Οι αλήθειες της ζωής

Με αφορμή τον επερχόμενο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου, η ειδυλλιακή ως τότε οικογενειακή εικόνα διαλύεται, από τη μια στιγμή στην άλλη μυστικά έρχονται στο φως, όλα καταρρέουν, οι άνθρωποι αποκαλύπτονται. Και ένα γαϊτανάκι δυσλειτουργικών σχέσεων στήνεται μπροστά στα μάτια του αναγνώστη. Διδώ, η κόρη, Ηλέκτρα, η γιαγιά, Σταύρος, ο σύζυγος, θεία Αλίκη και «μάνα» Νάνα, Δάφνη και αγόρια, τα παιδιά. Ένας ύμνος στον άνθρωπο. Καθώς από μωρό μεγαλώνει, μπαίνει στην εφηβεία, φεύγει από τη φωλιά, πορεύεται μόνος του ανεξάρτητος, γερνάει. Ένας ύμνος στην αλληλουχία των «εποχών», από τη γέννηση ως το τέλος. Αλλά και στην εναλλαγή των εποχών μέσα μας. Η Διδώ προσπαθεί να τελειώσει τον χειμώνα που έχει θρονιαστεί μέσα της και να ανθίσει. Ένας ύμνος στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Μητέρας-παιδιών, ανιψιάς-θείας, γιαγιάς-εγγονής, παιδιών-πατέρα. Συναισθήματα, αισθήματα, σκέψεις. Καμάρι, περηφάνια, ολοκλήρωση. Ως γονιός, ως γόνος. Αλλά και αδιαφορία, θυμός και ντροπή για τις απιστίες του άλλου ως συγκάτοικος στον ίδιο γάμο. Μα πάνω από όλα ένας ύμνος στα γηρατειά, στον θάνατο και στην απώλεια. Με ποιον τρόπο τον αντιμετωπίζουν αυτοί που μένουν πίσω; Ποια τα συναισθήματα και οι αντιδράσεις τους; Πώς διαχειρίζονται την απώλεια;

Όλα τα παραπάνω και ακόμη περισσότερα είναι το μυθιστόρημα «Σχέσεις απιστίας» της Μάρως Κερασιώτη.

Η συγγραφέας σκιαγραφεί τις ανθρώπινες σχέσεις όπως αυτές προκύπτουν μέσα σε μια οικογένεια. Σχέσεις δύσκολες, σχέσεις ξεκαθαρισμένες, διακριτές, με αντιδράσεις απόλυτα προβλέψιμες –ή και κάποιες φορές όχι– που ωστόσο ξαφνιάζουν και σοκάρουν. Συναισθήματα αληθινά, που πηγάζουν από τα βάθη της ψυχής και που αναβλύζουν γεμάτα ζωντάνια, και έκφραση συναισθημάτων υποκριτικών και μασκαρεμένων.

Πότε σε τριτοπρόσωπη αποστασιοποιημένη αφήγηση και πότε μέσα από τα μάτια της Διδώς – σε πρώτο πρόσωπο. Αυτή είναι και η κύρια πρωταγωνίστρια. Όλοι οι υπόλοιποι κινούνται γύρω της εξυπηρετώντας την προώθηση του μύθου, φωτίζουν την ψυχοσύνθεσή της, βρίσκονται εκεί για να τη συμπληρώνουν. Ένα είδος εξομολόγησης. Ένας εκ μέρους της απολογισμός ζωής γεμάτος αναμνήσεις και αναδρομές στο παρελθόν. Σκέψεις, απορίες, παράπονα, αναπάντητα ερωτήματα εκφράζονται μέσα από αμέτρητους εσωτερικούς μονολόγους της ίδιας κάθε άγρυπνο βράδυ της.

Ένα βιβλίο που πλημμυρίζει από «τέλος». Από τα γηρατειά που πλησιάζουν, από ασθένειες ξαφνικές, αλλά ως ένα σημείο δικαιολογημένες, απόρροια της αρχής του τέλους ή του κοντοζυγώματος στο τέλος της διαδρομής. Ένα βιβλίο ρεαλιστικό, απαισιόδοξο θα έλεγε κάποιος, μια και όσα περιγράφει κάθε άλλο παρά ευχάριστα είναι, αλλά αληθινό, στέρεο και ταυτόχρονα με νότες αισιοδοξίας. Αφού τελικά, παρ’ όλες τις δυσκολίες, τα αδιέξοδα και τις αναπόφευκτες απώλειες, η ζωή συνεχίζεται.