Μεγαλώνοντας σε δύσκολα χρόνια

Ο ηθοποιός Βασίλης Μητσάκης σπούδασε στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης του Καρόλου Κουν. Το 1982 δημιούργησε τον θίασο «Θεατές», ενώ υπήρξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης από το 1994 μέχρι το 1997. Έχει γράψει αρκετά θεατρικά έργα. «Τα παιδιά της Κατακόμβης» είναι το πρώτο του μυθιστόρημα.

Πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος είναι ο Αντώνης, ένας νεαρός φοιτητής της Νομικής, ο οποίος προέρχεται από την επαρχία. Η σχολή του, όμως, τον αφήνει αδιάφορο, αφού το πραγματικό του ενδιαφέρον βρίσκεται αλλού. Έπειτα από την παρακολούθηση μιας θεατρικής παράστασης στο θέατρο Κατακόμβη, ο νεαρός αποφασίζει να δώσει εξετάσεις στη δραματική σχολή του θεάτρου. Στις εξετάσεις εντυπωσιάζει τον Δάσκαλο,  σκηνοθέτη και διευθυντή της σχολής, και σταδιακά γίνεται ο αγαπημένος του μαθητής. Κάποιο βράδυ ο Δάσκαλος τον καλεί στο γραφείο του θεάτρου και του ζητά να του αφηγηθεί την ιστορία της ζωής του. Έτσι, ο Αντώνης του μιλά για τον αντάρτη πατέρα του που δολοφονήθηκε, για τη μητέρα του που έκανε τα πάντα για να τον μεγαλώσει και που τον ξόρκισε να μην ασχοληθεί με το θέατρο, για τα δύσκολα χρόνια της παιδικής και εφηβικής ηλικίας.

Η ιστορία αναπτύσσεται μέσα από μια τριτοπρόσωπη αφήγηση και χωρίζεται σε τέσσερα μέρη. Ουσιαστικά, όμως, είναι χωρισμένη σε δύο κομμάτια: το πρώτο μέρος είναι η εξιστόρηση της αγωνίας του νεαρού Αντώνη μέχρι να καταφέρει να φοιτήσει στη σχολή θεάτρου, ενώ το δεύτερο και μεγαλύτερο μέρος είναι η αφήγηση της προσωπικής του ιστορίας. Το πρώτο μέρος γνωρίζει στον αναγνώστη τον πρωταγωνιστή με την ήρεμη προσωπικότητα και τη μεγάλη αγάπη για το θέατρο. Το δεύτερο μέρος παρουσιάζει όλα τα γεγονότα, μικρά και μεγάλα, που καθόρισαν τη ζωή του και διαμόρφωσαν την προσωπικότητά του. Λεπτομερής αλλά ταυτόχρονα σεμνός αφηγητής ο Αντώνης μιλάει για τους γονείς του, τη ζωή του στο κατηχητικό, τα πρώτα σημάδια της εφηβείας και το μίσος της μητέρας του για το θέατρο, μα κυρίως για τη δυσκολία τού να μεγαλώνεις σε μια τόσο σκληρή χρονική περίοδο. Και ο Δάσκαλος ακούει, ρωτάει και θαυμάζει αυτό το παιδί που μέσα από όλες τις δυσκολίες που πέρασε κράτησε μόνο τη σοφία των εμπειριών και όχι τον πόνο των ανεκπλήρωτων προσδοκιών.

Ολόκληρο το μυθιστόρημα είναι δομημένο στο ζευγάρι μαθητής-δάσκαλος, αλλά με τους ρόλους στο τέλος να αντιστρέφονται. Ο Δάσκαλος, ένας άντρας που μαγνητίζει τους μαθητές του, βρίσκεται ξαφνικά στη θέση του μαθητή, όταν ακούει με δέος την αφήγηση του Αντώνη. Η ιστορία τον συγκλονίζει και τον αναγκάζει να κοιτάξει και ο ίδιος μέσα του. Δεν είναι μια ιστορία που απλά άκουσε, είναι το ξεδίπλωμα μιας ζωής που τώρα το κουβαλάει κι αυτός. Κι ο αναγνώστης πιθανόν να αισθανθεί σαν μαθητής που λαμβάνει ένα μάθημα για την αξία της προσπάθειας, της αξιοπρέπειας και της πίστης στα προσωπικά ιδανικά.