Μοναδικό στα Ελληνικά Γράμματα πόνημα. Επιστημονικό σύγγραμμα διατμηματικού βεληνεκούς αλλά και ψυχαγωγικόν ανάγνωσμα για τους επαρκείς αναγνώστες που κατέχουν τα διακειμενικά εφόδια έτσι ώστε να μην χρειάζεται να καταφεύγουν σε αναζητήσεις (ηλεκτρονικές ή μη). Ο καθηγητής Γιώργος Πεφάνης είναι μια ξεχωριστή προσωπικότητα στην ακαδημαϊκή πολιτεία: συστηματικός, εμβριθέστατος, υπερ-επαρκής, αναζητητής (κάτι ευρύτερο από τον απλό ερευνητή) και φιλόσοφος (απαιτητικότερο του μελετητή). Απορώ πώς δεν έχει επιδοθεί ακόμα στη συγγραφή και φιλοτέχνηση θεατρικών έργων διεθνούς εμβέλειας αφού είναι ένας από τους εύστοχους κριτικούς που καταδύεται ανενόχως στα βένθεα του θεατρικού φαινομένου έτσι όπως έχει σήμερα διαστρωματωθεί στα χρόνια μετά το μεταμοντέρνο.
Ο υπότιτλος του βιβλίου «Θεατρικές και Φιλοσοφικές Σκηνές της Ζωϊκότητας» είναι πλέον ή σαφής. Θεατρολογία και Φιλοσοφία σε συνδυασμό με τη σκηνοθετημένη αφήγηση κι ένα θέμα που απασχολεί τον σύγχρονο άνθρωπο στην καμπή του μεταιχμιακού πολιτισμού μας προς κάτι ανώτερο. Ο τρόπος που φερόμαστε στα άλλα έμψυχα όντα είναι αντανάκλαση του ειδώλου μας στου καιρού τον καθρέφτη.
Όμως δεν πρόκειται για ένα στρατευμένο δείγμα άκρατης ζωοφιλίας. Μια παραβολή μάλλον, που παραπέμπει και στην Παραβολική Γεωμετρία και στον συμβολισμό που έχει κάθε ζώο στο Συλλογικό Ασυνείδητο της Ανθρωπότητας. Τα ζώα ως αρχέτυπα, ως ζώα-τοτέμ, ιερά ζώα, εικονοποιήσεις ιδιοτήτων και φωτεινών ή σκοτεινών ψυχών της εν πολλοίς ανεξερεύνητης ανθρώπινης φύσης.
Κυρίως μέσα από το θέατρο και τις παραθεατρικές μορφές των λαϊκών θεαμάτων, ακόμα και μέσα στο καρναβάλι οι ζωομορφικές μεταμορφώσεις απαλλάσσουν προσωρινώς τον άνθρωπο από την παντοκρατορία του δεξιού ημισφαιρίου του εγκεφάλου και της νοησιαρχικής α-νοησίας που πολλά δεινά επισώρευσε στο παρελθόν κι επιφυλάσσει για το μέλλον.
Η γοητεία του θεάτρου και των γονιμολατρικών τελετών, το τσίρκο κι η εικονογραφία ζώων έγκειται ακριβώς –κατά την ταπεινή μου γνώμη– σε αυτή τη σπάνια και δημιουργική επικοινωνία του αριστερού με το δεξί ημισφαίριο του εγκεφάλου και της λογιστικής λογικής με τη διαισθητική «μαγική» αντίληψη του κόσμου ως σκηνής.
Κάποιες σύγχρονες ή πρόσφατες περφόρμανς που έχουν στόχο την ομοιοπαθητική θεραπεία του θεατή για να πάψει η συστηματική και θεσμοποιημένη βία που υφίστανται κάποια ζώα, όχι μόνον ως αντικείμενα της διατροφικής αλυσίδας αλλά και ως πεδίο εκτόνωσης των «κατωτέρων» ανθρωπίνων ενστίκτων έλκουν το ενδιαφέρον του μελετητή-ερευνητή που καταλήγει με ασφάλεια σε απολύτως αποδεκτά κι επαληθεύσιμα επιστημονικά συμπεράσματα.
Εν κατακλείδι, πρόκειται για ένα βιβλίο αναφοράς, ένα κόσμημα για κάθε βιβλιοθήκη μορφωμένου ανθρώπου που σέβεται τον εαυτό του. Αυτό το επίτευγμα θα επηρεάσει άλλους και θα βρει μιμητές σε πολλά επίπεδα. Ακόμα κι ο ίδιος ο συγγραφέας Γιώργος Πεφάνης μπορεί και δύναται να προχωρήσει την προβληματική του σε βαθύτερα λογοτεχνικά και θεατρική (ή και κινηματογραφικά ακόμα) νερά. Του το εύχομαι και τον παρακολουθώ πάντα ως θεατρολόγος με ιδιαίτερο ενδιαφέρον και προσοχή. Κάθε βιβλιογραφική του κατάθεση είναι κι ένας σταθμός για τη σύγχρονη σκέψη. Σπάνιο… Και γι’ αυτό ανεκτίμητο.