Το Μικρασιατικό Ζήτημα συνιστά εν πολλοίς αγνοημένο ζήτημα της πορείας της εθνικής ενοποίησης των Ελλήνων υπό κοινή κρατική στέγη. Η ήττα του 1922 και ο Εθνικός Διχασμός που προηγήθηκε έχουν επισκιάσει τον διάλογο ή μάλλον τη διαμάχη γύρω από το ζήτημα της Μικράς Ασίας, το οποίο προέκυψε όλως αιφνιδίως το 1914-1915. Παρότι το Μικρασιατικό Ζήτημα βρέθηκε στο προσκήνιο της ελληνικής πολιτικής σκηνής από το 1915 έως το 1923, και κυριάρχησε σε δύο εκλογικές μάχες, στη σχολική και στη Δημόσια Ιστορία αλλά και στην επιστημονική ιστοριογραφία γίνεται ευρύς λόγος για το Μακεδονικό, το Ηπειρωτικό, το Κρητικό, το Κυπριακό και άλλα εθνικά ζητήματα των Ελλήνων, αλλά το Μικρασιατικό αγνοείται ή αποσιωπάται. Πρόκειται αναμφίβολα για μια εκκωφαντική σιωπή, η οποία κατά κύριο λόγο οφείλεται στο ότι το Μικρασιατικό Ζήτημα δεν πρόλαβε να ωριμάσει ιδεολογικά-πολιτικά, τουλάχιστον στην ελλαδική κοινωνία. Αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν να επικρατήσουν στην ιστορική κουλτούρα πολλές ανακρίβειες και στρεβλώσεις που δεν ανταποκρίνονται στα πραγματολογικά δεδομένα εκείνης της πυκνής από δραματικά γεγονότα ιστορικής περιόδου.

Βάσει των ιστορικών τεκμηρίων συνάγεται ότι η Μικρά Ασία «άργησε» να γίνει αντικείμενο αλυτρωτικής διεκδίκησης από το ελληνικό κράτος. Μάλιστα, το εσωτερικό της Ανατολίας, όπου κατοικούσαν συμπαγείς ελληνικοί (τουρκόφωνοι) πληθυσμοί, αποτελούσε terra incognita για τον ελλαδισμό. Το ελλαδικό ενδιαφέρον για τη Μικρά Ασία ξεκίνησε σταδιακά το 1891 με την ίδρυση στην Αθήνα του Συλλόγου των Μικρασιατών «Η Ανατολή». Το Μικρασιατικό Ζήτημα εισήλθε δυναμικά στο επίκεντρο της ελληνικής πολιτικής ζωής το 1915. Τομή αποτέλεσε ο ανθελληνικός διωγμός που εξαπέλυσε η κυβέρνηση των Νεοτούρκων το 1914.

Η απόφαση του Ελευθερίου Βενιζέλου να αποβιβάσει στρατό στη Σμύρνη ήταν το αποτέλεσμα ισχυρών κοινωνικών πιέσεων από τη μάζα των 150.000 Μικρασιατών προσφύγων, που είχαν κατακλύσει τότε την Ελλάδα, αλλά και πολιτικών πιέσεων από την αντιπολίτευση στο Κοινοβούλιο. Η εκστρατεία της Ελλάδας στη Μικρά Ασία είχε ως αντικειμενικό σκοπό την παλιννόστηση των θυμάτων της πρώτης προσφυγιάς και τη διασφάλιση της επιβίωσής τους στις εστίες τους υπό την αιγίδα της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας.

Το βιβλίο του Σπυρίδωνος Γ. Πλουμίδη ­–επίκουρου καθηγητή Νεώτερης και Σύγχρονης Ιστορίας στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών– εξετάζει πρωτίστως το ζήτημα της Μικρασίας από την άποψη της ελληνικής εσωτερικής πολιτικής και της ιδεολογίας και το εντάσσει στο πλαίσιο της εθνικής ολοκλήρωσης και των εθνικών πολέμων των Ελλήνων (1912-1922). Δεν εστιάζει στη διπλωματική και στρατιωτική Ιστορία του Μικρασιατικού Ζητήματος τόσο από την πλευρά της Ελλάδας, όσο και από την πλευρά των Μεγάλων δυνάμεων και της κεμαλικής Τουρκίας, αλλά επικεντρώνεται στην εσωτερική πολιτική πτυχή αυτού του εθνικού για τους Έλληνες ζητήματος, και αναζητεί τον μηχανισμό και τον τρόπο με τον οποίο ελήφθησαν από ελληνικής πλευράς οι μείζονες πολιτικές αποφάσεις σε κυβερνητικό επίπεδο και οι πιέσεις που ασκήθηκαν προς αυτή την κατεύθυνση «από τα κάτω» σε κοινωνικό επίπεδο.

«Τα μυστήρια της Αιγηΐδος», αποτελούν μια εξαιρετική ιστορική μελέτη που θα συμβάλει σημαντικά στη σχετική βιβλιογραφία.