Ένα βιβλίο για τα γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η σύγχρονη  δημόσια διοίκηση, από μια λαμπρή επιστήμονα, διδάκτορα της Σορβόνης κι αποφοίτου της Γαλλικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης (της περίφημης Ε.Ν.Α.) η οποία διαθέτει μακρά διδακτική και υπηρεσιακή πείρα στο Εθνικό Κέντρο Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης, είναι σίγουρα απολύτως επίκαιρο, ενδιαφέρον κι ελκυστικό στις κρίσιμες εποχές που διάγουμε εκόντες άκοντες, αθώοι κι ένοχοι, μοιραίοι και μοιρολάτρες, συμβιβασμένοι και συγκατανεύοντες.

Η Μαρία Ραμματά είναι μια σεμνή και χαμηλόφωνη επιστήμων, αποτελεσματική κι οργανωτική που παρατηρεί με τη μέγιστη δυνατή αντικειμενικότητα τον τομέα της πάσχουσας αλλά και ηρωικής δημόσιας διοίκησης, την οποία υπηρετεί με αυταπάρνηση. Ακούμε πολύ συχνά τους πάντες να δυσανασχετούν και να διαμαρτύρονται για την υποτιθέμενη αναποτελεσματικότητα της Δημόσιας Διοίκησης. Ακούγονται κραυγές υπέρ της απολύσεως απάντων κι απασών των δημοσίων υπαλλήλων αδιακρίτως. Κραυγές του στυλ “σταύρωσον, σταύρωσον αυτούς”. Όμως, κάθε ψυχρός εξωτερικός παρατηρητής θ’ ανακαλύψει στρατιές ολόκληρες νέων επιστημόνων, απολύτως εξειδικευμένων, με όρεξη και μεράκι για δουλειά, που αφιερώνουν τη ζωή τους, εις βάρος των ωρών που θα αφιέρωναν στην οικογένεια και στον εαυτό τους, εις βάρος των χόμπι και των προσωπικών απολαύσεων, που εργάζονται νυχθημερόν –χωρίς να εισπράττουν πραγματικές υπερωρίες–, με ελάχιστες ανταμοιβές, εξομοιούμενοι διαρκώς προς τα κάτω σύμφωνα με τη “μέση” απόδοση του εικονικού “μέσου όρου”, ο οποίος μπορεί να επαληθεύεται στατιστικά, δεν ισχύει όμως στην ουσία, αφού παρά την προθυμία και την υπερ-εργασία των ατόμων, η λειτουργικότητα ενός οργανισμού εξαρτάται απολύτως από την αδράνεια ή τη ραστώνη του πλέον αδύναμου γραναζιού του. Κι εκεί ακριβώς έγκειται η ανάγκη ενός απολύτως εκσυγχρονισμένου θεσμικού πλαισίου που θα ανταμείβει τον πρόθυμο και θα τιμωρεί τον τεμπέλη. Αν δεν αποδεσμευτούν οι μισθοί και οι υπερωρίες από τις εξομοιωτικές, ισοπεδωτικές πολιτικές (που βολεύουν τόσο τους συνδικαλιστές όσο και τα περισσότερα πολιτικά κόμματα εξουσίας), οι άνθρωποι που πραγματικά είναι πολύτιμοι για τη Δημόσια Διοίκηση θα περιθωριοποιούνται, θα παροπλίζονται, θα τίθενται σε μια άτυπη “μισθοδοτούμενη” διαθεσιμότητα και θα αναλαμβάνουν τις περίφημες “θέσεις ευθύνης” άνθρωποι λιγότερο κατάλληλοι…

Διαβάζοντας με ιδιαίτερη προσοχή το βιβλίο της Μαρίας Ραμματά, θαύμασα την οξυδέρκεια και την αναλυτικότητα της επιστήμονος που με μεθοδικό τρόπο ανατέμνει το πάσχον σώμα της Δημόσιας Διοίκησης, προτείνει την εξαγωγή των αποστημάτων και προτείνει λύσεις τόσο για την επούλωση των πληγών όσο και για την αποφυγή παθογενών και νοσογόνων καταστάσεων στο μέλλον.

Η οργάνωση των κεφαλαίων και των υποκεφαλαίων, τα bold και οι πίνακες σε συνδυασμό με την απόλυτη λακωνικότητα και την αποφυγή κάθε πλατειασμού κι επανάληψης, καθιστούν αυτό το βιβλίο υπόδειγμα και απαραίτητο εγχειρίδιο για κάθε σπουδαστή, μελετητή, ερευνητή της Δημόσιας Διοίκησης στη χώρα μας.