Νεορομαντική μυθολογία, ιδεαλισμός αραιωμένος με ειρωνεία κι αυτοσαρκασμό, απαξία της Ύλης, αναζήτηση της ουτοπίας, φυγή στον κόσμο του ονείρου, ομαλή προσγείωση στην καθημερινότητα.

Χαρακτηριστικό ποίημα από την πρόσφατη –αλλά όχι και τελευταία ή έσχατη– ποιητική συλλογή του Δημήτρη Λαμπρέλλη:

Η αυτοψία

                                    Το πρωί

                        ένα φτηνό στυλό ξυπνά

                        κι αφήνει στίγματα.

                        Μένει μαζί με το λευκό

            μες στου χαρτιού τα αδειανά τα παραπήγματα.

                                    Το πρωί

                        ένα φτηνό στυλό ξυπνά

                                    Κι όταν σπάζει

                                                Τα δάχτυλα

                                                            που ψαχουλεύουνε

                                                                        τα όνειρα

                                                                                    λεκιάζει.

                                    Κάποιες φορές

                                    πρωί πρωί

                                    Στο χωράφι

–κάπου εκεί–

Μοιάζει

                                    με σκιάχτρο το πουλί

                                    κι ο ήλιος με έναν θάνατο

                                    που τα καλά του βάζει.

                                                Τότε

                                    γράφονται γράμματα πολλά

                        μέχρι που το φτηνό στυλό αδειάζει.         

Σε άλλα ποιήματα οι παρηχήσεις είναι πυκνές και “πλούσιες”, συνυφαίνουν έναν ρυθμολογικό ιστό με σπαράγματα δεκαπεντασύλλαβου που αντηχεί ειρωνικώς εις το ους του επαρκούς αναγνώστου.

Ιδιόλεκτος δημοτική κοινή, χρηστική. Ομοιοκαταληξίες σκόρπιες και “πτωχές”, αφού βασίζονται κυρίως σε ομοιοκατάληκτα ρήματα.

Η ποιητική τέχνη του Δημήτρη Λαμπρέλλη απέχει από επιδείξεις δεξιοτεχνίας, εμμένει στο κοινωνούμενο νόημα και στην απογειωτική τάση του γράφοντος. Συμβολισμός άκρατος, ουδεμία αναφορά ή παραπομπή έστω στη στυγνή πραγματικότητα. Άχρονος, άχωρος διαλογισμός κατευθείαν στο μεδούλι της ανθρώπινης ύπαρξης βολιδοσκοπώντας την ουσία της.