Όσο κι αν εντάσσεται από την www.biblionet.gr στην κατηγορία «Προσωπικές αφηγήσεις – μαρτυρίες» αυτό το ειδικό αφήγημα για τον αυτισμό θα έλεγα ότι ταιριάζει καλύτερα στα βιβλία αυτοβελτιώσεως, αφού στην ενσυναίσθηση ασκείται ο αναγνώστης – θεατής ενός δράματος που δεν τον αφορά (κατά τεκμήριο κι από στατιστικής απόψεως), όταν όμως τον αφορά ανακαλύπτει πως μέσα σε αυτές τις ωραιοτυπωμένες σελίδες μιλάει η ίδια η Ζωή με τους πόνους και τα πάθια της.
Η αποδοχή της κατάστασης είναι το «πρώτο σκαλί», όχι του Καβάφη, αλλά της ψυχής που σπαράζεται ανάμεσα σε αμφιταλαντεύσεις, ενοχές, αρνησικυρίες κι ενστάσεις… που οδηγούν όμως απαρεγκλίτως στη Σοφία μέσα από την προαπαιτούμενη κατάκτηση της Γνώσης της ενότητος των Πάντων και πως κάθε τι δεν είναι ξεκομμένο αλλά μέλος ενός ευρύτερου οργανισμού που αγνοούμε τις ακριβείς του διαστάσεις. «Κανένα φύλλο δεν σαπίζει παρά με τη βουβή γνώση όλου του δέντρου» κι η φασαρία που γίνεται γύρω από τον αυτισμό (θετική ή αρνητική) επαναθέτει το διαρκές αίτημα της αποδοχής κάθε διαφορετικότητας από τον περίφημο «Μέσον όρο» από τους αρχαϊκούς, ελληνικούς, ελληνιστικούς, ρωμαϊκούς ακόμα «Κούρους» και «Κόρες» ως πρότυπα αρτιμέλειας κι ευζωίας.
Αυτιστικοί είμαστε όλοι μας, ως είδος. Κι ίσως αυτό που αποκαλούμε ρατσιστικά «τα αυτιστικά» να είναι ένα ανώτερο στάδιο πνευματικότητας αφού καταφέρνουν να επικοινωνούν στη γλώσσα των δελφινιών, κάτι που εμείς, οι «κανονικοί», οι «φυσιολογικοί», αδυνατούμε ακόμα και να διανοηθούμε.
Βεβαίως και δεν είναι εύκολο να ζεις με ένα ή δύο παιδιά που «πάσχουν» ή διακρίνονται (καλύτερα) για τον αυτισμό τους. Όμως και τι δεν είναι δύσκολο στην ανθρώπινη κατάσταση;
Διαβάζεται με ασθματική λαιμαργία αυτή η μαρτυρία ζωής και μας οδηγεί μέσα από ατραπούς σκοτεινές και μονοπάτια που κανείς δεν θα επέλεγε να διαβεί, εάν, λέγω εάν, είχε (λέμε τώρα) τη δυνατότητα να επιλέξει και να πει «παρελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο».
Κι επειδή κανείς μας μα κανείς μας (αν έχει φιλότιμο κι αγάπη μέσα του) δεν μπορεί να αρνηθεί να καταπιεί τα πικρά ποτήρια που μας κερνάει η ζωή αφειδώλευτα μερικές φορές –και ειδικά σε περιόδους Κρίσεων– ας διαβάσουμε αυτό το βιβλίο με προσοχή κοιτώντας μέσα μας (στο Συλλογικό Ασυνείδητο) κι ασκούμενοι στην ενσυναίσθηση.
Η Μαρία Παπαδοπούλου γεννήθηκε το 1975, σπούδασε λογιστικά κι εργάζεται. Στο βιβλίο της αυτό δεν φιλοδοξεί να δρέψει λογοτεχνικές δάφνες και να βάλει υποψηφιότητες για βραβεία παντός είδους. Το μόνο βραβείο που αξιώνει, απαιτεί και δικαιούται είναι να θεωρηθεί και να γίνει Άνθρωπος (με άλφα κεφαλαίο). Το ίδιο ελπίζουμε κι εμείς ως ταπεινοί αναγνώστες της.
Ένα βιβλίο για τον αυτισμό, την ανεκτικότητα, την αποδοχή του Άλλου ως διαφορετικού. Ένα βιβλίο για τον πολιτισμό και τον σύγχρονο άνθρωπο, όταν άνθρωπος είναι…