Ο Στέλιος Καρέντζος είναι καθηγητής Ιατρικής, διακεκριμένος χειρουργός με μακρά πείρα και συγγραφέας δύο εκδοθέντων μέχρι τώρα ιστορικών μυθιστορημάτων με θέμα την αρχαία Αίγυπτο («Βλέμμα γυναίκας – Αίγυπτος, 20ή Δυναστεία») το πρώτο και τους Ναΐτες Ιππότες το παρόν δεύτερο.

Στο τωρινό ιστορικό μυθιστόρημα (πάλι από τις εκδόσεις «Οδός Πανός» του ποιητή Γιώργου Χρονά), πρωταγωνιστής ο Ναΐτης Ιππότης Βόλφγκανγκ ή Βολφ (στα γερμανικά ο «λύκος»). Το ιστορικό φόντο η Ιερουσαλήμ και διακύβευμα είναι το μυθικό «Άγιο Δισκοπότηρο». Ο Βολφ το κλέβει, αποδρά με την αγαπημένη του, με αποτέλεσμα να κυνηγηθούν τόσο από τους ανθρώπους του Σαλαντίν όσο και από τους πιστούς στον όρκο τους λοιπούς Ναΐτες ιππότες («Nōn nōbīs, Domine, nōn nōbīs, sed nōminī tuō dā glōriam», «Not unto us, O Lord, not unto us, but to thy name give the glory», « Όχι για μένα, Κύριε, όχι για μένα, σε Σένα όλη η Δόξα»).

Το απόλυτο μυθιστόρημα. Καταδίωξη, μυστήριο, συμβολισμοί, αποκρυφισμός κεκαλυμμένος, μυστικισμός απροκάλυπτος, αναβίωση της ταραγμένης ιστορικής εποχής από το 1177 έως το 1184. Όλα στο έπακρο, όλα στα όρια αλλά και με έγνοια του μέτρου. Η formation professionnelle του επιστήμονος ιατρού, του χειρουργού και του Καθηγητού Ιατρικής τον προφυλάσσει από αμετροέπειες, φιλολογικούς ακαδημαϊσμούς και παραφυσικές μεταφυσικές απολήξεις που οδηγούν συνήθως σε νοητικές παθογένειες.

Οι πόλεις από τις οποίες πέρασε ο καταδιωκόμενος επίορκος Ναΐτης Ιππότης είναι οι: Δαμασκός, Αντιόχεια, Αλεξανδρέττα, Κερύνεια, Αττάλεια,  Κίβυρα, Χαλκηδόνα, Κωνσταντινούπολη, Κίεβο, Πρεμισύλ, Λειψία,  Γκέτινγκεν, Μούνστερ, Τέκλενμπουργκ.

Σημείωση του συγγραφέα από το βιβλίο: «Την εποχή που αναφέρεται το ιστορικό μυθιστόρημα, ο χάρτης του οδοιπορικού είναι τελείως διαφορετικός από τη σημερινή. Με βάση το φεουδαλισμό δεν υπήρχε το κράτος έθνος. Την πραγματική εξουσία ασκούσαν στα φέουδα τους οι πρίγκιπες, δούκες, κόμητες. Οι βασιλείς δεν είχαν την πραγματική εξουσία, όπως αργότερα. Επίσης οι ονομασίες των χωρών ήταν διαφορετικές. Η Γαλλία π.χ. είχε το όνομα γενικά Φραγκία, αλλά υπήρχαν και οι ανεξάρτητες περιοχές Φραγκία, Βουργουνδία, Πικαρδία, Νορμανδία κ.λ.π. Η Γερμανία όπως αναφέρθηκε και προηγουμένως αποτελείτο από πολλά βασίλεια, πριγκιπάτα, δουκάτα, κομητείες και βαρωνείες με χαλαρούς δεσμούς μεταξύ τους, αλλά πολλές φορές και με εχθρικές αντιθέσεις. Η Ιταλία μετά την αποχώρηση των ανατολικορωμαϊκών λεγεώνων αποτελείτο από πόλεις κράτη όπως Σιένα, Βενετία, Πίζα, Αμάλφι, Γένοβα κ.λ.π. Η Ισπανία δεν υπήρχε σαν κράτος. Υπήρχε το χαλιφάτο της Κόρδοβας και τα βασίλεια της Καστίλης, Αραγωνίας, Πορτογαλίας και Ναβάρας, οι δε μαυριτανοί αποτελούσαν τους Κελτίβηρες.

Η Βρεττανία αποτελείτο από δύο γερμανικά φύλα, τους Άγγλους και τους Σάξωνες και τους γηγενείς Βρεττανούς (Κέλτες).Τα βασίλεια που την αποτελούσαν ήταν, της Νορθουμβρίας, του Γουέσσεξ, της Μερικίας, του Έσσεξ και του Σάσσεξ.Το πρώτο ενοποιημένο βασίλειο σχηματίστηκε από τον Εγκβέρτο το 840 μ.Χ. Επίσης οι γλώσσες που μιλούσαν δεν είχαν αντιστοιχία με τις σημερινές, αλλά υπήρχαν τοπικές διάλεκτοι. Σαν παράδειγμα η γλώσσα από την οποία προέρχεται η σημερινή γαλλική, είναι η διάλεκτος της περιοχής του Παρισιού. Η Ιταλική προέρχεται από την λατινική Vulgar, διάλεκτο της περιοχής της Τοσκάνης. Στην περιοχή του Μπάρι που την περίοδο των Κομνηνών ήταν υπό την κατοχή τους μιλούσαν γλωσσικό ιδίωμα παρεφθαρμένων ιταλικών και ελληνικών. Στην ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία την ιδία εποχή μιλούσαν ελληνική λαϊκή με βάση την αττική διάλεκτο. Τέλος στη Γερμανία υπήρχαν πολλές διάλεκτοι, σχεδόν από χωριό σε χωριό και οι κάτοικοι της Βαυαρίας σχεδόν δεν μπορούσαν να συνεννοηθούν με τους κατοίκους της βόρειας Γερμανίας. Τελικά επικράτησε η διάλεκτος του βορρά η επονομαζόμενη hochdeutsch. Στην αφήγηση του μυθιστορήματος, για λόγους ευκολίας αναφέρονται οι σημερινές γλώσσες, λαμβάνοντας υπ’ όψιν τα ανωτέρω. Τα τοπωνύμια και οι πόλεις αναφέρονται κατά το δυνατόν με αυτά εκείνης της εποχής. Οι μονάδες μέτρησης, για λόγους κατανόησης, αναφέρονται με τα σημερινά δεδομένα, ενώ τον 12ο αιώνα χρησιμοποιούσαν το Ρωμαϊκό σύστημα».

Πανδαισία χρωμάτων, μουσικών, αισθήσεων, γήινων και υπερφυσικών. Στον χώρο του μυστηρίου, σώμα-ψυχή-πνεύμα γίνονται ένα, Όλον κι Αδιαίρετον, συνηρημένο από την αδρεναλίνη του Φόβου και το ένστικτο της επιβίωσης.

Σε επίπεδο τεχνικής, η λογοτεχνικότητα λανθάνει, αφού το ζητούμενο από τον καλόν ιατρόν-λογοτέχνην δεν είναι η επίδειξις γνώσεων ή δεξιοτήτων, αλλά το κοινωνούμενον νόημα και η πρόκλησις αισθητικής ηδονής στον ψυχαγωγούμενον αναγνώστη, που μπορεί να μην είναι και επαρκής, φτάνει όμως να έχει διάθεση να μάθει και να «ταξιδέψει» σε άλλα χωροχρονικά ασυνεχή.

Γιατί ο διδακτισμός είναι το βαθιά κρυμμένο μυστικό του Καθηγητού Ιατρικής, που φαίνεται σαν να πιστεύει ότι «η Ιστορία επαναλαμβάνεται» κι ότι μόνον μέσα από τη διδαχή μπορούμε –ενδεχομένως– να αποφύγουμε την ίδια τυφλή επανάληψη των ιστορικών λαθών στο ταραγμένο κρίσιμο παρόν και στο μεταβατικό μέλλον.

Αισιοδοξία διακατέχει σε πνευματικό επίπεδο τον συγγραφέα, αφού παρουσιάζεται σαν να πιστεύει σε μια καινούργια πνευματική Αναγέννηση του Ανθρώπινου Πολιτισμού μαζί με το «σώμα», αφού δείχνει σαν να προσβλέπει σε μια Ανέσπερη Ανατολή με το Φως το Πνευματικό, το Φως της Δικαιοσύνης, της Ισότητας και της Ελευθερίας, να ανατέλλει διαρκώς πάνω στα αν-εστημένα σώματα των ανθρώπων. Ειρήνη επί Γης οραματίζονται όλοι οι φωτισμένοι πνευματικοί άνθρωποι, όμως όπως διέγνωσε ο σοφός Ηράκλειτος ο Πόλεμος είναι αναπόφευκτος, ως εκ της ανάγκης αναδεύσεως των υλοενεργειών και προερχόμενος ενδεχομένως από το «ελάττωμα» των ανθρώπινων όντων σε ένα σύμπαν ατελές, εν εξελίξει…