Στην καρδιά του σκότους

Εγώ ο ίδιος, η Κόλαση είμαι

κι ο Παράδεισος

Ομάρ Καγιάμ

Το μίσος, λένε, μπορεί να ζεστάνει την καρδιά όπως κι η αγάπη. Αλλά αυτό είναι μόνο η μισή αλήθεια: η φλόγα του μίσους τρώει την καρδιά από μέσα, αφήνοντας μόνο ένα κενό κέλυφος, όπου σπεύδει να κατοικήσει το σκότος – κι έπειτα όλα έχουν τελειώσει. Αυτό έχει συμβεί και στον ήρωα του Salim Bachi, που αναπλάθει λογοτεχνικά τη ζωή και τις σκέψεις ενός μουσουλμάνου καμικάζι, ”διατρέχοντας” μαζί του το τελευταίο 24ωρο πριν από την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης, στις 11 Σεπτεμβρίου 2001.

Με λόγο παραληρηματικό, σε φρενήρεις ρυθμούς αφήγησης, ο συγγραφέας οδηγεί τον αναγνώστη στους διαδρόμους ενός μυαλού που βρίσκεται σε τυφλή πτήση προς την άβυσσο: δεν πρόκειται για έναν ακραίο φονταμελιστή που θα σκοτώσει και θα πεθάνει για να δικαιώσει την πίστη του, αλλά για έναν άπιστο, έναν άνθρωπο που δεν έχει πια τίποτα να χάσει κι αποφασίζει να κλείσει τους λογαριασμούς του με τη ζωή και τον κόσμο, με μια μεγαλειώδη νεκρική πυρά. Είναι ένας μηδενιστής που υποδύεται τον φανατικό ιδεολόγο, ένας άνθρωπος μόνος που περιφέρει την οδύνη του και το βάρος της τρομερής πράξης που πρόκειται να διαπράξει. Οι όποιες στιγμιαίες αμφιβολίες δεν επαρκούν να τον σταματήσουν, ούτε και η παρουσία μιας τυχαίας γυναίκας που ”ψωνίζει” σ’ ένα club το προηγούμενο βράδυ -η τελευταία ανθρώπινη επαφή του και το πιο συγκινητικό σημείο του βιβλίου-, μπορεί να αναστρέψει την πορεία του. Η ψυχή του ήδη φλέγεται στην Κόλαση…

Με γραφή νευρική, σχεδόν αγωνιώδη και συνεχείς αναφορές σε εδάφια από το Κοράνι, που ο καμικάζι επαναλαμβάνει νοερά ως ένα είδος εσωτερικού διαλόγου, αλλά και με αποσπάσματα από τον Άμλετ, τον πρίγκιπα που βρίσκεται εξόριστος ”έξω απ’ το άστρο του”, ο Salim Bachi χτίζει αριστοτεχνικά ένα ρεαλιστικό και ταυτόχρονα βαθιά συναισθηματικό αφήγημα: το ανθρώπινο δράμα μιας καρδιάς παραδομένης στο μίσος.