνέχειες – και η λέξη ”καλό” κάνει όλη τη διαφορά…

Ως γνωστόν, (τουλάχιστον σε όσους έχουν περάσει την εφηβεία τους βλέποντας ταινίες τρόμου), ”τα ζόμπι δεν είναι χορτοφάγα”. Και τα ζόμπι που έχουν κατακλύσει τη γη στον μετα-αποκαλυπτικό κόσμο της Αμερικανίδας συγγραφέως Carrie Ryan δεν αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα. Όσοι έχουν επιζήσει από την ασθένεια που μετάλλαξε το μεγαλύτερο μέρος του παγκόσμιου πληθυσμού σε κινούμενα πτώματα, δημιουργούν μικρές, αγροτικές κοινότητες σε απομακρυσμένες περιοχές και προσπαθούν να προστατευτούν με δύο τρόπους: δημιουργώντας ισχυρές περιφράξεις γύρω από τα χωριά τους (τις οποίες τα ζόμπι προσπαθούν συνεχώς να παραβιάσουν) και οργανώνοντας συντηρητικές κοινωνίες που βασίζονται στην αυστηρή ιεραρχία, τους σκληρούς κανονισμούς και τη (φανατική) πίστη στο Θεό, τις βουλές του οποίου ερμηνεύει και εφαρμόζει η Αδελφότητα.

Σε ένα τέτοιο χωριό στη μέση του πουθενά, που περιβάλλεται από το δάσος με τα χέρια και τα δόντια (των ζόμπι), ζει η Μαίρη, η βασική ηρωίδα του βιβλίου ή μάλλον επιβιώνει, όπως και οι υπόλοιποι, κάθε μέρα κυριολεκτικά στο παρά πέντε, αφού, παρά την περίφραξη, τα ζόμπι δεν σταματούν να προσπαθούν. Και τελικά τα καταφέρνουν: εισβάλλουν στο χωριό, καταβροχθίζουν ή μολύνουν τους περισσότερους κατοίκους του και η Μαίρη, μαζί με μια μικρή ομάδα από επιζήσαντες, πρέπει να βγουν και να δοκιμάσουν την τύχη τους εκεί έξω, στο δάσος με τα χέρια και τα δόντια…

Παρά τη σκοτεινιά του θέματος και τη βαριά ατμόσφαιρα του βιβλίου όπου ο θάνατος πολιορκεί τους ήρωες συνεχώς, η συγγραφέας μιλάει με ευαισθησία αλλά και δύναμη στη γραφή της για την αγάπη, την ελπίδα (ακόμα κι όταν δεν υπάρχει κανένας λόγος να ελπίζεις) και το κουράγιο να παλεύεις μέχρι την τελευταία σου ανάσα. Κυρίως, αυτό που αναδεικνύεται μέσα από το κείμενο, είναι το ερώτημα τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος (ψυχολογικά και συναισθηματικά) και ποια είναι τα όρια ανάμεσα στην ανθρωπιά και την ανάγκη επιβίωσης ή πιο σωστά – μπορείς να αγωνίζεσαι να επιβιώσεις χωρίς να χάνεις την ανθρωπιά σου; Και υπάρχει στο βιβλίο μια χαρακτηριστική σκηνή, εξαιρετικής δύναμης και συναισθηματικής φόρτισης -όπου η Μαίρη βρίσκει ένα μολυσμένο μωρό που έχει γίνει ζόμπι-, η οποία συμπυκνώνει ακριβώς την εσωτερική αγωνία εκείνου που προσπαθεί να διατηρήσει την ανθρώπινη ιδιότητά του, σε έναν μη-ανθρώπινο κόσμο.

Καλογραμμένο και άκρως ”διαβαστερό” (από εκείνα τα βιβλία που ξαγρυπνάς για να τα τελειώσεις), με σκηνές έντονης δράσης αλλά και γνήσιου τρόμου που εναλλάσσονται με εικόνες λυρικής και βέβαια σκοτεινής ομορφιάς, ”Το δάσος με τα χέρια και τα δόντια” θα το διαβάσετε μονορούφι, μένοντας διψασμένοι όμως για τη συνέχεια, τα ”Κύματα νεκρών”, που θα κυκλοφορήσει το Νοέμβριο του 2010. Η λογοτεχνία του Φανταστικού και οι φανατικοί οπαδοί της μόλις απέκτησαν έναν καινούριο, τρομακτικό κόσμο στον οποίο μπορούν να ταξιδέψουν μέσα από τις σελίδες των βιβλίων της Carrie Ryan. See you out there!