Ο τρόπος κάνει τη διαφορά

Υπάρχουν βιβλία που μένουν στη βιβλιοθήκη για αρκετό διάστημα, τα βλέπεις, τα προσπερνάς, τα πιάνεις στα χέρια σου, όμως δεν έχεις κάτσει να τα διαβάσεις. Ξέρεις ότι υπάρχουν εκεί, γνωρίζεις τη θέση τους, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα ξεκινήσεις την ανάγνωση. Σ’ αυτήν την κατηγορία ανήκει και το «Σκέψου έναν αριθμό» του John Verdon (και τα υπόλοιπα της σειράς «Κράτα τα μάτια σου κλειστά», «Άσε το διάβολο ήσυχο», «Ο Πίτερ Παν πρέπει να πεθάνει») και προσπαθώ να καταλάβω γιατί τόσο καιρό τα είχα αφήσει αδιάβαστα.

Στο πρώτο βιβλίο με πρωταγωνιστή τον Ντέιβ Γκάρνεϊ, συνταξιούχο αστυνομικό, διαπρεπή στην εξιχνίαση ανθρωποκτονιών, διάσημο για τις επιτυχίες του, συναντούμε τον ήρωα στα προάστια της Νέας Υόρκης να προσπαθεί να συνηθίσει την ησυχία και τους χαλαρούς ρυθμούς της εξοχής. Μαζί με τη γυναίκα του Μαντλίν περνούν τις ώρες τους συντροφιά με τη φύση, κάτι που η Μαντλίν δείχνει να το απολαμβάνει πολύ περισσότερο από τον Ντέιβ. Όλα κυλούν υπερβολικά ήρεμα μέχρι που θα επισκεφθεί τον Ντέιβ ένας παλιός γνώριμος, ο Μαρκ Μέλερι, για να του ζητήσει βοήθεια. Η αιτία είναι ότι έλαβε ένα φάκελο με άγνωστο αποστολέα που τον παρότρυνε να σκεφτεί έναν αριθμό. Κι αν αυτό το γεγονός δεν είναι για τον Ντέιβ άξιο προσοχής, η συνέχεια της ιστορίας θα του τραβήξει την προσοχή: ένας δεύτερος φάκελος έφτασε στον Μαρκ και μέσα περιείχε τον αριθμό που είχε σκεφτεί.

Απειλή ή παιχνίδι; Ο Μαρκ έχει αρχίσει να ανησυχεί και ο Ντέιβ προσπαθεί να αποκηρύξει το αστυνομικό του δαιμόνιο. Βλέποντας την ήρεμη καθημερινότητά του να τον στραγγίζει πνευματικά, αποφασίζει να βοηθήσει τον παλιό του φίλο για κάποιες ημέρες. Μόνο που τα γεγονότα θα πάρουν απρόσμενη τροπή και η εμπλοκή του θα γίνει πιο στενή απ’ όσο μπορούσε να φανταστεί.

Ο John Verdon, που είχε εργαστεί στον τομέα της διαφήμισης, πέτυχε με το συγγραφικό του ντεμπούτο να κάνει αίσθηση. Το βιβλίο είναι γραμμένο σε τριτοπρόσωπη αφήγηση, δομημένο σε κεφάλαια τα οποία τιτλοφορούνται ανάλογα με την εξέλιξη της υπόθεσης και τη δράση του ήρωα. Η γλώσσα είναι απλή και σύγχρονη, ενώ η σκιαγράφηση των χαρακτήρων είναι τόσο πειστική και ένα από τα θετικότερα στοιχεία του βιβλίου. Ο πρωταγωνιστής του Verdon είναι οικείος στον αναγνώστη, ανθρώπινος και συνυφασμένος άρρηκτα με το πάθος του να λύνει δύσκολους αστυνομικούς γρίφους ακόμα κι αν αυτό του στοιχίζει στην κοινή ζωή με τη γυναίκα του.

Ο Verdon όμως διαθέτει κι άλλο ένα στοιχείο που κάνει το βιβλίο του ένα εξαιρετικό αστυνομικό μυθιστόρημα: την πλοκή, την οποία έχει δημιουργήσει αριστοτεχνικά και αποκαλύπτει τα στοιχεία που την συνθέτουν προσεκτικά. Σαν να πρόκειται για ένα μεγάλο παζλ που δεν θα δεις την εικόνα πριν βάλεις και το τελευταίο κομμάτι. Όμως ο Verdon έχει μια ταχυδακτυλουργική τακτική στην αφήγηση της υπόθεσης, πετώντας όλα τα στοιχεία στον αναγνώστη, κρύβοντας μια λεπτομέρεια που θα κάνει τη διαφορά: κάτι απ’ όσα έχει παρουσιάσει δεν είναι αυτό που φαίνεται. Και μέχρι να «ξεθάψει» ο αναγνώστης όλους τους κρίκους της αλυσίδας όλα φαίνονται πειστικά.