Ταξίδι στον κόσμο των βιβλίων και της ανάγνωσης

Ποιος είναι ο ιδανικός αναγνώστης και πώς είναι η κάθε μέρα της ζωής του; Υπάρχει το ιδανικό βιβλιοπωλείο;

Είναι δυνατόν τα αγαπημένα σου βιβλία να είναι αυτά που δεν έχεις διαβάσει ποτέ έως το τέλος ή αυτά που τα διάβασες από το τέλος προς την αρχή; Οι αγαπημένοι σου συγγραφείς τι βιβλία διαβάζουν; Οι ντετέκτιβ των αστυνομικών μυθιστορημάτων, που τόσο έχεις αγαπήσει, πώς περνούν τον ελεύθερο χρόνο τους;

Στα ταξίδια σου –για διακοπές ή δουλειά– τι βιβλία παίρνεις μαζί σου; Και ακόμα, έχεις κι εσύ το συνήθειο από κάθε τόπο που περνάς, να αγοράζεις από ένα τουλάχιστον βιβλίο;

Από πόσα βιβλία απαρτίζεται η βιβλιοθήκη σου και με τι τρόπο τα έχεις ταξινομήσει;

Τι είδους άνθρωποι είναι όσοι δανείζουν τα βιβλία τους; Μήπως είναι προτιμότερο να τα χαρίζουν;

Ποιο είναι το ιδανικό μέρος για διάβασμα; Και το σπουδαιότερο, πότε προλαβαίνεις και τα διαβάζεις όλα αυτά;

Ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος, φιλόλογος, ποιητής και βιβλιοφάγος, συγκεντρώνει σε έναν τόμο, υπό τον τίτλο «Το εικοσιτετράωρο ενός αναγνώστη», τριάντα πέντε κείμενά του που, σε προηγούμενες χρονικές στιγμές, έχουν αναρτηθεί στο διαδίκτυο. Τριάντα πέντε κείμενα περί λογοτεχνίας, περί βιβλίων, περί αναγνωστικής συμπεριφοράς, περί ηδονών και παθών του αναγνώστη.

Με άμεσο τρόπο, σε πρώτο πρόσωπο και με ειλικρίνεια, ο Χαράλαμπος Γιαννακόπουλος καταθέτει τη δική του αναγνωστική εμπειρία, μιλάει για τις δικές του συνήθειες, για τον δικό του τρόπο ζωής ως βιβλιόφιλος και βιβλιοφάγος, δίνοντας την ευκαιρία στον αναγνώστη του βιβλίου να «ανακαλύψει» τον μαγικό αυτόν κόσμο, να πάρει μία γεύση από όσα θαυμαστά συμβαίνουν εντός του, να αποφασίσει αν θα βυθιστεί σε αυτόν ή θα συνεχίσει τη ζωή του παρακάμπτοντάς τον.

Βέβαια, γεμάτος χιούμορ και αυτοσαρκασμό, ο συγγραφέας απευθύνεται και στους συνειδητοποιημένους αναγνώστες, αυτούς που ζουν καιρό τώρα μέσα στα βιβλία, τους βιβλιόφιλους, τους βιβλιοφάγους, τους βιβλιομανείς. Θέτοντας ερωτήματα ζωτικής σημασίας και διερευνώντας τη φύση της ανάγνωσης. Ενώ εισχωρεί στα μύχια της ψυχής τους, ωθώντας τους να αναφωνήσουν: «Δεν είμαι μόνο εγώ που έχω αυτά τα συμπτώματα. Είμαστε πολλοί!»