Μαύρο και κόκκινο

Μαύρο από τον σκοτεινιασμένο ουρανό της Αθήνας που συνεχώς βρέχει πάνω από το κεφάλι με τα κόκκινα, ατίθασα μαλλιά της ντετέκτιβ Στέλλας Άνταμς, είναι νομίζω τα δύο χρώματα που δίνουν την ατμόσφαιρα του βιβλίου αλλά την ψυχοσύνθεση της ηρωίδας, στο πρώτο αστυνομικό μυθιστόρημα, και την αρχή μιας τριλογίας, της Κικής Τσιλιγγερίδου.

Ο «Βυθισμένος ουρανός» είναι ένα κλασικό παράδειγμα βιβλίου όπου η πλοκή του είναι ουσιαστικά ο χαρακτήρας της ηρωίδας του, η οποία επιβεβαιώνει πως η μοίρα ενός ανθρώπου είναι ο χαρακτήρας του, αφού όσο κι αν αγωνίζεται, όσο κι αν τρέχει με χίλια, δεν μπορεί φυσικά να ξεφύγει από τον εαυτό της, και κυρίως από τους δαίμονές της: μία τραυματική εμπειρία από τα χρόνια της στην αντιτρομοκρατική ομάδα του FBI που τη στοιχειώνει νυχθημερόν. Τώρα η Στέλλα Άνταμς καλείται, μαζί με τους συναδέλφους της στην ελληνική αστυνομία, να εξιχνιάσει μία αυτοκτονία που θα μπορούσε να είναι και δολοφονία: μία γυναίκα βρίσκεται νεκρή μέσα στο βυθισμένο τζιπ της στη θάλασσα του Μαραθώνα. Και γύρω της, μια σειρά από πρόσωπα που αποτελούσαν το κέντρο της ζωής της… ή και μήπως την αιτία του θανάτου της; Αυτό προσπαθεί να ανακαλύψει η ντετέκτιβ με την ιδιαίτερη εμφάνιση και τις πολύ ιδιαίτερες μεθόδους έρευνας…

Διάβασα το βιβλίο απνευστί, έτσι ακριβώς όπως η ηρωίδα του διατρέχει τους δρόμους και τις γειτονιές της Αθήνας, όχι μόνο γιατί ήθελα να μάθω τη λύση του αστυνομικού μυστηρίου, αλλά και γιατί ο κινηματογραφικός ρυθμός της γραφής με παρέσυρε από σελίδα σε σελίδα. Κυρίως όμως γιατί η Στέλλα Άνταμς επιφυλάσσει σε κάθε σχεδόν κεφάλαιο και μια νέα έκπληξη στον αναγνώστη, ένα νέο στοιχείο του εκκεντρικού χαρακτήρα της, μια ανατροπή, ένα κομμάτι του παζλ που τη συνθέτει.

Για να είμαι αντικειμενική, έχω ενστάσεις σε σχέση με το γεγονός ότι αυτός ο ακραίος χαρακτήρας με την αντισυμβατική εμφάνιση και συμπεριφορά, που είναι επιπλέον και γυναίκα, γίνεται αποδεκτός και μάλιστα ως επικεφαλής της έρευνας, σε μία τόσο συντηρητική, πατριαρχική όσο δεν παίρνει ακόμα κι αν έχουν αλλάξει κάποια πράγματα, δομή της κρατικής εξουσίας όπως η ελληνική αστυνομία. Όμως αυτό δεν με εμπόδισε σε τίποτα να αγαπήσω την ηρωίδα, άλλωστε οι οριακές ηρωίδες είναι η αδυναμία μου. Η Στέλλα Άνταμς με κέρδισε και περιμένω τις επόμενες περιπέτειές της.