Κορίτσια κοφτερά σαν ξυράφι
«Δοκίμαζαν τις αντοχές ενός επισφαλούς ορίου αυτές οι τρεις, ομορφιά και ασχήμια ταυτόχρονα, κι απόνερα επίγνωσης τις ακολουθούσαν στο πάρκο. Ο ήλιος λόγχιζε ανάμεσα απ’ τα δέντρα όπως πάντα, η οικειότητα της μέρας όμως είχε κατακερματιστεί από το μονοπάτι που χάραζαν τα κορίτσια στον κανονικό κόσμο. Φλεγματικά και ασυνείδητα σαν καρχαρίες που σκίζουν το νερό».
Καλιφόρνια, τέλη της δεκαετίας του ’60, το χίπικο «καλοκαίρι της αγάπης» στην κορύφωσή του: αντικουλτούρα, ελεύθερος έρωτας, απόρριψη της καταναλωτικής κοινωνίας, εναντίωση στον πόλεμο του Βιετνάμ…. Κοινόβια, LSD, αναζήτηση της πνευματικότητας… Η 14χρονη Ίβι περνάει μοναχικά τους καλοκαιρινούς μήνες πριν τη στείλουν οι πρόσφατα χωρισμένοι γονείς της εσωτερική σε ένα ακριβό σχολείο. Ώσπου θα συναντήσει τα κορίτσια: μοιάζουν λαμπερές μες τα πολύχρωμα κουρέλια τους και τα χαϊμαλιά τους, παντοδύναμες και άφοβες όπως τα άγρια ζώα, έξω από τα όρια της κοινωνίας. Ζουν σε ένα κοινόβιο και λατρεύουν σαν θεό τον χαρισματικό επικεφαλής της «οικογένειας» που έχουν δημιουργήσει στο ρημαγμένο ράντζο. Η Ίβι μαγεύεται και τις ακολουθεί σαν αδέσποτο σκυλί σε μια ελευθερία που ακροβατεί στο χείλος της αβύσσου. Το δικό της καλοκαίρι της αγάπης θα έχει το χρώμα του αίματος…
Με υλικό την αιματοβαμμένη ιστορία της «οικογένειας» τού Τσαρλς Μάνσον (με παραλλαγμένα όμως τα γεγονότα), η Έμα Κλάιν ξετυλίγει το νήμα του μύθου που δημιουργεί αριστοτεχνικά και παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό το πρώτο της μυθιστόρημα, ένα εξαιρετικό ψυχολογικό θρίλερ που δεν σε αφήνει να πάρεις ανάσα: καταπληκτική γραφή, αποκαλυπτικά πορτρέτα της βασικής ηρωίδας και των άλλων κοριτσιών που τα τοποθετεί στο επίκεντρο της αφήγησης, σασπένς και ανατροπές μέχρι την τελευταία σελίδα, απίστευτα ρεαλιστική απόδοση της εποχής, της ατμόσφαιρας, των γεγονότων, των χαρακτήρων. Δεν σε μεταφέρει εκεί: είσαι εκεί στη διάρκεια των σελίδων του βιβλίου και τα ζεις όλα, την ομορφιά και το σκοτάδι της ιστορίας.
Η οπτική της συγγραφέως είναι γυναικεία, απλά και ξεκάθαρα, και δε φοβάται να μιλήσει για το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα (και τότε και τώρα) βιολογικά, ψυχολογικά, κοινωνικά. Τι σημαίνει να κατοικείς σε ένα σώμα γυναικείο και να ζεις σε έναν κόσμο αντρικό. Και δε διστάζει επίσης να αποδώσει με ανατριχιαστικό ρεαλισμό, αλλά και με ένα είδος λυρισμού όσο κι αν μοιάζει αταίριαστη η λέξη, τις φρικτές και παράλογες δολοφονίες εκείνης της νύχτας.
«Τα κορίτσια» με κράτησαν ξάγρυπνη, με αναστάτωσαν ψυχολογικά, με γοήτευσαν. Πήρα την ομορφιά τους προσωπικά, για να δανειστώ μια φράση της συγγραφέως.
Πολλά έχουμε να περιμένουμε στο μέλλον από την Έμα Κλάιν.
