Ένα διαφορετικό αστυνομικό θρίλερ
Είμαι από τους αναγνώστες που απολαμβάνουν τα αστυνομικά μυθιστορήματα και έχω διαβάσει ουκ ολίγα. Μπορώ να πω, όμως, ότι δεν έχω διαβάσει κανένα αστυνομικό βιβλίο σαν το μυθιστόρημα της Rosamund Lupton, το οποίο είναι αστυνομικό μόνο στο πρώτο επίπεδό του. Στην ουσία του είναι ένα μυθιστόρημα για τους οικογενειακούς δεσμούς και τη δύναμη της μητρικής αγάπης.
Κατά τη διάρκεια των αθλητικών εκδηλώσεων ενός ιδιωτικού σχολείου, ξεσπά μια φωτιά. Το σχολείο τυλίγεται στις φλόγες και η Γκρέις βλέπει ανακουφισμένη ότι ο οκτάχρονος γιος της είναι εκτός σχολείου. Συνειδητοποιεί ότι η κόρη της, η δεκαεπτάχρονη Τζένι, βρίσκεται ακόμα μέσα. Μπαίνει μέσα στο φλεγόμενο κτήριο και προσπαθεί να την εντοπίσει. Αργότερα μεταφέρονται και οι δύο στο νοσοκομείο: η Γκρέις είναι εγκεφαλικά νεκρή και η Τζένι έχει παραμορφωθεί από τα εγκαύματα, ενώ απαιτείται μεταμόσχευση καρδιάς για να κρατηθεί στη ζωή. Μητέρα και κόρη κυκλοφορούν ως πνεύματα στο νοσοκομείο και παρακολουθούν τους αγαπημένους τους ανθρώπους να υποφέρουν και να ψάχνουν τι ακριβώς συνέβη και ποιος ευθύνεται για τον εμπρησμό του σχολείου. Παράλληλα, κάποιος προσπαθεί επανειλημμένα να σκοτώσει την Τζένι μέσα στο νοσοκομείο. Μήπως η Τζένι είχε δει αυτόν που έβαλε τη φωτιά; Ένας αγώνας δρόμου ξεκινά για την οικογένειά της ώστε να καταφέρει να βρει τον ένοχο προτού να είναι αργά.
Αφηγήτρια της ιστορίας είναι η Γκρέις ή, για να είμαστε ακριβείς, το πνεύμα της Γκρέις που περιφέρεται στο νοσοκομείο. Το πρώτο πράγμα που προσέχει κάποιος είναι ότι η Γκρέις απευθύνεται σε κάποιον, ολόκληρη η αφήγησή της απευθύνεται στον σύζυγό της. Και εδώ ακριβώς βρίσκεται το στοιχείο που κάνει αυτή την αστυνομική ιστορία να ξεχωρίζει: η Γκρέις προσθέτει στην ιστορία αναμνήσεις από τη σχέση της με τον σύζυγό της, την οικογένειά τους, την κοινή τους πορεία. Με αυτό τον τρόπο η συγγραφέας μετατρέπει τους χαρακτήρες της από μυθιστορηματικούς σε αληθινούς. Αυτά τα άτομα θα μπορούσαμε να είμαστε εμείς. Ο πόνος αυτής της οικογένειας γίνεται πόνος του αναγνώστη και η ανάγκη να βρεθεί ο ένοχος ακόμα πιο επιτακτική. Το κυρίαρχο στοιχείο παύει να είναι το αστυνομικό αίνιγμα. Αυτό που υπερισχύει είναι το συναίσθημα, ο πόνος, η οικογενειακή αγάπη, η δύναμη της μητρικής ψυχής που είναι έτοιμη να κάνει τα πάντα για τα παιδιά της.
Έγραψα και στην αρχή ότι αυτό το μυθιστόρημα δεν είναι μια κλασική αστυνομική ιστορία. Είναι η ιστορία μιας οικογένειας που συγκλονίζεται από ένα φριχτό έγκλημα. Το κατόρθωμα της συγγραφέως είναι ότι συνδύασε το μυστήριο με την οικογενειακή ιστορία, χωρίς να καταφύγει σε εύκολες λύσεις ή μελοδραματισμούς. Κράτησε τις ισορροπίες και έγραψε ένα μυθιστόρημα που δημιουργεί περισσότερη αγωνία για την τύχη των ηρώων παρά για την ανακάλυψη του ενόχου. Πραγματικά, αξίζει να διαβαστεί.