Τα graphic novel είναι η μεγάλη μου αδυναμία. Κάποια ιστορικά, άλλα γεμάτα φιλοσοφία, άλλα με δράση, ξεχωρίζω πάντα όμως αυτά που έχουν καρδιά μέσα τους. Αυτά που κάνουν ένα θέμα δικό τους για να του αποδώσουν φόρο τιμής, αυτά που σου δείχνουν τι αγάπησε ο συγγραφέας και τι τον συγκινεί. Αυτά που δεν έχουν πολλά λόγια γιατί αυτό που παρουσιάζουν αγγίζει τον αναγνώστη ανεπιτήδευτα και ειλικρινά. Αυτή τη χρονιά είχα τη χαρά να διαβάσω «Το χωριό» του Αποστόλη Ιωάννου.

Αυτό το graphic novel εμπνέεται από την αγάπη του συγγραφέα για την ελληνική ύπαιθρο και αποδίδει εξαιρετικά μια ζωή που ακόμα διατηρείται για λίγο, μια ζωή που ανήκει σε μια άλλη γενιά ανθρώπων, που με την απλότητά τους, την αγάπη και το χιούμορ τους μας έκλεψαν την καρδιά στα παιδικά μας χρόνια.

Για όσους είχαν την τύχη να έχουν ένα χωριό να επισκεφτούν, αυτή η ιστορία θα τους θυμίσει την έκπληξη που ένιωθαν κάθε φορά που πήγαιναν στο χωριό, τον ενθουσιασμό όταν περπατούσαν στα μονοπάτια ανάμεσα στα δέντρα, τη μαγεία και την ελευθερία του να τρέχεις στη φύση, καθώς και τα παιχνίδια που παίζαμε σε παρέες σαν παιδιά.

Η ιστορία ακολουθεί ένα ζευγάρι με τα παιδιά του που επισκέπτονται τον παππού και τη γιαγιά, και ξεδιπλώνει όλες τις πτυχές της ζωής σε ένα χωριό. Η υπέροχη ηπειρώτικη φύση, καθώς και η ιδιαίτερη αρχιτεκτονική της περιοχής που αποτυπώνει στο σχέδιό του ο συγγραφέας, τα πανηγύρια, οι αγροτικές εργασίες, τα παιδικά παιχνίδια όλα παίρνουν ζωή μπροστά στα μάτια μας. Η ζωή μέσα στη σιωπή της φύσης, οι αργοί ρυθμοί που σε αφήνουν να νιώσεις την ομορφιά σε ό,τι κάνεις, η ομορφιά αυτής της εποχής που πέρασε.

Το σχέδιο, ασπρόμαυρο, γεμάτο λεπτομέρειες και καθαρές γραμμές αποδίδει υπέροχα και τη φύση και τις εκφράσεις των ανθρώπων, διατηρώντας πάντα μια απλότητα που υποστηρίζει την ιστορία. Το στήσιμο των υπαίθριων χώρων, της πλατείας του χωριού, καθώς και τα σοκάκια, τα μονοπάτια, είναι καλά μελετημένο και εισάγει των αναγνώστη από την πρώτη στιγμή στον κόσμο του χωριού.

«Το χωριό» για μένα ήταν μια ευχάριστη έκπληξη. Είναι ιδιαίτερο, με δική του ατμόσφαιρα και για κάποιο λόγο απλά θέλεις να το διαβάσεις ξανά και ξανά. Έχει κάτι από τον αέρα των βουνών, από τους ήχους στα πετρόχτιστα μονοπάτια των χωριών και πάνω απ’ όλα σου κλέβει την καρδιά. Μην το χάσετε!