Ο ποιητής και ψυχίατρος, ο ψυχίατρος και ποιητής Σωτήρης Παστάκας φτάνει με το βιβλίο του αυτό στην άκρα αφαίρεση, στην απόλυτη καθαρότητα του κοινωνούμενου νοήματος. Το ποιητικό υποκείμενο ειρωνεύεται κι αυτοσαρκάζεται υπερβαίνοντας την ίδια την ποίηση προς όφελος ενός λόγου δοκιμιακού, ευσχήμως αναδομημένου.
Ο Σωτήρης Παστάκας έχει επιτύχει την καθαρότητα του κοινωνούμενου νοήματος, μακράν πολύ από ακριτομυθίες, μοντερνισμούς, μεταμοντερνισμούς και μετα-μετα-μοντερνιστικές αμηχανίες και ναρκισσισμούς παντός είδους. Είναι εκεί για τους άλλους, για το εμείς, για το εσύ και το εγώ ηχεί αυτοσαρκαστικό, πικρά ειρωνικό, ατελέσφορο κι αδιέξοδο. Καρυωτακικές νότες αυθεντικής απελπισίας, ο Σκαρίμπας, ο Κονδυλάκης κι ο Ρώμος Φιλύρας συνυπάρχουν στην ποιητική του σοφίτα μαζί με τον Μπουκόφσκι και τους σύγχρονους Ιταλούς κι Έλληνες ποιητές.
Η θητεία του στο www.poiein.gr, που δημιούργησε και συλλειτουργεί με τον έτερο σπουδαίο ποιητή Σπύρο Αραβανή, τον μετέτρεψε σε έναν πόλο έλξης, σε έναν κρύσταλλο που επέχει θέσιν μαγιάς για να συσσωματωθούν γύρω του οι παροικούντες τον Παρνασσό της Μούσας Ερατώς. Αυτή και μόνον η διάθεση προσφοράς τον ανελκύει πολύ πάνω από το πρώτο σκαλί στη συμβολική του Καβάφη, τον μετατρέπει σε επόπτη κι εμψυχωτή, σε θεραπευτή και θεράποντα, σε μυσταγωγό κι επιθεωρητή.
Το χιούμορ είναι βασικό στοιχείο της ποιητικής και της ύπαρξης του Σωτήρη Παστάκα. Τον θυμάμαι πάντα με ένα ποτήρι στο χέρι και να χαμογελάει, να γελάει, να επικοινωνεί με το βλέμμα, με τις μεγάλες ανοιχτόκαρδες χειρονομίες του. Κι αυτό ΕΧΕΙ σχέση με τη γραφή του – σπεύδω να απαντήσω στους δοκησίσοφους εκείνους που αρέσκονται να αποκόπτουν το έργο από τον δημιουργό, αγνοώντας παντελώς ότι όταν κάνεις ανατομία σε ένα ζωντανό δημιούργημα πέφτεις σε μια βαριά κι αγεφύρωτη αντίφαση. Ανατομία γίνεται ΜΟΝΟ σε πτώματα. Κι εμείς –δόξα τω θεώ – είμαστε ακόμα εδώ, έτοιμοι να αναιρέσουμε τα μέχρι προ τινος λεχθέντα, έτοιμοι να μαλώσουμε, να διαφωνήσουμε, να φιλιώσουμε, να εξελιχθούμε. Αυτά περί νοσηράς στείρας ακαδημαϊκής κριτικής των «τα φαιά φορούντων».
Ο επαναστατικός τόνος πηγάζει κι εκπορεύεται από αυτό το κομψό βιβλιαράκι των εκδόσεων «Σαιξπηρικόν» που κρατώ ανά χείρας. Οι μόνιμες θεματικές στην ποίηση του Παστάκα επανέρχονται: το ανέφικτο του Έρωτα, το απρόσιτο ή και απροσπέλαστο Άλλο, ο γάτος Χόρχε με τα μυστηριώδη απύθμενα μάτια και τη δική του φιλοσοφία ζωής, ο Θάνατος –όχι ως μεταφυσική απόδραση σε υπεσχημένους παραδείσους–, αλλά ως κατάφαση κι επιβεβαίωση της ίδιας της Ζωής, της Φιλίας, της Αγάπης, της Ανθρωπιάς, της αγαστής συμβίωσης με τους συνανθρώπους μας. Ο Σωτήρης Παστάκας δεν έγινε τυχαία ψυχίατρος και δεν είναι κατά λάθος ποιητής. Είναι από τις αυθεντικότερες φωνές του καιρού μας, καθαρός, συνεπής, διαυγής σε όλες του τις εκφάνσεις.
Σπουδή θανάτου – γεύσεις ζωής το συμβολικό «Συσσίτιό» του από τις εκδόσεις «Σαιξπηρικόν». Απολαύστε το!