Εικονογράφηση: Σπύρος Γούσης
«Θέλω, θέλω, θέλω!», πόσες φορές το ακούμε από τα παιδιά αλλά και από τους μεγάλους και από τον ίδιο μας τον εαυτό; Γιατί ενώ υποθέτει κανείς, από τον τίτλο, ότι αυτή η ιστορία αφορά την πλεονεξία των παιδιών, τελικά αφορά την αδηφάγο φύση του ανθρώπου γενικότερα.
Στο βασίλειο της ζούγκλας βασιλεύει μια οικογένεια λεόντων. Στο βασίλειο της θάλασσας ο Ποσειδώνας. Το μικρό λιονταράκι, το πριγκιπόπουλο, είναι πολύ κακομαθημένο. Βαρέθηκε να τρώει γουρουνόπουλα και θέλει αστακό και μαύρο χαβιάρι. Μα πού θα το βρούνε, ρωτάνε οι γονείς; Πρέπει να στείλουνε μισθοφόρους (λαγούς και άλλα ζώα της ζούγκλας) στη θάλασσα και να παραβιάσουν το βασίλειο του Ποσειδώνα. Μια επιχείρηση επικίνδυνη και ακριβή. Ο Λίο όμως θέλει. Κι έτσι το βασίλειο στέλνει τις ειδικές δυνάμεις για επίθεση στη θάλασσα. Η επιχείρηση στέφεται με επιτυχία και ο Λίο έχει τον αστακό και το χαβιάρι του. Αυτό φυσικά επισύρει την οργή του Ποσειδώνα. Ο οποίος δεν είχε υποψιαστεί ότι οι βασιλείς έχουν μισθοφόρους που πολεμούν για χάρη τους.
Η αγαπητικιά του Ποσειδώνα, από την άλλη, η όμορφη γοργόνα, θέλει, θέλει, θέλει. Βαρέθηκε τα μαργαριτάρια και θέλει διαμάντια. Ο Ποσειδώνας δεν μπορεί να της χαλάσει χατίρι. Άλλωστε ζητούσε μια καλή ευκαιρία να επιτεθεί στο βασίλειο της ζούγκλας. Θα μίσθωνε κι αυτός μισθοφόρους και θα τους έδειχνε.
Τα θέλω όμως δεν τελειώνουνε ποτέ. Τα δυο βασίλεια έχουν διαρκώς νέες βλέψεις, ο ένας στους «φυσικούς πόρους και τις πλουτοπαραγωγικές πηγές» (θα λέγαμε με όρους οικολογίας και οικονομίας) του άλλου. Αλλά οι πολεμικές επιχειρήσεις έχουν «παράπλευρες απώλειες». Αφήνουν χήρες και ορφανά και έρημες χώρες. Οι βασιλείς βλέπουν τις χώρες τους να ρημάζουν. Κάτι πρέπει να κάνουν, αλλά τι; Ποιος μπορεί να δώσει μια λύση στο αδιέξοδο;
Το παραμύθι χειρίζεται με μαεστρία το θέμα της πλεονεξίας. Το κακομαθημένο παιδί γίνεται βουλιμικός για πλούτη και εξουσία ενήλικας. Η φύση του ανθρώπου δε διαφέρει και τόσο από τη φύση του λιονταριού. “Homo homini lupus”. Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος, έλεγαν οι Λατίνοι. Τα όσα συμβαίνουν στη ζούγκλα και στους ωκεανούς του παραμυθιού αφορούν όχι μόνο τους μικρούς αναγνώστες αλλά και τους ενήλικες. Πολύ όμορφα δείχνει η συγγραφέας ότι η έλλειψη φραγμών στα «θέλω» οδηγεί σε κάτι περισσότερο από κακομαθημένα παιδιά. Οδηγεί σε κοινωνίες πλεονεξίας και τελικά σε πολέμους. Επειδή όμως δεν είναι μόνο η επιθυμία του πλούτου που οδηγεί σε πολέμους αλλά και η επιθυμία για εξουσία και κυριαρχία, θα ήταν ενδιαφέρον να χειριστεί η συγγραφέας και αυτή τη διάσταση στην ιστορία της.
Χαριτωμένες και με χιούμορ οι ζωγραφιές του Σπύρου Γούση μας μεταφέρουν στην ατμόσφαιρα της ζούγκλας και της θάλασσας.
Η Λένα Μερίκα σπούδασε οικονομικά στη Βιέννη και εργάστηκε στον ιδιωτικό τομέα. Έχει γράψει 11 θεατρικά έργα, τα περισσότερα βραβευμένα, σενάρια και 23 βιβλία για παιδιά και νέους. Ένα από αυτά έχει μεταφραστεί και κυκλοφορεί στην Τουρκία. Έχουν εκδοθεί επίσης δυο μυθιστορήματα για ενήλικες και πολλά διηγήματα. Γράφει με ανάλαφρο και χιουμοριστικό ύφος. Έχει αποσπάσει πολλά βραβεία και διακρίσεις, μεταξύ των οποίων το βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας από το Ίδρυμα Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών.
Ο Σπύρος Γούσης σπούδασε Αρχιτεκτονική στο ΕΜΠ. Από το 1991 εικονογραφεί παιδικά βιβλία (πρώτη του δουλειά «Το κορίτσι με τις δυο μητέρες» του Ι. Δ. Ιωαννίδη).
