Ad Maiorem Dei Gloriam
Ο Βισέντε Αλφόνσο γεννήθηκε στο Τορεόν του Μεξικού το 1977, από οικογένεια μεταλλωρύχων. Φοίτησε δεκατρία χρόνια σε ιησουίτικο σχολείο. Εκτός από τα «Λείψανα του Αγίου Λαυρεντίου», που κέρδισε το Διεθνές βραβείο μυθιστορήματος Sor Juana Ines de la Cruz το 2014, έχει γράψει το “Partitura para mujer muerta” (Εθνικό βραβείο αστυνομικής λογοτεχνίας), το “Contar las noches” (Εθνικό βραβείο διηγήματος Maria Luisa Puga) και το “El sindrome de Esquilo”. Υπήρξε υπότροφος του Ιδρύματος για τα Μεξικάνικα Γράμματα δύο φορές, του Ταμείου για τον Πολιτισμό και τις Τέχνες της Κοαουίλα τρεις φορές, καθώς και του προγράμματος για διαμονή στο εξωτερικό του Εθνικού Ταμείου για τον Πολιτισμό και τις Τέχνες. Ο μεγάλος Μεξικανός μυθιστοριογράφος και δραματουργός Βισέντε Λενιέρο τον χαρακτήρισε ως εξής: «Είναι συγγραφέας υψηλών προδιαγραφών. Από τώρα και στο εξής είναι απαραίτητο να τον παρακολουθήσουμε και να τον ακολουθήσουμε. Είναι ένας σπουδαίος μυθιστοριογράφος».
Δύο δίδυμα αδέρφια, ο Ρωμύλος και ο Ρώμος, μεγαλώνουν σ’ ένα ιησουιτικό σχολείο, εξ ου και ο τίτλος του παρόντος κειμένου που αποτελεί την εμβληματική φράση του Τάγματος των Ιησουιτών. Η παιδική τους ηλικία έχει στιγματιστεί από τον θάνατο της μητέρας. Μεγαλώνοντας εργάζονται σ’ έναν περιπλανώμενο μάγο. Ερωτεύονται την ίδια γυναίκα και η σχέση των διδύμων κλονίζεται. Έπειτα από καιρό ένας άνθρωπος δολοφονείται σ’ ένα μπαρ, χωρίς κανείς να μπορεί να επιβεβαιώσει την ταυτότητα του δολοφόνου. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ήταν ο Ρώμος, άλλοι ότι ήταν ο Ρωμύλος.
Ο ψυχολόγος Αλμπέρτο Αλμπόρες κουράρει τον Ρώμο, ο οποίος στις συνεδρίες συχνά του αναφέρει περίεργα γεγονότα. Όμως, πρόκειται για την πραγματικότητα ή μυθοπλαστικά σκηνικά που σκιαγραφούνται στο μυαλό του Ρώμου; Ο ίδιος ο Ρώμος βασανίζεται κι από ένα μεγάλο ερωτηματικό: γιατί ο τάφος της μητέρας του ήταν άδειος; Ο Αλμπόρες χρόνια αργότερα θα παρατήσει το ιατρείο του για να ανακαλύψει τι πραγματικά συνέβη ανάμεσα στα δύο αδέρφια, τι ήταν αλήθεια και τι ψέματα από εκείνα που του είχε εκμυστηρευτεί ο Ρώμος, αλλά και ποια είναι η πραγματική ιστορία της μητέρας τους.
Το μυθιστόρημα του Βισέντε Αλφόνσο είναι γραμμένο σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση, παρακολουθώντας την ιστορία από τη μεριά του Αλμπόρες. Στην αφηγηματική γραμμή παρεμβάλλονται οι αναφορές των δύο αδερφών και άλλων χαρακτήρων στα περιστατικά της ιστορίας. Ο χρονικός άξονας δεν είναι γραμμικός σε μια προϊούσα ροή, αλλά ταλαντεύεται ανάμεσα στο παρόν και σε διαφορετικές στιγμές του παρελθόντος. Το θετικότερο στοιχείο του κειμένου είναι το αφηγηματικό ύφος του Αλφόνσο, διάχυτο λογοτεχνικά, που εμβαθύνει με υποβόσκοντα νοήματα στους χαρακτήρες του βιβλίου, πρωτεύοντες και δευτερεύοντες. Το βιβλίο έχει πολλά φρασεολογικά διαμάντια που αφ’ ενός ανήκουν θεμελιωδώς και πρωτίστως στον συγγραφέα, αλλά και ακολούθως στην εξαιρετική μετάφραση της Μαρίας Παλαιολόγου.
Κλείνοντας αναφέρουμε τη φράση με την οποία αρχίζει το κείμενο: «Η πραγματικότητα είναι μία. οι αναγνώσεις της, άπειρες.»
