Γραμμή «Σύνταγμα-ΚΑΤ»

Ένας οδηγός λεωφορείου, που κάνει το δρομολόγιο Σύνταγμα-ΚΑΤ, οδηγεί και μονολογεί. Με αφορμή έναν «βρωμύλο», όπως τον αποκαλεί, που επιβιβάστηκε μαζί με κάποια βουτυρόπαιδα του Κολωνακίου, σχολιάζει σφαιρικά το σύγχρονο κοινωνικό γίγνεσθαι. Μετανάστες, ρατσιστές, άστεγοι, φτωχοί, μεροκαματιάρηδες, πλούσιοι, όλοι μπαίνουν στο στόχαστρο και περνάνε από κόσκινο. Αλήτες, ναρκομανείς, επίσης. Περί δημόσιας υγείας, περί οικογένειας, περί ευθύνης απέναντι στα παιδιά μας, περί θρησκείας, περί Ελλάδας και εθνικής συνείδησης ο λόγος.

Και όσο το λεωφορείο διασχίζει τις κεντρικές αρτηρίες και δρόμους, κάνει την εμφάνισή της η παρακμάζουσα πόλη με τα ατελείωτα «ενοικιάζεται», τους κινηματογράφους, τα νοσοκομεία, τα αθλητικά κέντρα, τα έργα τέχνης της, τους επιβάτες, τους περαστικούς. Δίνοντας τροφή στον μονόλογο του αφηγητή.

Ο λόγος του, ρεαλιστικός, κοινότοπος, αιχμηρός, σταράτος, αλλά και φοβικός. Ενώ, όσο ο οδηγός βλέπει τον σακάτη άστεγο μέσα στο λεωφορείο, τόσο ξεφεύγει και ο μονόλογός του μετατρέπεται σε παραλήρημα, ίδιος με χείμαρρο.

Μια νουβέλα, διά χειρός Χριστίνας Φραγκεσκάκη, για τον φόβο του ανθρώπου που εμφανίζεται, απρόσκλητος κάποιες φορές, σε κάθε πτυχή της ζωής του, που ποτίζει το είναι του, που πηγάζει από κάθε είδους βία. Που μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες καταστάσεις, που μπορεί να φτάσει μέχρι και την τρέλα.