Η σουρεαλιστική εκδοχή των μύθων

«Τα λουτρά της κόμισσας» είναι μία ιδιαίτερη επαναφήγηση δύο γνωστών ιστοριών που ο συγγραφέας συνδέει ευφυώς και σουρεαλιστικά σε ένα ενιαίο αφήγημα: μια σκοτεινή νουβέλα όπου κυριαρχεί σε πρώτο πλάνο η αιματοβαμμένη, κυριολεκτικά και μεταφορικά, κόμισσα Ελισάβετ Μπάθορυ, και σε δεύτερο πλάνο μία πασίγνωστη στο ελληνικό κοινό, και όχι μόνο, ιστορία που πάει πολύ πολύ πίσω – δεν θα αποκαλύψω ποια είναι αυτή η ιστορία, γιατί νομίζω ότι δεν πρέπει να χαλάσω την έκπληξη για τον αναγνώστη.

Η αφήγηση κινείται σε δύο χρόνους, στο παρόν με τον ζιγκολό αλλά με φιλοδοξίες συγγραφέα Έκτορα που θα βρεθεί αντιμέτωπος με απίστευτες αποκαλύψεις, και στο παρελθόν όπου παρακολουθούμε, με χρονικά πισωγυρίσματα, την κόμισσα από μικρό κορίτσι έως τον μύθο του αιμοσταγούς πλάσματος με τον οποίο πέρασε τελικά στη συλλογική μνήμη. Ιστορία, μύθος, σκοτεινή φαντασία και συγγραφική μυθοπλασία συνθέτουν τη δομή της πλοκής, της οποίας τις ανατροπές προσωπικά χαρακτηρίζω ως σουρεαλιστικές στη σύλληψη και την εκτέλεση από τον Βαγγέλη Γαροφάλλου.

Αυτός ο σουρεαλισμός σε συνδυασμό με τα ωμά στοιχεία τρόμου αλλά και το άκρως ανατρεπτικό χιούμορ της αφήγησης, είναι κατά την εκτίμησή μου το δυνατό σημείο του κειμένου, που το ξεχωρίζει από οτιδήποτε άλλο σχετικό ή ανάλογο έχω διαβάσει. Οι δε σκηνές και εικόνες τρόμου είναι έντονες και άκρως εντυπωσιακές. Η μόνη παρατήρηση που θα είχα είναι ότι χρησιμοποιώντας τόσο πολύ το χιούμορ ο συγγραφέας, δεν σε αφήνει να τρομάξεις όσο θα έπρεπε. Προφανώς αυτή η αποφόρτιση αποτελεί μία συγγραφική επιλογή, με σκοπό να διασκεδάσει η νουβέλα τον αναγνώστη περισσότερο παρά να τον τρομάξει.

Συμπερασματικά, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον συγγραφικό εγχείρημα που θα διασκεδάσετε με την ανάγνωσή του σίγουρα, με την προϋπόθεση ότι είστε φαν του τρόμου και τον αντέχετε. Το δε κλείσιμο της ιστορίας, αποτελεί μία αριστοτεχνικά δοσμένη σκηνή βγαλμένη από έναν γοητευτικό εφιάλτη…