«Γεγονότα με μεγάλες συνέπειες μπορούν να προέλθουν από ασήμαντα περιστατικά», Τίτος Λίβιος

«Τυχεροί και άτυχοι. Ναι, έτσι είναι η ζωή. Ένα μεγάλο τυχερό παιχνίδι, κι όπου σε βρει. Έτσι έχουν τα πράγματα για τους κοινούς θνητούς», (σελ. 77, «Στο ρήγμα του χρόνου»)

Έπειτα από το μυθιστόρημα με την πρωτότυπη πλοκή και το ιστορικό-αρχαιολογικό ενδιαφέρον, «Μέλι για την Κυρά» (Αλεξάνδρεια, 2013), η Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη επανέρχεται δριμύτερη στο λογοτεχνικό προσκήνιο με το νέο βιβλίο της, «Στο ρήγμα του χρόνου» (Αλεξάνδρεια, 2014).

Πρόκειται για ένα πολύ ευχάριστο και απολαυστικό ανάγνωσμα, με χιουμοριστικά στοιχεία σε αρκετά σημεία, το οποίο ταυτόχρονα μας μεταφέρει ουσιώδη, επίκαιρα, αλλά και διαχρονικά μηνύματα. Η άσκηση εξουσίας, οι ποικίλες και ιδιόμορφες αντιδράσεις των πολιτών, η γνωστή καθεστηκυία συμπεριφορά των ιθυνόντων και οι συνέπειες των αποφάσεών τους στη ζωή των ατόμων είναι μερικοί από τους θεματικούς άξονες του βιβλίου.

Αυτή τη φορά επιλέγει να αφηγηθεί έντεκα ανεξάρτητες ιστορίες των κατοίκων ενός νησιού του Ειρηνικού στο οποίο κυβερνά επί 43 χρόνια ένας δικτάτορας. Ο δικτάτορας-Κυβερνήτης με μια αστεία απόφαση που παίρνει, να μετατοπίσει τη ζώνη ώρας στην οποία ανήκει το νησί και να περάσει τη Διεθνή Γραμμή Ημερομηνίας (« “Το σήμερα καλούμαστε να το κάνουμε χτες” ήταν η κατά λέξη πρόταση του Κυβερνήτη στη συνεδρίαση της προηγούμενης βραδιάς», σελ.33), προκαλεί σοβαρά  παλιρροϊκά κύματα αλλαγών στη ζωή των πολιτών («… μια ολόκληρη ημέρα θα έπρεπε να εξαφανιστεί απ’ το ημερολόγιο της χώρας», σελ.34, «Κυριακή, την είπαν σήμερα κι ας ήταν Σάββατο», σελ. 117).

Ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο πρέπει να διαγραφεί από τις ζωές όλων τους και αυτό μπορεί για τον Κυβερνήτη και τους υπουργούς του να είναι ανώδυνο, όμως για τον απλό λαό είναι πολύ επώδυνο και προκαλεί ποικίλων ειδών επιπτώσεις. Τα προβλήματα που ανακύπτουν σχετίζονται με προγραμματισμένες εργασίες, π.χ. προγραμματισμένες χειρουργικές επεμβάσεις, εφημερίες νοσοκομείων, σύστημα τροφοδότησης των φυλακών, άδειες που είχαν ζητηθεί για εκείνη την ημέρα, αεροπορικά εισιτήρια, μεροκάματα που θα χάνονταν, γενέθλια κλπ. («Η ιδέα ξεκίνησε στο τμήμα των μηχανολόγων στο εργοστάσιο, στην αρχή σαν αστείο, όταν συμπτωματικά αποκαλύφθηκε πως δυο άτομα στο τμήμα έχουν γενέθλια στις 29 Δεκέμβρη. Στη συνέχεια όμως, όταν έμαθαν πως εμείς, οι εργάτες συνάδελφοί τους που πληρωνόμαστε με μεροκάματο θα χάναμε εκείνο του Σαββάτου, έγινε το σύνθημα στην αντίδραση», σελ. 96, «Από την ημέρα που ανακοινώθηκε αυτός ο άδικος νόμος, δε σκεφτόταν τίποτ’ άλλο παρά να βρει έναν τρόπο να φύγει από τούτο το καταραμένο νησί», σελ. 67).

Η αντίδραση κάποιων πολιτών εκδηλώνεται σε έντονη μορφή. Συνασπίζονται έξω από το Κυβερνείο εναντίον του «υπέρτατου συστήματος»: «Δεν είμαστε δολοφόνοι, δεν είμαστε τίποτα περισσότερο από αγανακτισμένοι άνθρωποι, που τα όρια της αντοχής μας απέναντι στην εκμετάλλευση και την εξαθλίωση είχαν εξαντληθεί», (σελ. 122).

Η συγγραφέας με περιγραφικό λόγο που ρέει αβίαστα χωρίς να κουράζει μας αφηγείται έντεκα συνοπτικές ιστορίες μεστού περιεχομένου, που οι περισσότερες αποδίδουν μια κωμικοτραγική κατάσταση με συχνά διαχρονικό χαρακτήρα. Η χρήση της υπερβολής κάνει ακόμη πιο έντονο το κωμικό στοιχείο.