«Πεινούσε για φως…»

Αν μου ζητούσαν να διαλέξω από τους αγαπημένους μου ποιητές έναν, αυτός θα ήταν ο Ντύλαν Τόμας. Ο Ουαλός «βάρδος», που όπως ο Ρεμπώ έλαμψε στο ποιητικό στερέωμα πολύ νέος και έφυγε από τη ζωή νωρίς, αντλώντας από την παράδοση της καταγωγής του αλλά και από μύθους, ιστορίες και αρχέτυπα θεμελιώδη στον ανθρώπινο πολιτισμό, δημιούργησε μια μεταφυσική ποίηση εικόνων που εντυπώνονται βαθιά μέσα σου με τη δύναμή τους: σε αλλάζουν, σε μεταλλάσσουν σε κάτι καινούργιο ή ξυπνούν αυτό που είσαι… Ο Ντύλαν Τόμας ήταν ο ποιητής-προφήτης και η εμπειρία να ακούς τον ίδιο να απαγγέλλει την ποίησή του, είναι συγκλονιστική.

Στην παρούσα συλλογή περιλαμβάνονται επτά ποιήματα-διηγήματα από την πρώτη του συγγραφική περίοδο, πριν εξελιχθεί σε αυτό που έγινε στη συνέχεια, αλλά ήδη με όλα τα στοιχεία του ποιητικού του σύμπαντος ζωντανά και απαστράπτοντα. Με υλικό από τους μύθους και τις δοξασίες της Ουαλίας, τη Βίβλο, αλλά και από την ψυχανάλυση, δημιουργεί μικρά και συμπυκνωμένα κείμενα, μαύρα διαμάντια ποιητικής πρόζας, με πρωταγωνιστές σαλούς, δολοφόνους, απόκληρους, αρνητές της κοινωνίας των ανθρώπων και των συμβιβασμών της. Όπως πολύ σωστά το θέτει στο επίμετρο η Έφη Φρυδά, που έχει κάνει και την εξαιρετική μετάφραση, είναι ένας προβοκάτορας της ποίησης, που επιχειρεί σκοπίμως να σπάσει τα δεσμά της σύμβασης όχι μόνο στην τέχνη, αλλά και στην ανθρώπινη ψυχοσύνθεση.

Από τις ιστορίες της συλλογής ξεχώρισα με πρώτη ανάγνωση, που σε καμία περίπτωση δεν αρκεί σε αυτά τα κείμενα, το αριστουργηματικό «Δέντρο» (από όπου δανείστηκα και τον τίτλο αυτής της παρουσίασης), με την ποιητική επαναφήγηση της Βίβλου αλλά και της Καινής Διαθήκης, «Το Φόρεμα», το σκοτεινό όνειρο-παραλήρημα ενός τρελού δολοφόνου, και το «Σχολείο μαγισσών», μία τελετουργία μαύρης μαγείας σε ποιητική απόδοση που αποτελεί μία γνήσια ιστορία τρόμου.

Όπως είπα και στην αρχή αυτού του σημειώματος, η ποίηση του Ντύλαν Τόμας είναι εμπειρία καθοριστική που σε αλλάζει. Σε ξυπνά και πάλι στη νιότη του κόσμου, όπως οφείλει να κάνει η ποίηση πάντα. Κι αν νιώθεις πως κάτι έχεις χάσει μέσα σου, αν σου λείπει μια ποιότητα ψυχική που κάποτε είχες και απώλεσες, μέσα στις λέξεις και τις εικόνες που ρέουν στο έργο του, θα την ξαναβρείς.