Omnis vir lupus
Το «Άστρο της Αυγής» είναι το πολυαναμενόμενο από τους αναγνώστες τρίτο βιβλίο της σειράς επιστημονικής φαντασίας του Πιρς Μπράουν: με αυτό ολοκληρώνεται η επική περιπέτεια που διαδραματίζεται στους πλανήτες, τα φεγγάρια και τους δορυφόρους τους, του ηλιακού μας συστήματος, τους οποίους η ανθρωπότητα έχει πλέον αποικήσει. Για να κάνουμε μία σύνδεση με τα προηγούμενα, αυτή η διαπλανητική κοινωνία είναι χωρισμένη αυστηρά σε κάστες, βασισμένη στα πρότυπα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι Χρυσοί στην κορυφή της πυραμίδας, απολαμβάνουν τα πάντα. Οι Κόκκινοι στη βάση της, δουλεύουν σαν σκλάβοι στα ορυχεία του Άρη. Ο ήρωας της τριλογίας, ο Ντάροου, γεννήθηκε Κόκκινος αλλά μετά από τα δραματικά γεγονότα που οδήγησαν στον απαγχονισμό της αγαπημένης του από τους Χρυσούς, συνδέεται με μια επαναστατική οργάνωση, τους «Γιους του Άρη»: με τη βοήθεια της γενετικής επιστήμης, με μια διαδικασία που ονομάζεται λάξευση, τον μεταλλάσσουν εξωτερικά σε Χρυσό. Σκοπός του να εισχωρήσει στην κάστα των ταξικών τους αντιπάλων, να ανέβει στην κορυφή της εξουσίας και να διαλύσει την κοινωνία τους.
Στο τέλος του δεύτερου βιβλίου «Ο Χρυσός Γιος», ο συγγραφέας μας αφήνει σε μία άκρως αγωνιώδη στιγμή για την τύχη του Ντάροου και της επανάστασής των «Γιων του Άρη», και στο τρίτο βιβλίο μαθαίνουμε ότι ο ρόλος του αποκαλύφθηκε και βρίσκεται επί μήνες σε απομόνωση, στο σκοτάδι, εντελώς εξαθλιωμένος σωματικά και ψυχολογικά, στα χέρια του νέου ηγέτη των Χρυσών που είναι αποφασισμένος να τον τσακίσει, αλλά και να εξαλείψει οριστικά κάθε σκέψη, όχι μόνο πράξη, για εξέγερση. Φυσικά, και χωρίς να προδίδω τις ανατροπές της πλοκής που είναι συνεχείς όπως και στα προηγούμενα βιβλία, τα πράγματα δεν εξελίσσονται καθόλου έτσι, αφού οι σύντροφοι του Ντάροου κατορθώνουν να τον απελευθερώσουν και οργανώνουν την τελική τους αντεπίθεση σε μία εντυπωσιακή διαστημική μάχη. Οι Υλακτούντες (από την υλακή, το ουρλιαχτό του λύκου), η ομάδα του Ντάροου, είναι αποφασισμένοι μέχρι θανάτου να αποδείξουν πως όλοι τους είναι λύκοι, όπως λέει και το μότο τους, που αποτελεί και τον τίτλο αυτής της παρουσίασης.
Από την «Κόκκινη Ανατολή», το πρώτο βιβλίο της τριλογίας, είχα ήδη αγαπήσει αυτή τη σειρά και τους ήρωές της, όχι μόνο για την πλοκή της που με κέρδισε εξαρχής και με «έκλεισε» μες την ιστορία, αλλά για το ευφυές συγγραφικό τέχνασμα να συνδυάσει τη ρωμαϊκή ιστορία, τους ελληνικούς μύθους και την επιστημονική φαντασία, καθώς και για την ικανότητα του Μπράουν να γράφει εντυπωσιακές και σκληρές σκηνές μάχης αλλά και σκοτεινά λυρικές σκηνές που δεν τις ξεχνάς εύκολα. Στο βιβλίο που κλείνει τη σειρά (αν και θα διαβάσουμε και άλλα στο μέλλον για τους ήρωές της, είμαι σίγουρη), η έννοια της τελικής μάχης κυριαρχεί τόσο στην πλοκή όσο και στην ψυχολογία όλων των χαρακτήρων, με εξαίρεση τον Ντάροου που έχει υποστεί μία δραματική ψυχολογική αλλαγή: από αποφασισμένη μέχρι τέλους «μηχανή για να σκοτώνει», είναι πια κουρασμένος, καταρρακωμένος θα έλεγα, και σε πολλά σημεία του βιβλίου αμφισβητεί σε έναν εσωτερικό διάλογο τα πάντα, ακόμα και τον σκοπό για τον οποίο θυσίασε τον ίδιο του τον εαυτό. Και εδώ ο συγγραφέας βγάζει μπροστά, σε πρώτο πλάνο, τους άλλους χαρακτήρες, τους συντρόφους του, οι οποίοι θα στηρίξουν με κάθε τρόπο τον ηττημένο ψυχολογικά ήρωα των Κόκκινων, ώστε να παραμείνει ο ήρωάς τους.
Απόλαυσα αναγνωστικά και αυτό το βιβλίο όπως και τα δύο προηγούμενα, σαν μια καλογραμμένη επική περιπέτεια στο διάστημα που μέσω της φαντασίας μιλάει για την πραγματικότητα, και σκοπεύω να ξαναδιαβάσω όλη τη σειρά μαζί, αφού πλέον ολοκληρώθηκε. Και νομίζω ότι όσοι αγαπούν το είδος της επιστημονικής φαντασίας και δεν έχουν διαβάζει ακόμα την τριλογία, θα πρέπει να το κάνουν, κι ας μην έχει πίσω του ο Μπράουν τις περγαμηνές άλλων συγγραφέων του είδους. Το αξίζει απολύτως.
