Έχει σημασία ποιος ήταν ο Σαίξπηρ;

Οι απορίες και τα ερωτήματα υπήρχαν πολύ καιρό πριν. Αυτοί που αμφισβητούσαν διάφορα σπουδαία πρόσωπα της ιστορίας είχαν εκφράσει ανοιχτά τις απόψεις τους. Δεν χρειάστηκε πολλή προσπάθεια για να φτιαχτεί και το μυθιστορηματικό υλικό. Ο «Κώδικας Ντα Βίντσι» του Νταν Μπράουν είχε την επιτυχία που χρειαζόταν για να δώσει την ώθηση σε αυτό το είδος και το βήμα σε άλλους συγγραφείς. Σε ένα τέτοιο πλαίσιο πρέπει να εντάξουμε και «Το απόκρυφο χειρόγραφο του Σαίξπηρ» της Αμερικανίδας Τζένιφερ Λι Κάρελ.

Η Κέιτ Σέλτον παράτησε την ακαδημαϊκή της καριέρα για χάρη της σκηνοθεσίας. Παραμονές της πρεμιέρας της παράστασης του «Άμλετ» η Κέιτ δέχεται την επίσκεψη της Ροζ Χάουαρντ, της γυναίκας που υπήρξε μέντοράς της. Αυτή της δηλώνει ότι έχει ανακαλύψει κάτι και της δίνει ένα μικρό κουτί. Λίγο αργότερα βρίσκεται δολοφονημένη. Η Κέιτ, με μόνο στοιχείο την καρφίτσα που βρίσκει μέσα στο κουτί και με συμπαραστάτες έναν ηλικιωμένο ηθοποιό και έναν ιδιωτικό ντεντέκτιβ που είχε προσλάβει η Ροζ, αρχίζει να ακολουθεί τα σημάδια που της άφησε η νεκρή φίλη της. Μέσα σε λίγες μέρες αναγκάζεται να ταξιδέψει από το Λονδίνο έως το Χάρβαρντ, την Ισπανία και πίσω στην αμερικανική Δύση, σε μια προσπάθεια να ανακαλύψει ένα χαμένο έργο του Σαίξπηρ, αλλά και το μυστικό που κρύβεται πίσω από την ταυτότητα του συγγραφέα. Ωστόσο, κάποιοι θέλουν πάση θυσία να τη σταματήσουν – τα μυστικά που αφορούν τον Σαίξπηρ πρέπει να μείνουν θαμμένα. Πόσο ασφαλής είναι η Κέιτ και πόσο ειλικρινείς είναι αυτοί που υποτίθεται ότι τη βοηθούν; Στο τέλος της διαδρομής θα ανακαλύψει ποιοι είναι οι πραγματικοί της φίλοι, ενώ θα φτάσει στο μυστικό που της είχε υποσχεθεί η νεκρή Ροζ.

Η ιστορία ξεδιπλώνεται μέσα από την τριτοπρόσωπη αφήγηση της Κέιτ και αναπτύσσεται με γρήγορο, σχεδόν κινηματογραφικό ρυθμό. Οι τοποθεσίες εναλλάσσονται εξίσου γρήγορα με τις ανατροπές, ενώ κάθε κεφάλαιο είναι δομημένο με τέτοιο τρόπο που εντείνει την αγωνία του αναγνώστη. Η πλοκή και τα στοιχεία πάνω στα οποία δομεί τις υποθέσεις της η συγγραφέας σχετικά με την ταυτότητα του Σαίξπηρ είναι προσεκτικά τεκμηριωμένα -άλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που κάποιος αναρωτιέται για το ποιος κρύβεται πίσω από αυτό το όνομα-, ώστε να μην φαίνονται σαν βιαστικές λύσεις για να προχωρήσει η ιστορία. Οι χαρακτήρες είναι μεν επίπεδοι, αλλά ταιριαστοί στο πλαίσιο στο οποίο κινούνται. Άλλωστε, το μυθιστόρημα δεν διεκδικεί δάφνες αριστουργήματος – είναι, όμως, ένα πολύ καλό δείγμα του είδους του, περιπετειώδες, αγωνιώδες και απολαυστικό, ενώ στο τέλος νιώθεις ότι ίσως τελικά να μην έχει πολλή σημασία ποιος ήταν ο Σαίξπηρ, αλλά το πόσο μεγάλη αξία είχαν τα έργα του.