Στην παράδοση των κλασικών ιστοριών τρόμου

Αγαπώ με πάθος τη γραφή της Τζίλιαν Φλιν και υποκλίνομαι σε οτιδήποτε γράφει. Κι αυτή η μικρή νουβέλα από την ανθολογία διηγημάτων διαφόρων συγγραφέων, «Rogues», με την επιμέλεια του George R. R. Martin, δεν αποτελεί εξαίρεση. Η ηρωίδα της είναι για μια ακόμα φορά όσο πιο αντισυμβατική γίνεται, από τη λάθος πλευρά του δρόμου, της κοινωνίας και της ζωής. Μια «πρώην εργάτρια του σεξ με σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα» όπως αυτοσυστήνεται, η οποία αναγκασμένη λόγω του προβλήματος στο χέρι της να σταματήσει τη δουλειά της (αν δεν καταλάβατε μέχρι τώρα ποια είναι ακριβώς η δουλειά της, θα σας το «πει» η ίδια μόλις ανοίξετε το βιβλίο), γίνεται μέντιουμ: πιο σωστά, μεγαλωμένη από μικρή στο πεζοδρόμιο και μαθημένη από τη μάνα της στη ζητανιά ως επάγγελμα, αξιοποιεί τις γνώσεις πρακτικές ψυχολογίας που έχει αποκτήσει, για να λέει στους αγχωμένους πελάτες της αυτό ακριβώς που θέλουν να ακούσουν.

Ώσπου νομίζει ότι έπιασε την καλή, όταν μια πλούσια αστή την καλεί να καθαρίσει το στοιχειωμένο, βικτοριανό σπίτι της από την αρνητική ενέργεια. Αλλά εκεί η ηρωίδα θα συναντήσει τον διαταραγμένο ψυχικά, έφηβο πρόγονο τής πελάτισσάς της και θα αρχίσουν τα πραγματικά προβλήματα…

Με έμπνευση από το «Στρίψιμο της βίδας» του Χένρυ Τζέημς και άλλα κλασικά βιβλία του είδους (τα οποία η ηρωίδα διαβάζει μανιωδώς καθότι βιβλιόφιλη), η Φλιν φτιάχνει μια σύγχρονη απόδοσή τους, με στοιχεία κοινωνικής σάτιρας και ψυχολογικού θρίλερ, και κατορθώνει μέσα σε λίγες σελίδες να ανατρέψει όλα όσα πιστεύει ο αναγνώστης στην εξέλιξη της ιστορίας και να τον αποπροσανατολίσει απολύτως για το ποιο είναι τελικά το χέρι που κινεί τα νήματα…