Έχοντας ήδη διαβάσει το «Παιδί από τη Γερμανία» της Καμίλα Λάγκμπεργκ και τον «Κοκκινολαίμη» του Τζο Νέσμπο με το ίδιο θέμα, αυτό που σαν φάρσα στην αρχή και τώρα σαν εφιάλτη βιώνουμε, διαβάζοντας «Τα χέρια της Αφροδίτης» του Γιάννη Μαρή, συνειδητοποιεί κανείς ότι σε όλα αυτά ο δικός μας Γιάννης Μαρής έχει προηγηθεί.

Με κρυστάλλινη καθαρότητα και ατμόσφαιρα καθηλωτική. Με χαρακτήρες ούτε υπερβολικούς αλλά ούτε κι αχνούς. Υπήρξαν για χρόνια οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Και είναι και πάλι οι δικοί μας άνθρωποι. Οι γείτονές μας, μπορεί κι εμείς, όποτε μας τρίζει τα δόντια η εποχή. Σιγά κι ανεπαίσθητα στην αρχή. Η Αλίκη Παπάζογλου, μια νέα και ωραία γυναίκα, ξεκινά από τη Θεσσαλονίκη για να ‘ρθει στην Αθήνα να συναντήσει τον δίδυμο αδελφό της. Κρατά ένα γράμμα του, σ’ αυτό, το πώς περνά εδώ στην Αθήνα και η διεύθυνση. Όταν φτάνει όμως, επιτέλους, με το ταξί, η κυρία του σπιτιού θα της δηλώσει ότι τον αγνοεί. Ποτέ δεν έμεινε στη διεύθυνση που της γράφει. Κι η δράση και η αγωνία ξεκινά ακριβώς απ’ εκεί. Ο δημοσιογράφος Μακρής (τότε έκαναν δουλειά, όχι αστεία οι δημοσιογράφοι) και ο αστυνόμος Μπέκας θα την πιστέψουν και θα της σταθούν. Στον δρόμο τους για τον χαμένο πια αδελφό, τυχοδιώκτες δωσίλογοι και αξιωματικοί των Ες Ες απ’ την Κατοχή που επιστρέφουν στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’60, αναζητώντας έναν χαμένο θησαυρό. Κάθε χρόνο, τέτοια μέρα. Ο καθένας κρατά ένα κομμάτι του, ένα μέρος μοναχά της αλήθειας∙ αν λείπει ο ένας, τον άλλον χρόνο, ή ξανά κάπου αλλού. Αρχικός τόπος συνάντησης, η Αθήνα. Ακολουθεί ο Βόλος, τα Τέμπη , το Ναύπλιο, η Στυλίδα και η προσπάθεια του Μακρή και του Μπέκα να τους συλλάβουν τελικά για να δικαστούν. Στη χώρα τους, σαν διαφεύγοντες εγκληματίες πολέμου.

Οι συναντήσεις, σκακιστικές παρτίδες. Κάποιος που λείπει, εκείνοι που ψάχνουν, η κίνηση ματ. Τα προσωπεία και τα πρόσωπα μέσα στο χρόνο, τόσο πολύ διαφορετικά. Τα εγκλήματα αναλλοίωτα, με κεντρικό πυρήνα την τραγωδία των Ελλήνων Εβραίων στην Κατοχή. Οι πληγές, ακόμα και σήμερα, δεν έχουν επουλωθεί.

Το μυθιστόρημα «Τα χέρια της Αφροδίτης» του Γιάννη Μακρή, δημοσιεύθηκε σε συνέχειες στην Απογευματινή το 1963 και κυκλοφόρησε το 1972 για πρώτη φορά στις εκδόσεις «Περγαμηνή».

Και κατά πάσα πιθανότητα είναι το πρώτο μυθιστόρημα με κεντρικό άξονα τους δικούς μας Εβραίους στην Κατοχή. Τον ναζισμό που ήταν πάντα κάπου εδώ, με άλλο πρόσωπο, ενδεχομένως με προσωπείο, αλλά με τους ίδιους στόχους πάντα: τον ρατσισμό και τον θησαυρό.

Ο Γιάννης Μαρής (1916-1979), ψευδώνυμο του Γιάννη Τσιριμώκου που σπούδασε Νομικά, πολέμησε στο Αλβανικό Μέτωπο, πήρε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, δούλεψε ως δημοσιογράφος, αρθρογράφος και κινηματογραφικός κριτικός, πρωτοδημοσίευσε το 1953 το πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα σε συνέχειες «Έγκλημα στο Κολωνάκι», στα σαράντα του αστυνομικά μυθιστορήματα, ανάμεσά τους και τα «Έγκλημα στα παρασκήνια», «Ο δολοφόνος φορούσε σμόκιν», «Νυχτερινά τηλεφωνήματα», «Το κόκκινο βάζο», «Διακοπές στη Μύκονο», «Περιπέτεια στο Άγιον Όρος», «Ο 13^ος επιβάτης», «Η εξαφάνιση του Τζων Αυλακιώτη», υπήρξε πρωτοπόρος και ως προς αυτό: το αστυνομικό μυθιστόρημα, ακόμα κι αν τείνει προς το αστικό, ήταν πάντα και παραμένει βαθύτατα πολιτικό και κοινωνικό. Ευφυές, με μαθηματική δομή φράκταλ, και διαύγεια κρυστάλλου. Με ατμόσφαιρα που διαθέτει όλη αυτή την ομιχλώδη αχλή, σα να ακούς διαρκώς μια απειλητική μουσική. Όποτε ξαναδιαβάζω Γιάννη Μαρή, κάνω πάρτι! Αγαπώ (ερωτεύομαι, έστω) έως και τον δολοφόνο.