Σβήνεται η αγάπη;

Τον Ιούνιο του 2010 η Μαντί μαζί με τον δεκάχρονο γιο της Εστεμπάν, ενώ παραθερίζουν στο Σαιν Ζαν ντε Λουζ πηγαίνουν στην παραλία. Η θάλασσα έχει αγριέψει και η Μαντί αποφασίζει να γυρίσει στο δωμάτιο, δίνοντας στον γιο της λεφτά να ψωνίσει από τον τοπικό φούρνο. Όμως ο Εστεμπάν δεν επιστρέφει ποτέ. Η Μαντί είναι πεπεισμένη ότι ο Εστεμπάν δεν εξαφανίστηκε από μόνος του, όμως η αστυνομία έχει ρίξει στο τραπέζι και το ενδεχόμενο της οικειοθελούς εξαφάνισης, ακόμα και της αυτοκτονίας.

Δέκα χρόνια αργότερα η Μαντί που έχει σταθεί στα πόδια της επιστρέφει στο Σαιν Ζαν ντε Λουζ. Στην παραλία βλέπει ένα παιδί, γύρω στα δέκα, που μοιάζει καταπληκτικά στον Εστεμπάν και μάλιστα, φοράει και το μαγιό που φορούσε ο Εστεμπάν την ημέρα που εξαφανίστηκε. Πώς μπορεί να είναι σύμπτωση; Η Μαντί εγκαθίσταται στην περιοχή, αναζητώντας το αγόρι που μοιάζει στον χαμένο της γιο.

Η Μαντί γνωρίζεται με το αγόρι, που ονομάζεται Τομ. Κι όσο τον γνωρίζει καλύτερα, τόσο είναι πεπεισμένη ότι ο Τομ κάποια σχέση με τον Εστεμπάν. Του αρέσουν τα ίδια πράγματα, έχει ακόμα και πανομοιότυπο σημάδι στο κορμί του. Όμως ο Τομ δεν θα μπορούσε να είναι ο Εστεμπάν, αφού, όταν εξαφανίστηκε ο Εστεμπάν, ο Τομ δεν είχε γεννηθεί. Τι άλλο, λοιπόν, θα μπορούσε να συμβαίνει; Και ποια είναι τα όρια –αν υπάρχουν– εντός των οποίων μια μητέρα θα ενεργούσε για να ανακαλύψει την αλήθεια;

Ο Michel Bussi είναι από τους πολύ αγαπημένους μου συγγραφείς (μαζί με τον Joel Dicker). Τα μυθιστορήματά του είναι πολυεπίπεδα, δεν εντάσσονται αποκλειστικά σ’ ένα είδος, τα ψυχογραφήματα των χαρακτήρων του αποτυπώνονται ρεαλιστικά, ο αέρας της γαλλικής επαρχίας μερικές φορές φτάνει ως μια αδιόρατη αίσθηση στις προσλαμβάνουσες του αναγνώστη. Κάθε μυθιστόρημά του δομείται από μια σειρά ανεξήγητων γεγονότων που πάντοτε ο συγγραφέας αιτιολογεί πειστικά.

Εν προκειμένω ο Bussi χρησιμοποιεί και πάλι ως φόντο τη γαλλική επαρχία για να στήσει το σκηνικό. Το μυθιστόρημα ξεκινάει από έναν, παλαιότερο, χρονικό άξονα για να μεταπηδήσει και να σμιλευτεί πάνω σ’ ένα μεταγενέστερο χρονικό μοτίβο. Άλλωστε, το πέρασμα του χρόνου –ακόμα κι αν συμβαίνει με την πάροδο μερικών σελίδων– ενδυναμώνει και μυθοποιεί τα ανεξήγητα και δυσερμήνευτα γεγονότα. Ο Bussi χτίζει σταδιακά την πλοκή του μυθιστορήματος, ωθώντας τον αναγνώστη σε μονοπάτια που είναι διαφορετικά απ’ αυτό που φαίνονται. Και σ’ αυτό το μυθιστόρημα θεματικός άξονας είναι η σχέση γονέα-παιδιού, όχι μόνο στη βασική πρωταγωνίστρια του βιβλίου, αλλά και σε δευτερεύοντες χαρακτήρες. Η στοιχειοθέτηση των χαρακτήρων γίνεται με αργά βήματα, ώστε ο αναγνώστης να αφουγκραστεί καλύτερα και τελικώς, να οικειοποιηθεί τα στοιχεία του κάθε προσώπου που συμμετέχει στην ιστορία.

Έχω την αίσθηση ότι αφήνοντας σιγά σιγά πίσω την επικράτηση του αστυνομικού μυθιστορήματος, ενδεχομένως να μεταβαίνουμε σε μια περίοδο πολυεπίπεδων μυθιστορημάτων, όπου με πυρήνα το μυστήριο θα ξετυλίγονται πτυχές ψυχολογικού, κοινωνικού, αστυνομικού χαρακτήρα. Κι αυτό, ως είδος, έχει απέραντο ενδιαφέρον.