Στο ντιβάνι

Η Ρούλα, που έγινε Ρου, ένα πληγωμένο κορίτσι ήταν. Που εκδιώχθηκε κακήν κακώς από το νησί της, όταν πιάστηκε επ’ αυτοφώρω να… Που, στην Αθήνα πια, ολομόναχη, άγνωστη μεταξύ αγνώστων, «έσκασε και κολύμπησε» αφήνοντας τις ανοιχτές της πληγές κατά μέρος.

Τρία σχεδόν χρόνια μετά, αφού έχει πάρει το απολυτήριο του Λυκείου, στον δρόμο της βρίσκεται μια ψυχολόγος, μιας κάποιας ηλικίας –με τις δικές της πληγές–, που θέλει να τη βοηθήσει. Γίνονται φίλες και τότε η Ρου αρχίζει να ανοίγεται.

Μοναξιά, φόβος, αλλά και δύναμη.

Σε πρωτοπρόσωπη αφήγηση και σε παράλληλες τροχιές πότε αφηγείται η ψυχολόγος και πότε η μικρή τις προσωπικές τους ιστορίες. Με μικρές παρεμβάσεις, κάτι σαν προτροπές, από την πλευρά της Βέρας, ώστε η Ρου να ξεθαρρέψει.

Η Μαριαλένα Σπυροπούλου, ορμώμενη από το επάγγελμά της (είναι ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια), παραδίδει ένα κείμενο μιας δύσκολης και επίπονης ενηλικίωσης, μια νουβέλα με τη μορφή συνεδρίας.

Αφήγηση, παραληρηματικός λόγος, επαναλήψεις φράσεων, flash back με τη μορφή διαλόγων – σαν χειροπιαστές αποδείξεις του παρελθόντος. Αλλά και φράσεις βγαλμένες από το υποσυνείδητο, όπως και επιστολές που ανταλλάσει η Ρου με την κολλητή της.

Διότι απ’ ό,τι ονειρεύτηκαν οι δυο τους, τίποτα δεν έχει χαθεί. Καιρός τα εφηβικά όνειρα να γίνουν πραγματικότητα. Χαρακτηριστικό δε, είναι ότι μέσα από τα συντρίμμια της ζωής της Ρου και έπειτα από αρκετό καιρό, κατορθώνει να βλαστήσει η ελπίδα και το βιβλίο να κλείσει με ένα μήνυμα αισιοδοξίας.