Κωμωδία παρεξηγήσεων

Υπάρχουν και αυτά τα μυθιστορήματα. Αυτά που σε κάνουν να γελάς μόνος σου καθώς τα διαβάζεις. Αυτό μου συνέβη διαβάζοντας το μυθιστόρημα τού –μάστορα της θεατρικής φάρσας– Michael Frayn. Το Σκίος –πρόκειται για το όνομα του φανταστικού ελληνικού νησιού στο οποίο εκτυλίσσεται η ιστορία– ήταν υποψήφιο για το βραβείο Booker το 2012.

Στη Σκίο, λοιπόν, καταφτάνει ο διακεκριμένος καθηγητής Νόρμαν Ουίλφρεντ για να δώσει μια ομιλία στο Ίδρυμα Φρεντ Τόπλερ. Με την ίδια πτήση φτάνει στο νησί και ο γοητευτικός Όλιβερ Φοξ. Ένα μπέρδεμα στις αποσκευές και η τυχοδιωκτική φύση του Όλιβερ έχουν ως αποτέλεσμα να πάρουν ο ένας τη θέση του άλλου. Έτσι, ο Όλιβερ βρίσκεται στο ίδρυμα και απολαμβάνει τις περιποιήσεις και τον θαυμασμό όλων των συμμετεχόντων, καταφέρνοντας να γοητεύσει ακόμα και τους πιο δύσκολους καλεσμένους. Ο Νόρμαν καταλήγει σε μια βίλα μαζί με τη γυναίκα που θα συναντούσε ο Όλιβερ, μια ελαφρόμυαλη νεαρή που έχει φτάσει στο νησί κρυφά από τον σύντροφό της. Οι παρεξηγήσεις και τα απρόοπτα διαδέχονται το ένα το άλλο για να φτάσουν σε μια απρόσμενη κορύφωση τη βραδιά της διάλεξης.

Ο Frayn –γνωστός στη χώρα μας για την εξαιρετική φάρσα Noises off (έχει παιχτεί αρκετές φορές με τον τίτλο Το σώσε)– γνωρίζει πολύ καλά τους κώδικες της κωμωδίας παρεξηγήσεων και με μαεστρία στήνει ένα σκηνικό παρεξηγήσεων όπου τα απρόοπτα και οι συμπτώσεις καθορίζουν την εξέλιξη της υπόθεσης. Με πολύ χιούμορ ο συγγραφέας σατιρίζει τους πομπώδεις ακαδημαϊκούς, αλλά και όσους τους περιτριγυρίζουν γεμάτοι θαυμασμό για κάτι που δεν κατανοούν αλλά πρέπει να δείξουν ότι καταλαβαίνουν για να μην αισθανθούν μειονεκτικά. Έτσι, ο Όλιβερ ζει ένα όνειρο μαγεύοντας τους ακροατές του με ανόητους αυτοσχεδιασμούς και το γοητευτικό χαμόγελό του, ενώ το όνειρο του Νόρμαν να περάσει ένα Σαββατοκύριακο περιτριγυρισμένος από τους θαυμαστές του μετατρέπεται σε εφιάλτη. Φυσικά, τίθεται το ερώτημα πώς, στην εποχή του διαδικτύου, δεν υποψιάστηκε κανένας ότι κάτι πάει στραβά, αλλά ίσως εκεί να βρίσκεται ένας μικρός ψίθυρος του Frayn που μας υποδεικνύει ότι μερικές φορές πιστεύουμε αυτό που θέλουμε να πιστέψουμε, αυτό που μας κολακεύει ή μας κάνει χαρούμενους. Χωρίς το αναμενόμενο αποτέλεσμα, δυστυχώς.