Ο αδήριτος νόμος της εξέλιξης είναι κανόνας για τους αφυπνισθέντες πνευματικούς ανθρώπους.

Η επιθυμία υλοποιείται όταν επενδύεται με ακάματη εργατικότητα.

Παραγωγικότητα είναι η παράπλευρη ωφέλεια της ανήσυχης δημιουργικότητας.

Οι άνθρωποι που δεν επαναπαύονται στις δάφνες τους είναι –ίσως– κι οι μόνοι που συνειδητοποιούν το ανέφικτο της τελειότητας.

Ακόμα κι ο πλανήτης μας είναι «έργο εν εξελίξει». Πόσω μάλλον οι φωτεινές τροχιές μας στο πάμφωτο σύμπαν όπου κυριαρχεί η Αφθονία, ενόσω εμείς βιώνουμε εδώ εγκλωβισμένοι την παντοειδή στέρηση.

Ας ακούσουμε όμως έναν ποιητή που τιμάει το λειτούργημά του. Όπως κι ο αρτοποιός ξεφουρνίζει κάθε μέρα ζεστό, αχνιστό αρτοσκεύασμα για πνευματική, νοητική, συναισθηματική, ψυχοσωματική απόλαυση.

Από τον ποιητικό διάλογο «Άσμα Ασμάτων», όπου συνδιαλέγονται ένας άντρας και μία γυναίκα (σημαίνονται από το αρσενικό και θηλυκό άρθρο αντίστοιχα) διαλέγουμε εσκεμμένα (κατόπιν ωρίμου σκέψεως) την αρχή:

Ο:

Γήινος στέκομαι, ξενοτοπίτης

Με το χώμα στα νύχια

Στις μασχάλες τον ιδρώτα

Άφωνος μπροστά στο θαύμα/

Μεγάλο ταξίδι έκαμα· μέρες

Η έρημος κουράστηκε· μα τώρα

Είμαι εδώ, να προσκυνήσω εσένα

Που σε είδα στον ύπνο μου.

Να δω ήθελα, αν πραγματική είσαι

Να με ευλογήσεις

Για να πάρω το δρόμο της επιστροφής

Αυτόν που μία φορά τον κάνεις –

Η:

Σε χαιρετάω, Φωτεινέ

Ψυχή τε και σώματι ακόμα στον ύπνο

Με συνεχή

Γραφή και προσευχή εντός ονείρου

Τι ιαματική γραφή

Η θεραπεύουσα τις σκέψεις μας

Άυλη, ανακρυπτογράφητη,

Χελιδονιού καλλιγραφία στον αέρα –

[…]

(σελ. 23)

Εδώ ανακεφαλαιώνεται όλη η θεματική, η αισθητική, η μουσική αρμονία, η ποιητική στόχευση ενός πνεύματος πραγματικά φωτεινού και πρωτοπόρου, που γράφει τόσο τέλεια, με τέτοια απαράμιλλη πλαστικότητα σε μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική αλλά η γλώσσα του έρωτά του (διά βίου – και πολύ μετά).

Εκείνο το «ξενοτοπίτης» ακούγεται ως κυριολεξία, διόλου πλεοναστική όμως.

Η Γυναίκα, το αιώνιο Θηλυκό, το σεβάσμιο, το λατρεμένο, το ποθητό, το πολύτιμο.

Ας προσέξουμε ότι τα δύο άρθρα (πρόσωπα) τυπώνονται με bold στοιχεία.

Ας αποκρυπτογραφήσουμε μοτίβα και θέματα που λάμπουν κάτω από τον απαστράπτοντα ήλιο της καθαρής νόησης. Κανένα συννεφάκι. Μηδεμία σκοτεινιά. Σαν τους τελευταίους πίνακες τού Παρθένη με τους αγγέλους. Απόκοσμη (και κοσμική, ταυτόχρονα) συμφωνία που ηχεί στα αυτιά μας σαν λαγαρή πηγή σε καιρό ξηρασίας.

Είτε παραίσθηση είτε όχι, ετούτο το μυθοπλασμένο συμβολικό σύμπαν είναι δελεαστικό, σαγηνευτικό, «μαγικό», μακριά από τον όποιο ρεαλισμό που κατατρέχει τις καθημερινότητές μας και μας κατατρύχει ατελείωτα… ανυπερθέτως.