Φιλελεύθερος πολιτικός ευρωπαϊκού προσανατολισμού, ο διπλωμάτης και λόγιος Σπυρίδων Τρικούπης (1788-1873), υπήρξε ο πρώτος πρωθυπουργός της Ελλάδας και ο πρώτος πρεσβευτής της στο Λονδίνο. Ένας από τους ηγέτες του αγγλικού κόμματος, βαθύτατα συνταγματικός και θαυμαστής του βρετανικού πολιτεύματος, έντιμος, νηφάλιος, πιστός μέχρι τέλους στον φιλελευθερισμό και τον πατριωτισμό του, υπήρξε ο κατεξοχήν πολιτικός της μετριοπάθειας και ήταν αυτός που μύησε τον γιό του Χαρίλαο στον κοινοβουλευτισμό και του ενέπνευσε τον σεβασμό προς το Σύνταγμα. Την πολιτική του δράση ελάχιστοι τη θυμούνται. Στη συλλογική μνήμη έχει μείνει κυρίως ως ο ιστοριογράφος της Ελληνικής Επανάστασης.
Όταν γεννήθηκε, την ίδια ακριβώς χρονιά με τον λόρδο Βύρωνα, ζούσε ακόμη ο Μότσαρτ, ενώ ο Μπετόβεν δεν είχε γίνει ακόμη γνωστός. Ο Γκαίτε ήταν μεσήλικας, και ο Σίλερ στο άνθος της ηλικίας του. Μεσήλικες ήταν οι ζωγράφοι Νταβίντ και Γκόγια. Ο Ροσίνι και ο Ντελακρουά δεν είχαν γεννηθεί ακόμη, ενώ ο Βολταίρος και ο Ρουσσώ είχαν πεθάνει προ δεκαετίας. Καταγόμενος από οικογένεια προυχόντων του Μεσολογγίου, μορφώθηκε κοντά σε δασκάλους με πανελλήνια φήμη, ενώ η γνωριμία του με τον λόρδο Γκίλφορντ, τον Άγγλο φιλέλληνα που ίδρυσε την Ιόνιο Ακαδημία, του έδωσε τη δυνατότητα να ζήσει μερικά χρόνια της νεότητάς του στο Λονδίνο, στη Νάπολη και στο Παρίσι, και να παρακολουθήσει μαθήματα λατινικών, αρχαιολογίας και φιλολογίας στα εκεί πανεπιστήμια.
Η αφήγηση της ζωής του καλύπτει τρεις διαδοχικές περιόδους, την Τουρκοκρατία, την Ελληνική Επανάσταση και την βασιλεία του Όθωνα, ενώ τα πνευματικά του ενδιαφέροντα εκτείνονται από την ποίηση έως τη γλωσσολογία και την ιστοριογραφία.
Η δεκαετία 1823-1833 υπήρξε η σημαντικότερη της ζωής του. Στο πολιτικό πεδίο, κατά τη διάρκειά της, του δόθηκε η ευκαιρία να διαδραματίσει έναν, αν όχι πρωτεύοντα πάντως πολύ ουσιαστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου. Ασκώντας τα καθήκοντά του επί τρεις θητείες ως πρεσβευτής της Ελλάδας στο Λονδίνο, έζησε από κοντά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας της Βικτωρίας, είδε τα αποτελέσματα της Βιομηχανικής Επανάστασης, αλλά και των εκτεταμένων επαναστάσεων του 1848, που συντάραξαν την Ευρώπη.
Η Λύντια Τρίχα ανασυνθέτει τη γεμάτη ζωή του Σπυρίδωνος Τρικούπη. Ανασυνθέτει τις επιτυχίες του σε εκλογές, σε πολιτικές επιλογές, στα πνευματικά του επιτεύγματα, αλλά και τις έντονες απογοητεύσεις του για το μέλλον της Ελλάδας, ακόμη τις οικογενειακές στιγμές μεγάλης ευτυχίας αλλά και μεγάλης δυστυχίας, ανείπωτης χαράς με τη γυναίκα του και τα παιδιά του, αβάσταχτης λύπης για τους νεκρούς του.
Επειδή οι υπάρχουσες βιογραφίες του Τρικούπη είναι συνοπτικές, την οδήγησε να ανατρέξει σε αρχειακές πηγές, δημοσιευμένες ή ανέκδοτες. Πλαισιώνει την εξιστόρηση των σημαντικών γεγονότων με την καταγραφή μικρών λεπτομερειών, αναδιφώντας παράλληλα τη γεμάτη χιούμορ και αυτοσαρκασμό αλληλογραφία του, με αποτέλεσμα να προσφέρει στον αναγνώστη όχι μόνο μια πλήρη εικόνα της προσωπικότητας του Τρικούπη, αλλά και της περιρέουσας ατμόσφαιρας της εποχής του. Η ματιά της και η κρίση της είναι αντικειμενικές, με αποτέλεσμα, ενώ δείχνει να τον συμπαθεί να μην τον μυθοποιεί.
