Ο Μίλτος Γήτας μας δίνει μια αξιοπρόσεκτη ποιητική συλλογή ως «Συλλέκτης Χρόνου». Ο Γιαννιώτης ποιητής στο τελευταίο του έργο ασχολείται με ένα δύσκολο όσο και πολύφερνο θέμα όπως είναι ο χρόνος και οι συντεταγμένες του, το αμετάκλητο του περάσματός του, η μελαγχολία που προκαλείται απ’ όσα συμπαρασύρει, αλλά και η επαναστατική αντίδραση του αγωνιζόμενου ανθρώπου εναντίον του, του ανθρώπου που στοχάζεται και επιχειρεί να συγκρατήσει τα στοιχεία του, όσα τον συνέχουν, αιώνια.
«Οι στίχοι μου είναι το φονικότερο όπλο στην αντίθετη άποψη / Φοράς την πανοπλία σου και ετοιμάζεσαι για μάχη / … / Λίγο πριν την σύγκρουση ο χρόνος κινείται αντίστροφα, προς το παρελθόν. / Περιπλανιέμαι στην εφηβεία μου, στην εποχή των ονείρων, των νεανικών ενθουσιασμών. / Σε λίγο ξαναγεννιέμαι. Το πρώτο κλάμα θα ηχήσει σαν σάλπισμα επίθεσης.»
Το θέμα του αμετάκλητου περάσματος του χρόνου συναντάται σε όλα τα ποιήματα της συλλογής, είτε αυτό έχει να κάνει με αντικείμενα («Το σπίτι της γιαγιάς το πήρε ο αέρας από τα θεμέλια / και το σκόρπισε στον πίσω κήπο της φαντασίας μου»), είτε με πρόσωπα («Από ζωντανούς που εξαφανίστηκαν και από πεθαμένους που αναστήθηκαν»), με την απώλεια της μητρικής φιγούρας και το χαμένο ίχνος ενός έρωτα να απαντώνται περισσότερο από μία φορές, ενώ συχνά η ελπίδα αναζητείται στο παιδί που υπήρξε κάποτε, στο αδιάψευστο παιδικό του βλέμμα.
«Στην πόρτα μου απόψε μια νέα μελαγχολία / χτυπάει με πείσμα θέλοντας να χάσω την ελπίδα / πως στην ζωή μου μέχρι σήμερα δεν ονειρεύτηκα αδίκως. / Ξύπνησα σε ένα λευκό δωμάτιο και γύρω μου ψηλά κυπαρίσσια.»
Έτσι, μέσα από τα 21 ποιήματα της συλλογής, ο Μίλτος Γήτας σκιαγραφεί επιτυχημένα τις διαθέσεις ενός πλασματικού αφηγητή, που από στίχο σε στίχο τον νιώθουμε πια ως ένα δικό μας κοντινό πρόσωπο, διαγράφει έναν παρελθόντα τρόπο ζωής, που μας γίνεται οικείος και φαντάζει γνώριμος, και προσφέρει ισχυρές διεξόδους για την απελευθέρωση λεπτών συγκινήσεων. Θα λέγαμε ότι πρόκειται για ποίηση ιδεών και υπαρξιακών αναζητήσεων, που όμως δεν ξεχνά τις καθημερινές ανθρώπινες έγνοιες και απολαύσεις. Τα ποιήματα του Γήτα παρέχουν έναν διευρυμένο ορίζοντα για προβληματισμό, μια εμπνευσμένη φαντασία, ενώ ταυτόχρονα επικεντρώνονται σε επιμέρους θέματα της ανθρώπινης ζωής.
«Στην άκρη της ανθρώπινης οντότητας για δύο λεπτά συναντηθήκαμε. / Συνειδητοποίησα πως οι ζωές μας είναι μονάχα ένα παζλ από συντρίμμια. / Φοβήθηκα τόσο κι έτρεξα να σε κρύψω / μη σε δει ούτε το φεγγάρι.»
Η ποίηση, σύμφωνα με τον John Stuart Mill, είναι «μια εκφώνηση που ακούμε λάθρα», και πράγματι μια τέτοια αίσθηση αποκομίζουμε από την ποίηση του Μίλτου Γήτα. Από σελίδα σε σελίδα παρακολουθούμε τον μονόλογο ενός προσώπου που βλέπει τον κόσμο με άλλα μάτια, που συλλαμβάνει απρόσμενες σχέσεις ανάμεσα στα πράγματα και ανακαλύπτει ένα βαθύτερο περιεχόμενο στις τυπικές εκδηλώσεις της ζωής. Εν τέλει ένα πρόσωπο που, καθώς εκφράζει τη δική του αγωνία, πετυχαίνει να συμφιλιώσει κι εμάς με την ιδέα του αναπόφευκτου του χρόνου που κυλά, της απώλειας και των χαμένων στιγμών.
Ο «Συλλέκτης Χρόνου» είναι μια ειλικρινής ποιητική συλλογή, με καθαρές προθέσεις, που αναζητά την ποιητική αυθεντικότητα και, όσον αφορά στην αναγνωστική απόλαυση, κερδίζει το στοίχημά της.
